Απορρίπτεται η προσφυγή του υπαλλήλου Ανεξάρτητης Διοικητικής Αρχής και θύματος της συκοφαντικής δυσφήμισης, ο οποίος εγκαλεί τον υπάλληλο-υπεύθυνο κλιμακίου επιτόπιου ελέγχου καζίνο της ίδιας Αρχής, για την “ματαίωση της δίωξης” της εις βάρος του συκοφαντικής δυσφήμισης, τελεσθείσα με την παράλειψη του εγκαλουμένου να δηλώσει τα ονόματα-στοιχεία των φερομένων ως δραστών, παρά την εξώδικη πρόσκλησή του, επειδή ο εγκαλούμενος δεν φαίνεται να γνώριζε την τέλεση της αξιοποίνου πράξεως ή τα ονόματα των φερομένων ως δραστών

Αναιρείται λόγω εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής του άρ. 98 του Ν. 4623/2019 περί αναστολής των διατάξεων παροχής κοινωφελούς εργασίας η προσβαλλόμενη απόφαση, με την οποία έγινε δεκτή η αίτηση της καταδικασθείσης σε φυλάκιση για μετατροπή του υπολοίπου της επιβληθείσης ποινής σε παροχή κοινωφελούς εργασίας κατ’ άρ. 105Α ΠΚ, η δε αίτηση δεν θα μπορούσε να εκτιμηθεί ούτε ως αίτηση μετατροπής της στερητικής της ελευθερίας ποινής σε χρηματική κατ’ άρ. 82 πΠΚ, αφού με την καταδικαστική απόφαση είχε εξαντληθεί η δικαιοδοσία του δικαστηρίου, απορρίπτοντας με ειδική αιτιολογία τα σχετικά αιτήματα.

Η μη συναινετική αφαίρεση ή μη σκόπιμη καταστροφή του προφυλακτικού κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης από έναν εκ των συμμετεχόντων σε αυτήν, ενώ έχει χορηγηθεί συναίνεση αποκλειστικώς για συνεύρεση με προφυλακτικό (“stealthing” ή “stealth-breeding”), δεν εμπίπτει στην διάταξη του άρ. 336 παρ. 4 νΠΚ περί βιασμού.

Στην μελέτη αναλύονται ζητήματα που ανακύπτουν σε σχέση με τον θεσμό της υφ’ όρον απόλυσης μετά την θέση σε ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα και την πρόσφατη μεταρρύθμισή του με τον Ν. 4855/2021. Μέσα από την αδρομερή σκιαγράφηση ετερόκλιτων αλλοδαπών ρυθμίσεων επιχειρείται, τέλος, η ανάδειξη κάποιων de lege ferenda ουσιαστικών κριτηρίων, η εισαγωγή των οποίων θα σηματοδοτούσε την κρίσιμη για την επιβίωση του θεσμού επιστροφή στην διαχείριση ποινικών κινδύνων με προγνωστικές αποφάσεις από την δικαστική εξουσία.

Στη μελέτη εξετάζεται σειρά ζητημάτων που προσπάθησε να επιλύσει με τις ρυθμίσεις του ο νέος Ποινικός Κώδικας (Ν. 4619/2019), τα οποία όμως συνεχίζουν να απασχολούν την θεωρία και την νομολογία. Τα ζητήματα αυτά έχουν να κάνουν τόσο με βασικές δογματικές επιλογές του νομοθέτη του νέου Ποινικού Κώδικα (όπως η εισαγωγή ειδικής διάταξης για την αδυναμία αποφυγής του αδίκου [άρθρο 33], η κατάργηση της απρόσφορης απόπειρας ή η αναμόρφωση του ορισμού της αρχής εκτελέσεως στην απόπειρα [άρθρο 42 παρ. 1]) όσο και με εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις στο δίκαιο της ποινής σχετικά με την επιμέτρησή της, τους λόγους μείωσης αυτής και τους τρόπους εκτέλεσής της. Τέλος, γίνεται αναφορά και σε ορισμένες χαρακτηριστικές παρεμβάσεις στο Ειδικό Μέρος.

Στο παρόν άρθρο, μετά την αναγωγή στις ιστορικές καταβολές της πατερναλιστικής ιδεολογίας, παρουσιάζονται οι σημαντικότερες εννοιολογικές διακρίσεις του πατερναλισμού, δηλαδή εκείνες που αφορούν τα ζεύγη αφ’ ενός του σκληρού και του ήπιου, αφ’ ετέρου του άμεσου και του έμμεσου, οι εν λόγω δε διακρίσεις αξιοποιούνται ως εξηγητικό πρότυπο όχι μόνο συγκεκριμένων νομοθετικών επιλογών αλλά και δικαστικών αποφάσεων, ενώ γίνεται σύντομη αναφορά και στην “θεωρία του σκουντήματος” (“nudge-theory”).