Η μελέτη έχει ως αντικείμενο την εύλογη αμοιβή/δίκαιη αποζημίωση για αναπαραγωγή έργων προς ιδιωτική χρήση μετά την απόφαση του ΔΕΕ στην υπόθεση Reprobel. Υποστηρίζεται ότι, με βάση την ερμηνεία της Οδηγίας 2001/29 μετά την ως άνω απόφαση του ΔΕΕ η διάταξη του άρθρου 18 παρ. 3 Ν. 2121/1993 έρχεται σε αντίθεση με το ενωσιακό δίκαιο, στο μέτρο που ορίζει ότι η εύλογη αμοιβή 4% εισπράττεται και από εκδότες.

Στην μελέτη εξετάζεται το ζήτημα της ευθύνης του “προπομπού” στο έγκλημα της μεταφοράς παράτυπων μεταναστών ή παραλαβής τους με σκοπό την προώθησή τους στο εσωτερικό της Χώρας (άρθρο 30 παρ. 1 του Ν. 4251/2014). Αρχικά, επιχειρείται η οριοθέτηση της έννοιας της “διευκόλυνσης” στην διευκόλυνση της μεταφοράς, δηλαδή του τρίτου από τους τρόπους τέλεσης του εγκλήματος του άρθρου 30 παρ. 1. Στην συνέχεια εξετάζονται οι συνέπειες αυτής της οριοθέτησης σε σχέση με το ζήτημα της ευθύνης του “προπομπού” σε περίπτωση μεταφοράς παράτυπων μεταναστών, αλλά και σε περίπτωση παραλαβής τους με σκοπό την προώθησή τους ενόψει των νομοθετικών μεταβολών που επήλθαν στο άρθρο 88 παρ. 1 του Ν. 3386/2005.

H παρούσα Γνωμοδότηση επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα κατά πόσο υποχρεούται να τηρήσει τα μέτρα δέουσας επιμέλειας που προβλέπονται στον Ν. 4557/2018 (για τη νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες) μια Εταιρεία Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις του Ν. 4354/2015, όταν αυτή, ενεργώντας στο όνομα και για λογαριασμό Εταιρείας Απόκτησης Απαιτήσεων του ίδιου νόμου, προτίθεται να προβεί σε μεταβίβαση σε τρίτον δανειακής απαίτησης με δικαιούχο την Εταιρεία Απόκτησης.

Στην μελέτη επιχειρείται η ερμηνεία των κυριότερων διατάξεων που ρυθμίζουν το ζήτημα της ταυτότητας του προσώπου κατά του οποίου στρέφεται η ποινική διαδικασία, από το στάδιο της σύλληψης μέχρι και την εκτέλεση της αμετάκλητης καταδικαστικής απόφασης.

Στο επίκεντρο του νομικού ενδιαφέροντος τον τελευταίο καιρό έχουν τεθεί αφενός οι προστατευόμενοι μάρτυρες, τα πρόσωπα δηλαδή εκείνα που έλαβαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο γνώση για τη διάπραξη ενός σοβαρού εγκλήματος και για τα οποία πιθανολογείται βάσιμα ότι υπάρχει κίνδυνος εκφοβισμού ή αντεκδίκησης ή αχρήστευσής τους από την πλευρά του δράστη του εγκλήματος, και αφετέρου οι “μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος”, τα πρόσωπα δηλαδή τα οποία, χωρίς να εμπλέκονται τα ίδια στην τέλεση εγκλημάτων διαφθοράς, συμβάλλουν ουσιωδώς στην αποκάλυψη ορισμένων εγκλημάτων με πληροφορίες που παρέχουν στις αρμόδιες διωκτικές Αρχές. Το κοινό χαρακτηριστικό που έχουν και οι δύο ανωτέρω κατηγορίες μαρτύρων είναι ότι αποτελούν μια ιδιαίτερη κατηγορία “πληροφοριοδοτών”. Το ζήτημα, όμως, που ανακύπτει εδώ είναι αν η δικονομική προστασία που απολαύουν οι μάρτυρες αυτοί μπορεί να φθάσει μέχρι του σημείου να δυσχεραίνεται η ανεύρεση της ουσιαστικής αλήθειας, να επέρχεται σημαντικός περιορισμός βασικών δικονομικών αρχών και να παραβιάζεται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του κατηγορουμένου προς αντίκρουση της αποδιδομένης σ’ αυτόν κατηγορίας.

Αντικείμενο της μελέτης αποτελούν ορισμένα ζητήματα που αναφύονται κατά την εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 3 παρ. 10 Ν. 2408/1996. Συγκεκριμένα, εξετάζονται οι προϋποθέσεις μη διακοπής της προσωρινής κράτησης, όταν τούτη συναντάται με εξαγοράσιμη για άλλο αδίκημα ποινή. Παράλληλα, αναδεικνύονται οι πρακτικές συνέπειες της συνάντησης αυτής, οι οποίες οδηγούν στον συνυπολογισμό της έκτισης της ποινής που εξαγοράστηκε στο χρόνο υποδικίας και στη συνακολούθως ενδεχόμενη αποφυλάκιση του κρατουμένου.