Η επίδραση της φορολογικής παραγραφής στην ποινική διαδικασία
Στην μελέτη γίνεται δεκτή θέση ότι ενόψει της συνταγματικώς καθιερούμενης αρχής των χωριστών δικαιοδοσιών (άρθρο 94 παρ. 1 Σ), επί εκδόσεως αποφάσεως οργάνου της φορολογικής Διοίκησης ή διοικητικού δικαστηρίου που διαγιγνώσκει την παραγραφή των φορολογικών αξιώσεων του Δημοσίου, τυχόν ποινική καταδίκη κατηγορουμένου για αδίκημα φοροδιαφυγής ή/και για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος δεν είναι συνταγματικώς ανεκτή.
Ζητήματα παθητικής νομιμοποίησης και αναγκαστικής ομοδικίας στην δίκη ακύρωσης της πλασματικής αποδοχής της κληρονομίας υπό το κράτος της τακτικής διαδικασίας (Ν. 4335/2015)
Η μελέτη επικεντρώνεται στον προσδιορισμό των παθητικώς νομιμοποιουμένων προσώπων στην δίκη με αντικείμενο την ακύρωση της πλασματικής αποδοχής της κληρονομίας, στον εντοπισμό του είδους της ομοδικίας μεταξύ των περισσοτέρων συνεναχθέντων και στην επίλυση ζητημάτων που ανακύπτουν υπό το κράτος της τυπικής συζήτησης (μετά τον ν. 4335/2015).
Ουσιαστική εξουσία διάθεσης ως προϋπόθεση του κύρους της παραίτησης και της αποδοχής της αγωγής;
Κατά την κρατούσα γνώμη στην ελληνική δικονομική θεωρία οι διαδικαστικές πράξεις της παραίτησης από το αγωγικό δικαίωμα (ΚΠολΔ 296) και της αποδοχής της αγωγής (ΚΠολΔ 298) διενεργούνται εγκύρως, μόνο αν ο παραιτούμενος ή ο αποδεχόμενος διάδικος έχουν κατά το ουσιαστικό δίκαιο την εξουσία να διαθέτουν το επίδικο δικαίωμα. Η προκείμενη μελέτη επιχειρεί να καταδείξει ότι παρά τις ευγενείς της προθέσεις η κρατούσα γνώμη είναι δογματικά ασυνεπής αλλά και δυνητικά επικίνδυνη για το ουσιαστικό δίκαιο. Διότι η επιζητούμενη συμφιλίωση ανάμεσα στο ουσιαστικό και το δικονομικό δίκαιο δεν είναι συμφιλίωση εννοιών αλλά συμφιλίωση αξιολογήσεων και συνεπώς οφείλει να επιδιώκεται σε επίπεδο όχι εννοιολογικό αλλά τελολογικό.
Ενάσκηση και είσπραξη της ενεχυρασμένης ή της εξασφαλιστικά εκχωρημένης απαίτησης: Το πρόβλημα της αδράνειας του ασφαλειολήπτη
H εξουσία είσπραξης της απαίτησης που έχει ενεχυρασθεί ή εκχωρηθεί εξασφαλιστικά ανήκει κατ’ αρχήν στον ασφαλειολήπτη. Η αδυναμία είσπραξης της απαίτησης ως αποτέλεσμα της αδράνειας του ασφαλειολήπτη αποτελεί υπέρμετρη δέσμευση για τον ασφαλειοδότη. Λύση στο πρόβλημα αποτελεί η διατήρηση από τον ασφαλειοδότη συντρέχουσας εξουσίας ενάσκησης της απαίτησης με αίτημα την καταβολή στον ασφαλειολήπτη. Στην παρούσα μελέτη θεμελιώνεται και αναλύεται η λύση αυτή.
Το ελληνικό φορολογικό ποινικό δίκαιο υπό το φως των νέων κωδίκων και της νέας νομοθεσίας για την ποινική προστασία των ενωσιακών οικονομικών συμφερόντων και την ρύθμιση του διακλαδικού ne bis in idem (Μέρος 1ο)
Το ελληνικό φορολογικό ποινικό δίκαιο υπέστη τα τελευταία δύο χρόνια σειρά αλλαγών, τόσο μέσω επιμέρους ρυθμίσεων των νέων κωδίκων (ΠΚ, ΚΠΔ), όσο και με διάφορες νομοθετικές παρεμβάσεις, οι οποίες επεδίωκαν, μεταξύ άλλων, αφενός μεν να αναμορφώσουν το σύστημα ποινικής προστασίας των ενωσιακών οικονομικών συμφερόντων (Ν. 4689/2020), αφετέρου δε να ρυθμίσουν τη σχέση μεταξύ φορολογικών διοικητικών ποινών και κλασσικών φορολογικών ποινικών κυρώσεων κατά τρόπο συμβατό με την αρχή ne bis in idem (Ν. 4745 και 4764/2020). Η παρούσα μελέτη παρέχει μια συνοπτική κριτική επισκόπηση των σημαντικότερων από τις ανωτέρω αλλαγές και των νέων δεδομένων που αυτές έχουν δημιουργήσει στο πεδίο της φορολογικής ποινικής καταστολής.
Τεχνητή νοημοσύνη και ευθύνη από διακινδύνευση
Η μελέτη ασχολείται κυρίως με τον εντοπισμό και την ειδικότερη αξιολόγηση του κινδύνου που ενέχουν τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης. Παράλληλα, εξετάζονται τα λοιπά ζητήματα που σχετίζονται με την πιθανή καθιέρωση ευθύνης από διακινδύνευση λόγω αξιοποίησης της τεχνητής νοημοσύνης, όπως είναι ο προσδιορισμός των εννόμων αγαθών που χρήζουν προστασίας, καθώς και η κατάφαση του αιτιώδους συνδέσμου.
Η κανονιστική κυριαρχία ως βάση για την θεμελίωση της αυτουργίας του φορέα της ιδιαίτερης ιδιότητας κατά το άρθρο 49 παρ. 1 εδ. β΄ ΠΚ
Στην μελέτη εξετάζεται το πεδίο εφαρμογής της διάταξης του άρθρου 49 παρ. 1 εδ. β΄ ΠΚ, αναζητείται δε το κριτήριο με βάση το οποίο μπορεί να θεμελιωθεί η αυτουργία του φορέα της ιδιαίτερης ιδιότητας που προβλέπεται σε αυτήν. Μετά την παράθεση των απόψεων που έχουν υποστηριχθεί στην ελληνική ποινική θεωρία και με βάση τα χαρακτηριστικά των εγκλημάτων καθήκοντος, υποστηρίζεται ότι το άρθρο 49 παρ. 1 εδ. β΄ ΠΚ εφαρμόζεται και όταν ο φορέας της ιδιαίτερης ιδιότητας συμβάλλει στην τέλεση του εγκλήματος με ασήμαντες εκ πρώτης όψεως συμμετοχικές πράξεις. Στην συνέχεια απορρίπτεται η θέση ότι το κριτήριο της παραβίασης του καθήκοντος από τον φορέα της ιδιαίτερης ιδιότητας μπορεί να τεθεί ως αποκλειστική βάση για την θεμελίωση της αυτουργίας του κατά το άρθρο 49 παρ. 1 εδ. β΄ ΠΚ. Υποστηρίζεται, τέλος, ότι για την θεμελίωση της αυτουργίας του κατά την διάταξη αυτή το κριτήριο της παραβίασης του καθήκοντος θα πρέπει να συνδυασθεί με εκείνο της κυριαρχίας επί του εγκληματικού συμβάντος.
Περιουσιακά σύνολα και αστικό δίκαιο: Περιουσία και Επιχείρηση
Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η λειτουργική προσέγγιση των εννοιών "περιουσία" και "επιχείρηση", καθώς και η σκιαγράφηση των προβλημάτων που συνδέονται με τη νομική διαχείριση των δύο εν λόγω περιουσιακών συνόλων.