Με την παρούσα μελέτη οριοθετούνται οι αρμοδιότητες και τα καθήκοντα των ανακριτικών υπαλλήλων, σύμφωνα με τις γενικές διατάξεις των άρθρων 251 και 252 ΚΠΔ. Τα εν λόγω άρθρα αποτελούν άλλωστε τη νομιμοποιητική βάση κάθε ανακριτικής ενέργειας. Αναπτύσσεται δηλαδή η λειτουργική αρμοδιότητα των προανακριτικών ιδίως υπαλλήλων και η υπηρεσιακή σχέση αυτών προς τον –απόλυτο κυρίαρχο της προανάκρισης και της προκαταρκτικής εξέτασης– εισαγγελέα πλημμελειοδικών. Ακόμη γίνεται λόγος για τις αρχές που διέπουν την ανάκριση, και δη για την αρχή της αναλογικότητας, η οποία εισήχθη με το νέο ΚΠΔ/2019 στο άρθρο 251.

Η online έκδοση του τεύχους Ιουνίου-Ιουλίου 2020 του περιοδικού ΠΟΙΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ είναι ήδη διαθέσιμη.

Επί απιστίας περιουσιακή βλάβη συνιστά και η συγκεκριμένη διακινδύνευση της περιουσίας, εφόσον επιφέρει μείωση της ενεστώσας πραγματικής αξίας της, πρέπει δε να προκύπτει από διαχειριστική πράξη με κατάχρηση της αντιπροσωπευτικής εξουσίας του διαχειριστή.

Στη μελέτη παρατίθενται συνοπτικά οι προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν για την παραδεκτή άσκηση της έφεσης και για τη δικονομική παρουσία του εκκαλούντα στο εφετείο, σύμφωνα με όσα προβλέπονται στον νέο ΚΠΔ. Εν συνεχεία οριοθετείται ο αναιρετικός έλεγχος της απόφασης με την οποία απορρίπτεται η έφεση ως απαράδεκτη ή ανυποστήρικτη, και παρατίθενται περιπτώσεις στις οποίες θεμελιώνεται ο αναιρετικός λόγος του άρ. 510 παρ. 1 περ. Η΄ του νέου ΚΠΔ. Διατυπώνεται η άποψη ότι η παραβίαση των δικονομικών διατάξεων που οδηγεί σε παράνομη απόρριψη της έφεσης ως απαράδεκτης ή ανυποστήρικτης θεωρήθηκε ιδιαιτέρως βαρύνουσα και ουσιώδης, με αποτέλεσμα να στοιχειοθετεί πλέον αυτοτελή λόγο αναίρεσης. Τέλος, συνάγεται το συμπέρασμα ότι η επιλογή του νομοθέτη να τυποποιήσει ως αυτοτελή και αυθύπαρκτο δικονομικό λόγο αναίρεσης την παράνομη απόρριψη της έφεσης ως απαράδεκτης ή ανυποστήρικτης κινείται προς την ορθή κατεύθυνση.

Στη μελέτη υποστηρίζονται τρεις βασικές θέσεις σχετικά με τη ρύθμιση της απόπειρας στο νέο ποινικό κώδικα: Πρώτον, η άποψη της αιτιολογικής έκθεσης, κατά την οποία το νέο άρθρο 42 ΠΚ στενεύει την έννοια της απόπειρας, αφενός μεν μετατρέπει τη διάταξη σε μετακανόνα, επιχειρώντας να ποδηγετήσει το δικαστή χωρίς να υπάρχει τέτοια ανάγκη, αφετέρου δε συρρικνώνει αντίστοιχα την επιβεβλημένη έννομη προστασία. Δεύτερον, η κατάργηση του αξιοποίνου της απρόσφορης απόπειρας βρίσκεται σε ασυμφωνία με την πλειοψηφία των σχετικών ρυθμίσεων στον ευρωπαϊκό χώρο, προκαλεί δε έλλειμμα ποινικής προστασίας σε περιπτώσεις άξιες ποινικού κολασμού με παράλληλο κίνδυνο διεύρυνσης του αξιοποίνου από το χαρακτηρισμό περιπτώσεων απολύτως απρόσφορης απόπειρας ως σχετικής. Τρίτον, η εισαγωγή του αξιοποίνου της απόπειρας εκ του αποτελέσματος διακρινόμενου εγκλήματος δίδει λύση σύμφωνη με το περί δικαίου αίσθημα και αποφεύγει νομικές ακρότητες του παρελθόντος στις συγκεκριμένες κατηγορίες περιπτώσεων όπου η διάταξη τυγχάνει εφαρμογής.

Αναιρείται εν μέρει λόγω ελλείψεως αιτιολογίας η προσβαλλόμενη απόφαση, αναφορικά με την απόρριψη του ισχυρισμού περί συνδρομής στο πρόσωπο της αναιρεσείουσας της ελαφρυντικής περίστασης του άρ. 84 παρ. 2 στοιχ. δ΄ ΠΚ, αφού δεν διαλαμβάνεται γιατί η εκ μέρους της κατηγορουμένης καταβολή ποσού 105.050,81 ευρώ προς το Δημόσιο, διά της εκπλειστηριάσεως του ακινήτου της και διά της εκχωρήσεως προς την αρμόδια ΔΟΥ ποσού που προήλθε από κατάσχεση ενοικίου, δεν συνιστά έμπρακτη επιδίωξη μείωσης των συνεπειών της πράξης της.