Η χρησιμοποίηση του κεφαλαίου της περιουσίας του ανήλικου τέκνου για διατροφικές δαπάνες που αφορούν το ίδιο ή την υπόλοιπη οικογένεια επιτρέπεται μόνο σε περιπτώσεις εξαιρετικής ανάγκης και ύστερα από σχετική δικαστική άδεια. Εφόσον το εν λόγω κεφάλαιο χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες του ίδιου του τέκνου, δεν γεννάται υποχρέωση απόδοσης σ’ αυτό των δαπανηθέντων.

Στην δίκη για την υποβολή προσώπου σε πλήρη δικαστική συμπαράσταση νομιμοποιούνται να παρέμβουν μόνο όσοι νομιμοποιούνται αντιστοίχως να αιτηθούν υποβολή στο καθεστώς αυτό. Τα αποδεικτικά μέσα που επικαλούνται πρόσωπα που ασκούν απαραδέκτως παρέμβαση κατά τα προαναφερθέντα μπορούν να ληφθούν υπόψη από το δικαστήριο στο πλαίσιο του ανακριτικού συστήματος που ισχύει στην εκούσια διαδικασία.

Η γνωμοδότηση επιχειρεί να επιλύσει το ερμηνευτικό πρόβλημα των χρονικών ορίων της δικαστικής παραχώρησης της χρήσης της οικογενειακής στέγης. Υποστηρίζεται ότι το δικαστήριο δεν δικαιούται να παραχωρήσει τη χρήση στον ένα σύζυγο για χρονικό διάστημα πέραν εκείνου της αμετάκλητης λύσης του γάμου με διαζύγιο· διαφορετικά θα παραβιάζει την διάταξη του άρθρου 1393 ΑΚ και η απόφασή του θα τυγχάνει αναιρετέα.

Σύμφωνα με την κρατούσα στη νομολογία και διαδεδομένη στη θεωρία άποψη, η προβλεπόμενη στην ΑΚ 1471 § 1 στοιχ. 2 «συγκατάθεση» του τεκμαιρόμενου πατέρα, η οποία αποκλείει την προσβολή της πατρότητας, δεν ταυτίζεται με τη συναίνεση στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή της ΑΚ 1456. Στην παρούσα γνωμοδότηση η ως άνω άποψη αντικρούεται, με σειρά επιχειρημάτων αντλούμενων από τη νομοθετική ρύθμιση και τη συνολική σύλληψη της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στο ελληνικό δίκαιο μετά τον Ν. 3089/2002.

H ρύθμιση του άρθρ. 3 § 3 του ν. 4491/2017 εκφράζει την απόφαση του νομοθέτη να προσφέρει συνολική προστασία στην αρχή του ετερόφυλου γάμου, αποκλείοντας και τον γάμο ο οποίος, ενώ αρχικά θα αφορούσε ζεύγος άνδρα και γυναίκας, μετά τη διόρθωση φύλου είτε του άνδρα είτε της γυναίκας, θα μεταβαλόταν πάλι σε γάμο προσώπων του ίδιου φύλου. Από την άλλη πλευρά, στην περίπτωση που τα μέρη εκδηλώνουν την επιθυμία για τη συνέχιση της έγγαμης σχέσης τους, αντιμετωπίζουν το δίλημμα να επιλέξουν κάτι από τα δύο, δηλαδή είτε τη διόρθωση φύλου με τίμημα τον γάμο τους, είτε τον γάμο τους με τίμημα τη διόρθωση φύλου. Το ερώτημα της μελέτης επικεντρώνεται στο αν οι απώλειες αυτές μπορεί να δικαιολογηθούν με βάση το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, ή, μήπως, αντίθετα, το άρθρ. 3 § 3 του ν. 4491/2017 δεν περνά με επιτυχία τον υπερνομοθετικό έλεγχο.

Σε περίπτωση άσκησης αναγνωριστικής αγωγής με αντικείμενο την αναγνώριση της ανυπαρξίας γάμου, το έννομο συμφέρον που απαιτείται να συντρέχει στο πρόσωπο του ενάγοντος πρέπει να είναι άμεσο και είτε ηθικό είτε περιουσιακό.