ΣυμβΕφΑθ 2429/2017
Ο καθ’ ου η δέσμευση περιουσιακών στοιχείων, η οποία επιβάλλεται από εισαγγελέα στο πλαίσιο προκαταρκτικής εξέτασης για τα προβλεπόμενα στο άρ. 17Α παρ. 3 του Ν. 2523/1997 αδικήματα, ή ο τρίτος μπορούν να προσφύγουν και να ζητήσουν την άρση της διάταξης με αίτησή τους είτε προς το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών, εάν η διάταξη έχει εκδοθεί από τον Οικονομικό Εισαγγελέα ή τον Αναπληρωτή του, είτε προς το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών, εάν η διάταξη έχει εκδοθεί από εισαγγελικό λειτουργό που συνεπικουρεί τον Οικονομικό Εισαγγελέα. Αρμοδίως εισάγεται ενώπιον του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών η κρινόμενη αίτηση της καθ’ ης η δέσμευση, καθόσον για λόγους οικονομίας της δίκης πρέπει όλα τα κεφάλαιά της να εξετασθούν από αυτό, καίτοι ορισμένα υπάγονται στην αρμοδιότητα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, δεδομένου ότι είναι κατά βαθμόν ανώτερο δικαστήριο.
ΑΠ 189/2018
Δυνατότητα αντικατάστασης του διορισθέντος για την άσκηση εταιρικής αγωγής ειδικού εκπροσώπου ανώνυμης εταιρείας για σπουδαίο λόγο κατόπιν αιτήσεως οποιουδήποτε έχει έννομο συμφέρον. Σπουδαίο λόγο αποτελεί κάθε γεγονός που σχετίζεται με την προσήκουσα εκπλήρωση των καθηκόντων του ειδικού εκπροσώπου ή γεγονός από το οποίο προκύπτει ότι η εξακολούθηση της διαχειριστικής εξουσίας του εκπροσώπου δεν είναι ανεκτή κατά την καλή πίστη και τα χρηστά ήθη.
Αποκατάσταση ζημίας τρίτου και ιδίως ευθύνη ειδημόνων έναντι τρίτων (Expertenhaftung, liability of experts): Μία διελκυστίνδα μεταξύ ελευθερίας και δικαιοσύνης στην μεθόριο ενδοσυμβατικής και αδικοπρακτικής ευθύνης
H πολυδιάστατη προβληματική που αναπτύσσεται στην μελέτη καταλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την έννοια του παρανόμου, το βεληνεκές αδικοπρακτικής, ενδοσυμβατικής και προσυμβατικής ευθύνης, τα όρια της ερμηνείας των συμβάσεων (εξηγητικής και συμπληρωτικής), όπως επίσης και την κατ’ εξαίρεσιν δυνατότητα απόκλισης από την θεμελιώδη αρχή της σχετικότητας των ενοχών, ζητήματα που έχουν και έντονη συνταγματική αλλά και δικαιοφιλοσοφική χροιά.
Ζητήματα απτόμενα της αιτήσεως αναστολής εκτελέσεως της πρωτοδίκου αποφάσεως, κατ’ άρθρον 497 παρ. 7 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας
Σύμφωνα με όσα υποστηρίζονται στην μελέτη, η διάταξη του άρθρου 497 παρ. 7 ΚΠΔ συνάδει απολύτως προς το τεκμήριο αθωότητος του κατηγορουμένου και διασφαλίζει την επιβαλλομένη ισορροπία και συμμετρία της ποινικής διαδικασίας έναντι σφαλερών και υπέρμετρων προσβολών των εννόμων αγαθών και των ατομικών δικαιωμάτων τού πρωτοδίκως καταδικασθέντος κατηγορουμένου, αποτρέποντας, σε κάθε περίπτωση, την παραβίαση της υπερνομοθετικής ισχύος αρχής της αναλογικότητας. Τα ειδικότερα ερμηνευτικά προβλήματα που αναφύονται κατά την εφαρμογή της επίμαχης διατάξεως αποτελούν το αντικείμενο της παρούσας μελέτης.
ΑΠ 1422/2017
Επί αθωωτικής αποφάσεως του ποινικού δικαστηρίου, το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου δεν συνεπάγεται την αποδεικτική δέσμευση του πολιτικού δικαστηρίου, η οποία να προεξοφλεί έκβαση της πολιτικής δίκης σύμφωνη με την εκδοθείσα αθωωτική απόφαση και να οδηγεί κατ’ ανάγκην σε αποκλεισμό της ενδεχόμενης αστικής αδικοπρακτικής ευθύνης του αθωωθέντος.
ΠεντΕφΑθ 3434/2014
Ποινική ευθύνη υπουργών. Η άσκηση ποινικής δίωξης από την Βουλή για εγκλήματα τελεσθέντα από υπουργούς κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους δεν συνεπάγεται εκκρεμοδικία ως προς τα εγκλήματα τα οποία οι υπουργοί τέλεσαν ως ιδιώτες (π.χ. νομιμοποίηση εσόδων προερχόμενων από εγκλήματα τελεσθέντα υπό την υπουργική ιδιότητα).