Για το ορισμένο του κλητηρίου θεσπίσματος επί συκοφαντικής δυσφημήσεως πρέπει να περιέχονται σε αυτό τα φερόμενα ως ψευδή συγκεκριμένα γεγονότα, χωρίς να απαιτείται η αναγραφή και των αληθών. Δεν αρκεί η αναπαραγωγή απλώς και μόνον ολόκληρου του σχετικού εγγράφου, χωρίς ειδική επισήμανση των ως άνω γεγονότων. Γίνεται δεκτή η ένσταση του κατηγορουμένου και κηρύσσεται η ακυρότητα του κλητηρίου θεσπίσματος, διαβιβάζεται δε η δικογραφία στον αρμόδιο Εισαγγελέα για να πράξει τα νόμιμα.

Αντικείμενο της μελέτης είναι η ερμηνευτική προσέγγιση του θεσμού της χρηματικής ποινής, και ιδίως του τρόπου υπολογισμού της, μετά την θέση σε ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα. Αρχικά εξετάζεται το νέο σύστημα υπολογισμού διά των ημερησίων μονάδων, όπως ορίζεται στο άρθρο 57 νΠΚ σε συνδυασμό με την διάταξη του άρθρου 80 νΠΚ. Στην συνέχεια επιχειρείται μια συστηματική ταξινόμηση περιπτώσεων εφαρμογής του παλαιού συστήματος υπολογισμού της χρηματικής ποινής ή του νέου, με κριτήριο τον χρόνο τέλεσης του αδικήματος και την σχέση αυτού με τον χρόνο θέσεως σε ισχύ του νέου Ποινικού Κώδικα. Επίσης λαμβάνεται υπόψιν ο χαρακτήρας του αδικήματος υπό την έννοια της κατάταξής του στον Ποινικό Κώδικα ή σε ειδικούς ποινικούς νόμους. Τέλος, η μελέτη ολοκληρώνεται με την θέση ότι ο τρόπος υπολογισμού της χρηματικής ποινής θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν της το συστηματικό κριτήριο της ενότητας των διατάξεων των άρθρων 57 και 80 νΠΚ, κυρίως δε την διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 νΠΚ.

Στην μελέτη περιγράφονται τα σημαντικότερα από τα δογματικής φύσης ζητήματα που συνοδεύουν το σύστημα της χρηματικής ποινής του νέου Ποινικού Κώδικα. Η προσέγγισή τους επιχειρείται στη βάση της εξελικτικής τους διάστασης με σημείο αναφοράς το μοντέλο χρηματικής ποινής και το «σχήμα» μετατροπής της στερητικής της ελευθερίας ποινής σε χρηματική υπό τον παλαιό Ποινικό Κώδικα. Ιδιαίτερα αξιολογείται η φύση της υποκατάστατης στερητικής της ελευθερίας ποινής και ο τρόπος διαχείρισής της στο ευρύτερο σύστημα του ποινικού δικαίου, ουσιαστικού και δικονομικού.

Με ιδιαίτερη αναφορά στις διατάξεις που ορίζουν τα αποδεικτικά μέσα και τις ανακριτικές πράξεις, στην μελέτη επιχειρείται να καταστεί σαφής ο καθοριστικός ρόλος του εισαγγελέα στη διενέργεια ανακριτικών πράξεων, ενώ περαιτέρω αναδεικνύεται το ρυθμιστικό πεδίο, τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις του στην ενδιάμεση διαδικασία με αναφορά κυρίως στις διατάξεις των άρθρων 308 και 309 ΚΠΔ και στις τροποποιήσεις που επήλθαν σε αυτές.

Η διάταξη του άρ. 405 παρ. 1 εδ. β΄ ΠΚ δεν εξαλείφει το αξιόποινο της κακουργηματικής απιστίας κατά πιστωτικών ιδρυμάτων, αλλά απλώς θέτει πρόσθετο όρο για την δίωξη της πράξης, συνεπώς δε, ως μη υποκρύπτουσα συγκεκαλυμμένη αμνηστία, δεν αντίκειται στις διατάξεις του άρ. 47 παρ. 3 και 4 του Συντάγματος, ούτε προσβάλλει τις αρχές των άρ. 4 παρ. 1, 7 και 20 παρ. 1 αυτού. Απορρίπτεται η αίτηση αναιρέσεως του Αντεισαγγελέως του Αρείου Πάγου κατά του προσβαλλόμενου βουλεύματος, με το οποίο έπαυσε οριστικά η ποινική δίωξη των κατηγορουμένων για κακουργηματική απιστία από κοινού και κατ’ εξακολούθησιν με περιουσιακή ζημία που υπερβαίνει το ποσό των 30.000 (και ήδη των 120.000) ευρώ και για ηθική αυτουργία σε αυτήν, αφού ορθώς εφαρμόσθηκε η διάταξη του άρ. 405 παρ. 1 εδ. β΄ ΠΚ. Αντίθετη εισαγγελική πρόταση.

Ως προς τους δικηγόρους δεν ακολουθείται η αυτόφωρη διαδικασία των άρ. 418 επ. ΚΠΔ ούτε επιτρέπεται η κράτησή τους μετά την σύλληψη, αλλά επιβάλλεται η άμεση προσαγωγή τους στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών σύμφωνα με την ρύθμιση του άρ. 39 παρ. 3 του Ν. 4194/2013. Η κατ’ άρ. 279 παρ. 1 εδ. γ΄ ΚΠΔ δυνατότητα του Εισαγγελέως, μόλις ειδοποιηθεί από τον αρμόδιο ανακριτικό υπάλληλο, να δώσει εντολή να αφεθεί ελεύθερος ο προσαχθείς δράστης αυτόφωρου πλημμελήματος πρέπει να αξιοποιηθεί, όταν ο συλληφθείς έχει την δικηγορική ιδιότητα.