Με την Οδηγία 2019/771 καθιερώνεται για πρώτη φορά στο δευτερογενές ενωσιακό δίκαιο των (καταναλωτικών) συμβάσεων η ύπαρξη νομικού ελαττώματος ως λόγος μη συμμόρφωσης του πωληθέντος αγαθού με τις απαιτούμενες προδιαγραφές και κατ’ επέκταση ευθύνης του πωλητή. Πρόκειται για ενδιαφέρουσα ρύθμιση, η οποία με χρονικό ορίζοντα την 1η Ιανουαρίου 2022 πρέπει να τεθεί σε ισχύ σε εθνικό επίπεδο. Με αυτά τα δεδομένα είναι απαραίτητο να εξετασθεί η προβληματική της ενσωμάτωσης της ενωσιακής αυτής ρύθμισης, αφού προηγουμένως αναλυθεί η έννοια του νομικού ελαττώματος, προσδιοριστεί η νομική του φύση και ενταχθεί στο σύστημα του δικαίου των συμβάσεων και ειδικότερα της πώλησης.

Στη μελέτη υποστηρίζονται τρεις βασικές θέσεις σχετικά με τη ρύθμιση της απόπειρας στο νέο ποινικό κώδικα: Πρώτον, η άποψη της αιτιολογικής έκθεσης, κατά την οποία το νέο άρθρο 42 ΠΚ στενεύει την έννοια της απόπειρας, αφενός μεν μετατρέπει τη διάταξη σε μετακανόνα, επιχειρώντας να ποδηγετήσει το δικαστή χωρίς να υπάρχει τέτοια ανάγκη, αφετέρου δε συρρικνώνει αντίστοιχα την επιβεβλημένη έννομη προστασία. Δεύτερον, η κατάργηση του αξιοποίνου της απρόσφορης απόπειρας βρίσκεται σε ασυμφωνία με την πλειοψηφία των σχετικών ρυθμίσεων στον ευρωπαϊκό χώρο, προκαλεί δε έλλειμμα ποινικής προστασίας σε περιπτώσεις άξιες ποινικού κολασμού με παράλληλο κίνδυνο διεύρυνσης του αξιοποίνου από το χαρακτηρισμό περιπτώσεων απολύτως απρόσφορης απόπειρας ως σχετικής. Τρίτον, η εισαγωγή του αξιοποίνου της απόπειρας εκ του αποτελέσματος διακρινόμενου εγκλήματος δίδει λύση σύμφωνη με το περί δικαίου αίσθημα και αποφεύγει νομικές ακρότητες του παρελθόντος στις συγκεκριμένες κατηγορίες περιπτώσεων όπου η διάταξη τυγχάνει εφαρμογής.

Η μελέτη επιχειρεί μία πρώτη προσέγγιση των συνεπειών της πανδημίας του covid-19 στις εκκρεμείς συμβατικές σχέσεις. Εν πρώτοις, ερευνάται η επίδραση των νομοθετικών μέτρων για την ανάσχεση της πανδημίας στις συμβάσεις και αναλύονται οι ειδικότερες συνέπειες που επέρχονται εξαιτίας της αδυναμίας εκπληρώσεως των ανειλημμένων υποχρεώσεων. Κατά δεύτερον, εξετάζονται οι περιπτώσεις ευθείας επεμβάσεως του νομοθέτη σε εκκρεμείς σχέσεις και επιχειρείται ερμηνευτική προσέγγιση των σχετικών διατάξεων και οριοθέτηση των συνεπειών τους.

Η απόφαση του ατόμου να τερματίσει την ζωή του σύμφωνα με τις αντιλήψεις του για την ποιοτική ζωή και την αξιοπρέπεια πρέπει να γίνεται σεβαστή από το κράτος και την κοινωνία ως πράξη προσωπικής αυτοδιάθεσης, το δε γερμανικό ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο κρίνει ότι η απαγόρευση του υποβοηθούμενου αυτοχειριασμού σύμφωνα με το άρθρο 217 γερμΠΚ είναι αντισυνταγματική.

Αναιρείται εν μέρει λόγω ελλείψεως αιτιολογίας η προσβαλλόμενη απόφαση, αναφορικά με την απόρριψη του ισχυρισμού περί συνδρομής στο πρόσωπο της αναιρεσείουσας της ελαφρυντικής περίστασης του άρ. 84 παρ. 2 στοιχ. δ΄ ΠΚ, αφού δεν διαλαμβάνεται γιατί η εκ μέρους της κατηγορουμένης καταβολή ποσού 105.050,81 ευρώ προς το Δημόσιο, διά της εκπλειστηριάσεως του ακινήτου της και διά της εκχωρήσεως προς την αρμόδια ΔΟΥ ποσού που προήλθε από κατάσχεση ενοικίου, δεν συνιστά έμπρακτη επιδίωξη μείωσης των συνεπειών της πράξης της.

Απορρίπτεται ως αβάσιμος ο λόγος αναιρέσεως του κατηγορουμένου περί απολύτου ακυρότητος, συνιστάμενος στο ότι ελήφθησαν υπόψιν κατά τον σχηματισμό δικανικής πεποίθησης οι δοθείσες στην προδικασία καταθέσεις του, αφού η ύπαρξη στην δικογραφία ενόρκων ή μη καταθέσεων του υπόπτου, πριν ο τελευταίος αποκτήσει την ιδιότητα του κατηγορουμένου, και η παράλειψη περιορισμού αυτών στο αρχείο της εισαγγελίας δεν επάγεται ακυρότητα, διότι δεν επηρεάζεται η άσκηση των υπερασπιστικών δικαιωμάτων του κατηγορουμένου.