Σε περίπτωση παραμόρφωσης ή αναπηρίας ο παθών δικαιούται αποζημίωση και για τα εισοδήματα που θα απολέσει από την εργασία του. Η αποζημίωση αντιστοιχεί καθ’ ύψος στη μείωση της ικανότητας για εργασία, η οποία κρίνεται κάθε φορά in concreto. Δεν αποκλείεται ο παθών να θεωρηθεί ικανός για την άσκηση επαγγέλματος, μολονότι ιατρικώς του αναγνωρίζεται ορισμένο ποσοστό αναπηρίας.

Κηρύσσεται ένοχος για το αδίκημα της απειλής διάπραξης εγκλημάτων κατ’ εξακολούθησιν ο κατηγορούμενος, ο οποίος ανήρτησε δημοσιεύσεις στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, με την πρώτη από τις οποίες ανέφερε δημόσια μέσω διαδικτύου, με αφορμή τον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας Covid-19, ότι «για αρχή έχει άγριους ξυλοδαρμούς μέχρι να καταλήξετε σε εντατικές» ότι «προτεραιότητα έχουν τέσσερεις υφυπουργοί και τρεις λοιμωξιολόγοι», ότι «θα πυροβοληθούν εν ψυχρώ στο κεφάλι κάποιοι ανώτατοι εισαγγελείς και ιερείς. […] Στη συνέχεια όλα τα μέλη της κυβέρνησης ένας-ένας», με την δε δεύτερη υπό τις ίδιες περιστάσεις ότι «έχουμε ήδη ενημερώσει την κυβέρνηση ότι θα πεθάνουν» και ότι «προσπαθήσαμε νομικά αλλά όλο το σύστημα εισαγγελίας είναι σάπιο, οπότε θα εκτελεστούν και αυτοί», με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί φόβος σε αόριστο αριθμό προσώπων που ανέγνωσαν τις ανωτέρω δημοσιεύσεις.

Το κεντρικό ερώτημα, γύρω από το οποίο διαρθρώνεται η μελέτη, εντοπίζεται στο κατά πόσο το αστικό δίκαιο, και ειδικότερα το δίκαιο της αστικής ευθύνης, διαθέτει την αναγκαία ευελιξία και επάρκεια προκειμένου να προσφέρει ικανοποιητικές λύσεις στο πεδίο της αποκατάστασης των ζημιών που προκαλούνται από τις αυτόνομες μηχανές. Αρχικά περιγράφονται σε αδρές γραμμές τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των αυτόνομων μηχανών ως πηγών κινδύνου και τα ειδικότερα προβλήματα που αυτά συνεπάγονται στη θεμελίωση της ευθύνης. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται συνοπτικά οι πρόσφατες εξελίξεις σε ενωσιακό επίπεδο για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων των αναδυόμενων ψηφιακών τεχνολογιών στον τομέα της αστικής ευθύνης. Ακολούθως, εντοπίζονται διεξοδικά πιθανοί νόμιμοι λόγοι ευθύνης, τόσο στο πλαίσιο του ισχύοντος δικαίου (lege lata) όσο και σε επίπεδο νέων νομοθετικών πρωτοβουλιών (lege ferenda)

Η online έκδοση του τεύχους Αυγούστου-Σεπτεμβρίου του περιοδικού ΧΡΟΝΙΚΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ είναι διαθέσιμη.

Στην μελέτη εξετάζονται τα εννοιολογικά, μεθοδολογικά και δογματικά ζητήματα του άρθρου 304 ΠΚ (διακοπή κύησης). Αναλύεται, πρώτον, το ζήτημα της προσωπικότητας σε σχέση με το έμβρυο, με δεδομένο ότι –από δικαιοθεωρητική σκοπιά– η νομική προσωπικότητα είναι η αποκρυστάλλωση του συνόλου των δικαιωμάτων, υποχρεώσεων και έγκυρων νομικών προτάσεων που αφορούν το εκάστοτε αντικείμενο του νόμου. Μελετάται, δεύτερον, το ζήτημα της άρσης του αδίκου που τίθεται με την θανάτωση του εμβρύου, οπότε καταδεικνύεται ότι η άνευ προϋποθέσεων αυτο-άρση του αδίκου από την έγκυο (άρ. 304 παρ. 4 περ. α΄ ΠΚ) όχι μόνο προσβάλλει τα κατώτατα όρια προστασίας του εμβρύου αλλά έρχεται σε αντίθεση με το δογματικό κριτήριο του (μη-) αξιώσιμου (Unzumutbarkeit), το οποίο διέπει το άρθρο 304. Εξετάζεται, τρίτον, η σχετική νομολογία του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου και εν προκειμένω οι δύο τελευταίες αποφάσεις επί του ζητήματος της θανάτωσης εμβρύου, με τις οποίες κηρύχθηκαν ως αντισυνταγματικές διατάξεις που παρουσιάζουν μεγάλη ομοιότητα με το ισχύον άρ. 304 ΠΚ. Γίνεται δεκτό, τέλος, ότι και οι υπόλοιποι όροι άρσης του αδίκου στην παρ. 4 του άρ. 304 ΠΚ παρουσιάζουν σοβαρά δογματικά προβλήματα.

Δεν επικυρώνεται η υπό κρίσιν διάταξη του άρ. 42 παρ. 5 του Ν. 4557/2018, αφού δεν πρόκειται για «επείγουσα περίπτωση», ήτοι για περίπτωση κινδύνου απώλειας ιχνών, ούτε υφίστανται βάσιμες υπόνοιες για την παράνομη προέλευση των δεσμευθέντων, συνεπώς δεν συντρέχουν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις έκδοσής της. Αντίθετη εισαγγελική πρόταση.