Ιατρική αμέλεια. Διάγνωση ιογενούς λοίμωξης επί τη βάσει αρνητικού αποτελέσματος τεστ ανίχνευσης του αντιγόνου του στρεπτόκοκκου (“strep-test”). Η ποινική ευθύνη ιατρού πηγάζει από την παράβαση του καθήκοντος επιμελείας που αυτός έχει εκ του νόμου (Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας) και εκ της εγγυητικής του θέσης απέναντι στην ασφάλεια της ζωής ή της υγείας του ασθενούς, όπως συμβαίνει στην περίπτωση κατά την οποία ο γιατρός πράττει αντίθετα προς τους κοινώς αναγνωρισμένους κανόνες της ιατρικής επιστήμης.

Κρίνεται αθώος ο κατηγορούμενος οδηγός δίκυκλης μοτοσυκλέτας για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας, καθόσον: α) η πεζή, ηλικίας 77 ετών, δεν χρησιμοποίησε, ως όφειλε και μπορούσε, την παρακείμενη σε μικρή απόσταση διάβαση πεζών ούτε ήλεγξε την κυκλοφορία, την απόσταση και την ταχύτητα των οχημάτων πριν ξεκινήσει να διασχίζει την οδό, β) ο οδηγός δεν βαρύνεται με αμέλεια εξ αιτίας της αδυναμίας του να προβλέψει ότι η πεζή θα διέσχιζε τη οδό.

Μεταβολή της κατηγορίας από την κακουργηματική παράβαση της κατοχής πολεμικών όπλων (άρ. 15 παρ. 1 του Ν. 2168/1993) στην πλημμεληματική μορφή της οπλοκατοχής ενεργού όπλου χωρίς άδεια της αρμόδιας αρχής (άρ. 7 παρ. 1 του Ν. 2168/1993). Απορρίπτεται ο ισχυρισμός περί νομικής πλάνης των κατηγορουμένων, οι οποίοι διέθεταν υψηλή επιστημονική μόρφωση, ο μεν πρώτος ως ιατρός, η δε δεύτερη ως νομικός, ώστε να δύνανται να πληροφορηθούν την υποχρέωσή τους προς έκδοση άδειας οπλοκατοχής, την οποία είχαν άλλωστε ήδη πληροφορηθεί από τις αρμόδιες αρχές κατά την προηγηθείσα κατάσχεση ορισμένων εκ των επίμαχων όπλων. Παύει η ποινική δίωξη για το αδίκημα της κατοχής κυνηγετικών όπλων (άρ. 8 του Ν. 2168/1993) λόγω υφ’ όρον παραγραφής (άρ. 63 του Ν. 4689/2020).

Η διάταξη του άρ. 169Α παρ. 1 νΠΚ είναι ευμενέστερη έναντι της αντίστοιχης διάταξης του άρ. 232Α παρ. 1 πΠΚ. Η κατάσταση ανάγκης δεν θεμελιώνεται χωρίς τη συνδρομή, κατά τον χρόνο τέλεσης, αναπότρεπτου με άλλα μέσα κινδύνου που απειλούσε την υγεία της ανήλικης και μπορούσε να αποτραπεί με την ματαίωση της επικοινωνίας της τελευταίας με τον πατέρα της.

Αναιρείται η απόφαση με την οποία έπαυσε οριστικά λόγω παραγραφής η ποινική δίωξη κατά των κατηγορουμένων για τις τελεσθείσες κατ’ εξακολούθησιν και κατά συναυτουργία εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου κακουργηματικές πράξεις: α) της νόθευσης εγγράφου από υπάλληλο, β) της απάτης, γ) της ψευδούς βεβαίωσης και δ) της ηθικής αυτουργίας κατ’ εξακολούθησιν και κατά συρροή στις ανωτέρω πράξεις, διότι, για την εύρεση της ευμενέστερης διάταξης εσφαλμένως έγινε αντιπαραβολή μόνο των διατάξεων των άρ. 386 παρ. 3 εδ. β΄ και 1 και 242 παρ. 3, 1, 2 πΠΚ με αυτές των άρ. 386 παρ. 1 εδ. β΄ και 242 παρ. 3, 1, 2 νΠΚ, αντιστοίχως, με βάση τις οποίες, κατ’ άρ. 111 παρ. 2 περ. β΄ πΠΚ, όλα τα προβλεπόμενα από αυτές κακουργήματα υπόκεινται σε δεκαπενταετή παραγραφή, με αποτέλεσμα να τίθενται εκτός πεδίου σύγκρισης οι διατάξεις των άρ. 111 παρ. 2 περ. α΄ πΠΚ και 1 παρ. 1 περ. β΄ του Ν. 1608/1950.

Κηρύσσεται αθώος ο κατηγορούμενος, ειδικός ιατρός / διευθυντής ΜΕΘ ιδιωτικής κλινικής, για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας, καθόσον από κανένα στοιχείο της δικογραφίας δεν προέκυψε η χρήση μη ενδεδειγμένων μέσων (μη ορθού τύπου μάσκας) ή μεθόδων θεραπείας της θανούσης, η δε φύση του περιστατικού (βαριά λοίμωξη του αναπνευστικού και πολυοργανική ανεπάρκεια), που κρίθηκε ως σύνηθες για ΜΕΘ, δεν καθιστούσε αναγκαία την προσέλευση του κατηγορουμένου στον χώρο της κλινικής για την αντιμετώπισή του, αρκούσης της παροχής θεραπείας στην ασθενή εκ μέρους της ειδικευομένης ιατρού υπό την καθοδήγηση του ιδίου, με αποτέλεσμα να μην στοιχειοθετείται η ως άνω αξιόποινη πράξη.