ΜΠρΠειρ 3270/2022
Στην δίκη για την υποβολή προσώπου σε πλήρη δικαστική συμπαράσταση νομιμοποιούνται να παρέμβουν μόνο όσοι νομιμοποιούνται αντιστοίχως να αιτηθούν υποβολή στο καθεστώς αυτό. Τα αποδεικτικά μέσα που επικαλούνται πρόσωπα που ασκούν απαραδέκτως παρέμβαση κατά τα προαναφερθέντα μπορούν να ληφθούν υπόψη από το δικαστήριο στο πλαίσιο του ανακριτικού συστήματος που ισχύει στην εκούσια διαδικασία.
Παραχώρηση χρήσης οικογενειακής στέγης στον ένα σύζυγο μέχρι την ενηλικίωση του τέκνου, παρά τη λύση του γάμου
Η γνωμοδότηση επιχειρεί να επιλύσει το ερμηνευτικό πρόβλημα των χρονικών ορίων της δικαστικής παραχώρησης της χρήσης της οικογενειακής στέγης. Υποστηρίζεται ότι το δικαστήριο δεν δικαιούται να παραχωρήσει τη χρήση στον ένα σύζυγο για χρονικό διάστημα πέραν εκείνου της αμετάκλητης λύσης του γάμου με διαζύγιο· διαφορετικά θα παραβιάζει την διάταξη του άρθρου 1393 ΑΚ και η απόφασή του θα τυγχάνει αναιρετέα.
Προσβολή της πατρότητας παιδιού που γεννήθηκε με μεθόδους της ιατρικά υποβοηθούμενης αναπαραγωγής: Η «συναίνεση» της ΑΚ 1456 ταυτίζεται με τη «συγκατάθεση» της ΑΚ 1471 § 2 στοιχ. 2
Σύμφωνα με την κρατούσα στη νομολογία και διαδεδομένη στη θεωρία άποψη, η προβλεπόμενη στην ΑΚ 1471 § 1 στοιχ. 2 «συγκατάθεση» του τεκμαιρόμενου πατέρα, η οποία αποκλείει την προσβολή της πατρότητας, δεν ταυτίζεται με τη συναίνεση στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή της ΑΚ 1456. Στην παρούσα γνωμοδότηση η ως άνω άποψη αντικρούεται, με σειρά επιχειρημάτων αντλούμενων από τη νομοθετική ρύθμιση και τη συνολική σύλληψη της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στο ελληνικό δίκαιο μετά τον Ν. 3089/2002.
Αξίωση συμμετοχής στα αποκτήματα: Παραίτηση και αναγνώριση στο πλαίσιο συναινετικής λύσης γάμου
Στο πρώτο μέρος της παρούσας μελέτης εξετάζεται κατά πόσο η αξίωση του άρθρου 1400 ΑΚ συνιστά έννομη σχέση δεκτική συμβιβασμού, καθώς και η συνδρομή του στοιχείου των αμοιβαίων υποχωρήσεων των μερών ως προϋπόθεσης για την κατάρτιση της σύμβασης συμβιβασμού κατά την AK 871. Στο δεύτερο μέρος της μελέτης επιχειρείται η (κριτική) παρουσίαση των επιχειρημάτων της ΜΕφΘεσ 745/2021 αναφορικά με τη νομική φύση της επίδικης αναγνώρισης χρέους ως αφηρημένης, κατά την έννοια των άρθρων 873-875 ΑΚ.
Η αγαμία ως προϋπόθεση για την αναγνώριση ταυτότητας φύλου (άρθρ. 3 § 3 ν. 4491/2017)
H ρύθμιση του άρθρ. 3 § 3 του ν. 4491/2017 εκφράζει την απόφαση του νομοθέτη να προσφέρει συνολική προστασία στην αρχή του ετερόφυλου γάμου, αποκλείοντας και τον γάμο ο οποίος, ενώ αρχικά θα αφορούσε ζεύγος άνδρα και γυναίκας, μετά τη διόρθωση φύλου είτε του άνδρα είτε της γυναίκας, θα μεταβαλόταν πάλι σε γάμο προσώπων του ίδιου φύλου. Από την άλλη πλευρά, στην περίπτωση που τα μέρη εκδηλώνουν την επιθυμία για τη συνέχιση της έγγαμης σχέσης τους, αντιμετωπίζουν το δίλημμα να επιλέξουν κάτι από τα δύο, δηλαδή είτε τη διόρθωση φύλου με τίμημα τον γάμο τους, είτε τον γάμο τους με τίμημα τη διόρθωση φύλου. Το ερώτημα της μελέτης επικεντρώνεται στο αν οι απώλειες αυτές μπορεί να δικαιολογηθούν με βάση το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, ή, μήπως, αντίθετα, το άρθρ. 3 § 3 του ν. 4491/2017 δεν περνά με επιτυχία τον υπερνομοθετικό έλεγχο.
ΜονΠρΑθ 2237/2022
Ρύθμιση της κατανομής της γονικής μέριμνας και της συνεπιμέλειας τέκνων μετά τον Ν. 4800/2021. Στο πεδίο της συνεπιμέλειας εμπίπτει και ο καθορισμός του τόπου διαμονής του τέκνου. Ενεργητικά νομιμοποιούμενος να υποβάλει αίτημα δικαστικής ρύθμισης του δικαιώματος επικοινωνίας του με το τέκνο είναι μόνο ο γονέας που δεν διαμένει με αυτό. Το αίτημα περί απειλής επιβολής χρηματικής ποινής σε περίπτωση παράβασης της απόφασης που θα εκδοθεί ως προς την ρύθμιση της επιμέλειας και της διατροφής είναι νόμω αβάσιμο.
Άρειος Πάγος 956/2021 (Πολ.)
Σε περίπτωση άσκησης αναγνωριστικής αγωγής με αντικείμενο την αναγνώριση της ανυπαρξίας γάμου, το έννομο συμφέρον που απαιτείται να συντρέχει στο πρόσωπο του ενάγοντος πρέπει να είναι άμεσο και είτε ηθικό είτε περιουσιακό.
Η δυσλειτουργική γονική μέριμνα μετά τον ν. 4800/2021: Οι διαφωνίες των γονέων και η κακή άσκηση της γονικής μέριμνας
Με τον ν. 4800/2021 μεταρρυθμίστηκαν και δύο άρθρα του Αστικού Κώδικα που αφορούν δυσλειτουργίες της γονικής μέριμνας, και συγκεκριμένα το άρθρο 1512, για τις διαφωνίες των γονέων κατά την άσκηση της γονικής μέριμνας, και το άρθρο 1532, για την κακή άσκησή της. Στη μελέτη επιχειρείται μια ερμηνευτική προσέγγιση του συνόλου των διατάξεων των νέων άρθρων 1512 και 1532 ΑΚ, και ασκείται βέβαια, όπου χρειάζεται, και κριτική.