Μετά από μια παρουσίαση των βασικών επιχειρημάτων του νομοθέτη και των κριτικών παρατηρήσεων της θεωρίας, στην παρούσα μελέτη επιχειρείται μια ουσιαστική ανάλυση της σχετικής θεματικής με βασικά σημεία αναφοράς τις κατηγορίες περιπτώσεων που έχουν απασχολήσει μέχρι σήμερα την θεωρία και την πράξη.

Η γνωστή δυσχέρεια του καθορισμού των πεδίων εφαρμογής των άρθρων 534 και 536 ΚΠολΔ και της μεταξύ των οριοθετήσεως επιτείνεται επί εφαρμογής των εν λόγω ρυθμίσεων στις προβαλλόμενες από τους διαδίκους ενστάσεις, αντενστάσεις, αρνήσεις κ.ο.κ. Η αποτίμηση των κάποτε αντικρουόμενων θέσεων θεωρίας και νομολογίας προϋποθέτει καταρχάς τη γενική θεώρηση των επιταγών των συζητούμενων ρυθμίσεων από την έποψη του δικαιολογικού λόγου, του περιεχομένου και της βασικής λειτουργίας τους. Περαιτέρω, επιβάλλεται η έρευνα της δομής του δικανικού συλλογισμού, όταν αφενός η προβαλλόμενη ένσταση απορρίπτεται ως απαράδεκτη, ως νόμω ή ουσία αβάσιμη και αφετέρου όταν αυτή γίνεται δεκτή στην ουσία της ή δεν ερευνάται.

Η μελέτη φωτίζει τη σχέση μεταξύ των διατάξεων του άρθρ. 8 του Ν. 1652/1986 για την ξενοδοχειακή σύμβαση και των διατάξεων του κοινού μισθωτικού δικαίου. Επίσης, αναλύει το νομικό πλαίσιο που διέπει τους όρους και τις συνέπειες της καταγγελίας της ξενοδοχειακής σύμβασης εγγυημένης κράτησης για σπουδαίο λόγο, καθώς και την αντιμετώπιση της ελαττωματικότητας των ξενοδοχειακών υπηρεσιών υπό το ισχύον δίκαιο.

Ο ν. 3301/2004 εισάγει εξαίρεση στην απαγόρευση της lex commissoria που αποτυπώνεται στο άρθρο 1239 εδ. 1 ΑΚ. Το άρθρο 4 του νόμου προβλέπει επιπλέον ότι η κτήση της χρηματοοικονομικής ασφάλειας από τον ασφαλειολήπτη είναι δυνατή μόνον εφόσον οι συμβαλλόμενοι έχουν συμφωνήσει για τον τρόπο αποτίμησης των χρηματοπιστωτικών μέσων ή των απαιτήσεων. Σε περίπτωση απουσίας συμφωνίας για τον τρόπο αποτίμησης, ο καταπιστευτέος όρος ως όρος μεν της σύμβασης εμπράγματης χρηματοοικονομικής ασφάλειας θα είναι άκυρος, ως σύμβαση δε ενοχική ή/και εμπράγματη μεταβίβασης της χρηματοοικονομικής ασφάλειας θα είναι ανυπόστατη ή άκυρη αντιστοίχως. Αν η συμφωνία για τον τρόπο αποτίμησης είναι ελλιπής, θα εφαρμοσθούν (κατά περίπτωση) οι κανόνες του Αστικού Κώδικα που αφορούν στην ύπαρξη συμφωνίας (άρθρα 195 και 196 ΑΚ) και το αντικείμενο της παροχής (άρθρα 371-373, 379 ΑΚ).

Σύμφωνα με την κρατούσα στη νομολογία και διαδεδομένη στη θεωρία άποψη, η προβλεπόμενη στην ΑΚ 1471 § 1 στοιχ. 2 «συγκατάθεση» του τεκμαιρόμενου πατέρα, η οποία αποκλείει την προσβολή της πατρότητας, δεν ταυτίζεται με τη συναίνεση στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή της ΑΚ 1456. Στην παρούσα γνωμοδότηση η ως άνω άποψη αντικρούεται, με σειρά επιχειρημάτων αντλούμενων από τη νομοθετική ρύθμιση και τη συνολική σύλληψη της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στο ελληνικό δίκαιο μετά τον Ν. 3089/2002.

Στο πρώτο μέρος της παρούσας μελέτης εξετάζεται κατά πόσο η αξίωση του άρθρου 1400 ΑΚ συνιστά έννομη σχέση δεκτική συμβιβασμού, καθώς και η συνδρομή του στοιχείου των αμοιβαίων υποχωρήσεων των μερών ως προϋπόθεσης για την κατάρτιση της σύμβασης συμβιβασμού κατά την AK 871. Στο δεύτερο μέρος της μελέτης επιχειρείται η (κριτική) παρουσίαση των επιχειρημάτων της ΜΕφΘεσ 745/2021 αναφορικά με τη νομική φύση της επίδικης αναγνώρισης χρέους ως αφηρημένης, κατά την έννοια των άρθρων 873-875 ΑΚ.