Τα smart contracts αναμένεται να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στον τρόπο διενέργειας των σύγχρονων συναλλαγών σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην μελέτη διερευνάται η ιεράρχηση της σχέσης μεταξύ των κανόνων ψηφιακών κωδίκων των smart contracts και του ιδιωτικού δικαίου, αν και ποιες συμβατικές σχέσεις δημιουργούνται μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών στα smart contracts και αν κατά την κατάρτιση και εκτέλεσή τους τυγχάνουν εφαρμογής οι διατάξεις του παραδοσιακού δικαίου των συμβάσεων.

Με την παρούσα γνωμοδότηση απαντώνται τα ακόλουθα ερωτήματα: α) Η προβλεπόμενη στην διάταξη του άρθρ. 6 παρ. 2 του Ν. 4637/2019 τετράμηνη προθεσμία υποβολής δήλωσης συνέχισης προόδου εκκρεμών ποινικών διαδικασιών υπόκειτο στην αναστολή των νομίμων και δικαστικών προθεσμιών για τις διαδικαστικές πράξεις και άλλες ενέργειες ενώπιον δικαστηρίων και εισαγγελιών που προέβλεπαν οι εκδοθείσες από 12.3.2020, 15.3.2020, 27.3.2020 και 10.4.2020 ΚΥΑ; β) Η διάταξη του άρθρ. 46 της από 13.4.2020 ΠΝΠ έχει αναδρομική ισχύ από την έκδοση της πρώτης ΚΥΑ και αναιρεί παντελώς την αναστολή της προθεσμίας για την υποβολή δηλώσεων συνέχισης εκκρεμών ποινικών διαδικασιών ή η ισχύς της εκκινεί το πρώτον από τη δημοσίευση της εν λόγω ΠΝΠ στο ΦΕΚ Α’ 84 της 13.4.2020; Εάν ισχύει το δεύτερο, πότε λήγει η προθεσμία υποβολής δήλωσης συνέχισης προόδου ποινικών διαδικασιών του άρθρ. 6 παρ. 2 του Ν. 4637/2019;

Στην μελέτη εξετάζεται το ζήτημα του υποκειμενικού στοιχείου της ασελγούς πράξης, ιδίως στις περιπτώσεις στις οποίες ο δράστης επιδίωκε να εκδικηθεί, να τιμωρήσει ή να ταπεινώσει το θύμα. Παρουσιάζεται η αντιμετώπιση στην ελληνική και διεθνή νομολογία αλλά και στην θεωρία του ποινικού δικαίου. Παράλληλα, διασαφηνίζεται το ζήτημα εν όψει του νέου Ποινικού Κώδικα που υιοθετεί την έννοια της «γενετήσιας πράξης», δίνοντας μάλιστα ορισμό σε αυτήν (άρ. 336 § 2 ΠΚ).

Στην μελέτη επιχειρείται η ανάλυση των προϋποθέσεων και των εννόμων συνεπειών της κατάστασης ανάγκης κατά τις ΑΚ 285 και 286. Ως προς τις προϋποθέσεις της κατάστασης ανάγκης κατά τον ΑΚ, εξετάζονται ειδικότερα το αντικείμενο της προσβολής και τα κριτήρια, με βάση τα οποία διαπιστώνεται κυρίως η δυσαναλογία μεταξύ της προκληθείσας ζημίας και του προσδοκώμενου οφέλους. Ως προς τις έννομες συνέπειες της κατάστασης ανάγκης, ιδίως επί ανυπαίτιας κατάστασης ανάγκης, ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στην ανάλυση του ζητήματος της αποζημίωσης για νόμιμη ζημιογόνο συμπεριφορά ως μορφής ασφαλιστικής κάλυψης της ζημίας.

Στην μελέτη εξετάζεται η σχέση της ανάθεσης και της αφαίρεσης της γονικής μέριμνας, διότι θέματα κακής ασκήσεως της γονικής μέριμνας μπορούν να προκύψουν και στο πλαίσιο ρύθμισης της γονικής μέριμνας κατά τη διάσταση των γονέων ή μετά από διαζύγιο. Γενικώς τονίζονται από την συγγραφέα τα κοινά σημεία και οι διαφορές μεταξύ της εκούσιας δικαιοδοσίας και της ειδικής διαδικασίας των άρθρων 592 επ. ΚΠολΔ. Το ζητούμενο και βασικό ενοποιό σημείο των δύο διαδικασιών είναι να εξυπηρετείται το συμφέρον του ανηλίκου. Υπό το πρίσμα αυτό πρέπει, μέσω της ερμηνείας, να γίνεται προσπάθεια ώστε να αμβλύνονται οι διαφορές και κάθε διαδικασία να γίνεται "σοφότερη" και αποτελεσματικότερη βάσει των αρχών που διέπουν την άλλη.

Στη μελέτη παρατίθενται συνοπτικά οι προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν για την παραδεκτή άσκηση της έφεσης και για τη δικονομική παρουσία του εκκαλούντα στο εφετείο, σύμφωνα με όσα προβλέπονται στον νέο ΚΠΔ. Εν συνεχεία οριοθετείται ο αναιρετικός έλεγχος της απόφασης με την οποία απορρίπτεται η έφεση ως απαράδεκτη ή ανυποστήρικτη, και παρατίθενται περιπτώσεις στις οποίες θεμελιώνεται ο αναιρετικός λόγος του άρ. 510 παρ. 1 περ. Η΄ του νέου ΚΠΔ. Διατυπώνεται η άποψη ότι η παραβίαση των δικονομικών διατάξεων που οδηγεί σε παράνομη απόρριψη της έφεσης ως απαράδεκτης ή ανυποστήρικτης θεωρήθηκε ιδιαιτέρως βαρύνουσα και ουσιώδης, με αποτέλεσμα να στοιχειοθετεί πλέον αυτοτελή λόγο αναίρεσης. Τέλος, συνάγεται το συμπέρασμα ότι η επιλογή του νομοθέτη να τυποποιήσει ως αυτοτελή και αυθύπαρκτο δικονομικό λόγο αναίρεσης την παράνομη απόρριψη της έφεσης ως απαράδεκτης ή ανυποστήρικτης κινείται προς την ορθή κατεύθυνση.