Το πλοίο δεν μπορεί να αποκτηθεί κατά κυριότητα μέσω πλειστηριασμού, αν ο καθ’ ου η εκτέλεση οφειλέτης δεν είναι κύριος του πλοίου. Τούτο ισχύει ακόμη και αν ο υπερθεματιστής, στον οποίο κατακυρώνεται το πλοίο, πιστεύει δικαιολογημένα ότι ο καθ’ ου η εκτέλεση είναι κύριος του πλοίου. Η έννομη κατάσταση δεν μεταβάλλεται ούτε αν ο πραγματικός κύριος ασκήσει αγωγή αποζημίωσης λόγω απώλειας του πλοίου κατά του καθ’ ου η εκτέλεση οφειλέτη.

Απορρίπτεται η υπό κρίσιν έφεση του Ελληνικού Δημοσίου ως αβάσιμη, καθόσον κρίνεται ότι η επιβληθείσα εις βάρος του εφεσιβλήτου ποινή φυλακίσεως δεκαπέντε μηνών με αναστολή για το αδίκημα της λήψης εικονικών φορολογικών στοιχείων (δύο ΤΠΥ μικτής αξίας 70.800 ευρώ έκαστο) παρίσταται ικανή να καταστείλει κατά τρόπο αποτελεσματικό, αποτρεπτικό και σύμφωνο με την αρχή της αναλογικότητας την αντίστοιχη διοικητική παράβαση που του αποδόθηκε, κατά συνέπεια δε ορθώς ακυρώθηκε η ένδικη πράξη επιβολής προστίμου με την εκκαλούμενη απόφαση.

Σε περίπτωση ολικής καταστροφής του μισθίου, αν η καταστροφή προκλήθηκε από τυχαίο γεγονός ή ανωτέρα βία, ο εκμισθωτής απαλλάσσεται μεν από την υποχρέωσή του να διατηρεί κατάλληλο για χρήση το μίσθιο λόγω επιγενόμενης αδυναμίας παροχής, οφείλει όμως στον μισθωτή ό,τι περιήλθε σ’ αυτόν εξαιτίας της εν λόγω αδυναμίας (περιελθόν). Η αξίωση για την είσπραξη του τιμήματος από πώληση του καταστραφέντος μισθίου ή η αποζημίωση, την οποία υποχρεούται να καταβάλει ο υπαίτιος της καταστροφής (ή η ασφαλιστική εταιρεία) στον εκμισθωτή-κύριο, δεν αποτελούν “περιελθόν”.

Με αφορμή τις διατάξεις της παρ. 6 του άρθρ. 187 ΠΚ, όπως προστέθηκε με το άρθρ. 72 Ν. 4908/2022, δυνάμει των οποίων αποκλείεται η αναστολή κατά τα άρθρα 99 επ. ΠΚ και η μετατροπή κατ’ άρθρ. 104Α ΠΚ της ποινής που επιβάλλεται στον δράστη ο οποίος τελεί έγκλημα, είτε κακούργημα είτε πλημμέλημα, του άρθρ. 187 ΠΚ, καθώς και η αναγνώριση ανασταλτικού αποτελέσματος στην έφεση κατά της σχετικής καταδικαστικής απόφασης κατ’ άρθρ. 497 ΚΠΔ, στην μελέτη ερευνώνται διάφορα ζητήματα που ανακύπτουν σε σχέση με την εφαρμογή τους. Ειδικότερα, εξετάζεται η εφαρμογή των δυσμενέστερων, σε σύγκριση με το προϊσχύσαν δίκαιο, διατάξεων που εισάγονται, υπό το πρίσμα της αρχής της αναδρομικής ισχύος του ηπιότερου νόμου, ανάλογα με την φύση τους ως ουσιαστικού ή δικονομικού ποινικού Δικαίου, καθώς και η αντίθεση της τελευταίας από αυτές (αποκλεισμός ανασταλτικού αποτελέσματος της έφεσης) στο θεμελιώδες αξίωμα του τεκμηρίου αθωότητας.

Η online έκδοση του τεύχους Απριλίου του περιοδικού ΠΟΙΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ είναι διαθέσιμη.

Αίρεται η διαφωνία μεταξύ του αναπληρωτή ανακριτή και της εισαγγελέως πρωτοδικών υπέρ της γνώμης της τελευταίας ως προς το ζήτημα της επιβολής προσωρινής κράτησης εις βάρος της κατηγορουμένης (για απάτη σε βαθμό κακουργήματος κατ’ εξακολούθησιν με συνολική περιουσιακή βλάβη και αντίστοιχο όφελος άνω των 120.000 ευρώ και απόπειρα αυτής, καθώς και για αντιποίηση δικηγορίας κατ’ εξακολούθησιν), επειδή οι εγκλήσεις των παθόντων υπεβλήθησαν νομοτύπως (εντός τριμήνου από την γνώση της τέλεσης της τελευταίας μερικότερης πράξης απάτης εις βάρος καθενός από αυτούς και της ταυτότητας της κατηγορουμένης ως μη δικηγόρου), χωρίς να συντρέχει περίπτωση εφαρμογής του άρ. 464 ΠΚ, αφού οι επίμαχες υποθέσεις δεν ήσαν εκκρεμείς, καλύπτουν δε οι εν λόγω εγκλήσεις τις προηγούμενες επιμέρους πράξεις, ώστε να εφαρμόζεται το άρ. 98 παρ. 2 ΠΚ και να χωρεί επιτρεπτώς ο αθροιστικός υπολογισμός της περιουσιακής βλάβης και του αντίστοιχου οφέλους. Σύμφωνη εισαγγελική πρόταση.