Αναιρείται εν μέρει, λόγω εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής της ουσιαστικής ποινικής διατάξεως του άρ. 2 παρ. 1 ΠΚ, η προσβαλλόμενη καταδικαστική απόφαση για απάτη, τελεσθείσα κατά συναυτουργία, από την οποία προκλήθηκε ιδιαιτέρως μεγάλη ζημία, και για παράβαση του άρ. 11 του Ν. 5227/1931 “περί μεσαζόντων”, κατά συναυτουργία, καθ’ ο μέρος κηρύχθηκε ένοχος για παράβαση του άρ. 11 του Ν. 5227/1931 ο κατηγορούμενος, ο οποίος, προκειμένου να αποκομίσει παράνομο περιουσιακό όφελος, παρέστησε ψευδώς από κοινού με την συγκατηγορουμένη του ότι είχε διασυνδέσεις και πολιτικές γνωριμίες, πείθοντας έτσι τον παραπλανηθέντα και ζημιωθέντα να τους καταβάλει το ποσό των 55.000 ευρώ, προκειμένου ο τελευταίος να λάβει άδεια λειτουργίας πρακτορείου ΠΡΟΠΟ, διότι η πράξη που προβλέπεται στο άρ. 11 του Ν. 5227/1931 έχει καταστεί ανέγκλητη, σύμφωνα με το άρθρο πρώτο περ. ΙΕ υποπερ. 20 του Ν. 4254/2014.

Στη μελέτη επιχειρείται εισαγωγικά να αναδειχθεί η νομική φύση των εγκλημάτων υποβοήθησης της παράτυπης μετανάστευσης ως εγκλημάτων αναγωγής μορφών συμμετοχής στην παράτυπη είσοδο / έξοδο (αλλά και στην μη αξιόποινη διαμονή) των αλλοδαπών σε αυτοτελή εγκλήματα και ως εγκλημάτων αναγκαίας συμμετοχής, και δη συναντώμενης δράσης, ακολούθως δε αναδεικνύονται επίκαιρα ζητήματα συμμετοχής στα εν λόγω εγκλήματα υπό το πρίσμα της νομικής τους φύσης.

Το παρόν άρθρο αφορά τη σχέση μεταξύ εγκληματολογίας και ιδεολογίας. Ειδικότερα εξετάζει την αντιμετώπιση της αστυνομίας (ως φορέα κοινωνικού ελέγχου) από εκείνο το θεωρητικό ρεύμα, το οποίο προσέδωσε στην εγκληματολογία έντονο ιδεολογικό χαρακτήρα, καθώς και τις συνέπειες αυτής της αντιμετώπισης.

Γίνεται δεκτή η κρινόμενη αίτηση του Αντεισαγγελέως του Αρείου Πάγου για αποχή από τα καθήκοντά του σε συγκεκριμένη δικάσιμο, κατά την οποία έχει εισαχθεί προς συζήτηση αίτηση αναιρέσεως κατά καταδικαστικής αποφάσεως για απάτη από κοινού, επειδή στην έκδοση της τελευταίας είχε συμπράξει ως Εισαγγελεύς της έδρας ο υιός τού αιτούντος.

Αντικείμενο της μελέτης αποτελεί η σκιαγράφηση των κυριότερων ζητημάτων που αφορούν την έναρξη της προθεσμίας παραγραφής στο έγκλημα της “απάτης περί την πρόσληψη”. Στο επίκεντρο της προβληματικής βρίσκεται η λεγόμενη “θεωρία της διευρυμένης συμπεριφοράς”, η οποία προσφέρεται μεν για την αντιμετώπιση της “πρώιμης παραγραφής” στα “εγκλήματα αποστάσεως”, αλλά ειδικά στο έγκλημα της απάτης έχει συνδεθεί με επιφυλάξεις ως προς την δυνατότητα θεμελίωσης του καθήκοντος διαφώτισης επί της προγενέστερης επικίνδυνης ενέργειας ή/και της καλής πίστεως. Ταυτοχρόνως επιχειρείται η δικαιοσυγκριτική παρουσίαση των αντίστοιχων προβλημάτων παραγραφής της “απάτης περί την πρόσληψη”, όπως αυτά αντιμετωπίσθηκαν στην γερμανική νομοθεσία και νομολογία τόσο κατά το προϊσχύσαν όσο και κατά το ισχύον νομοθετικό καθεστώς.

Αναιρείται λόγω εσφαλμένης ερμηνείας του άρ. 231 ΠΚ η προσβαλλόμενη καταδικαστική απόφαση για απόπειρα υπόθαλψης εγκληματία και ηθική αυτουργία στην πράξη, διότι δεν εφαρμόσθηκε αναδρομικώς η ευμενέστερη διάταξη του άρ. 31 του Ν. 3904/2010, με την οποία κατέστη πταίσμα η οδήγηση οχήματος υπό την επίδραση οινοπνεύματος, με αποτέλεσμα η πράξη του υποθαλπόμενου προσώπου να μην είναι πλέον ούτε πλημμέλημα ούτε κακούργημα και να μην υφίσταται στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος της απόπειρας υπόθαλψης.