Η βούληση του διαθέτη σχετικά με το πρόσωπο του βεβαρημένου με την υποκληροδοσία δεν μπορεί να αλλοιωθεί με σύμβαση μεταξύ του βεβαρημένου και τρίτου μετά την επαγωγή. Η υπόσχεση τρίτου προς τον βεβαρημένο-οφειλέτη, ότι θα καταβάλει αυτός το χρέος του στον τετιμημένο-δανειστή αποτελεί σύμβαση ελευθέρωσης (ΑΚ 478), η οποία ως τέτοια δεν απαλλάσσει τον οφειλέτη, εκτός εάν συναφθεί μεταξύ του δανειστή και του τρίτου σύμβαση στερητικής αναδοχής χρέους.

Αντικείμενο της μελέτης είναι η ερμηνευτική προσέγγιση της νεοεισαχθείσας ρύθμισης του άρθρου 35 του ν. 4786/2021, σύμφωνα με την οποία οι ανήλικοι κληρονόμοι δικαιούνται, εντός προθεσμίας ενός έτους από την ενηλικίωσή τους, να αποποιηθούν την κληρονομία. Σχολιάζεται κριτικά η νομοθετική επιλογή, να τροποποιηθούν οι διατάξεις του ΑΚ με “ερμηνευτική” διάταξη σε αυτοτελές νομοθέτημα, και οριοθετείται το πεδίο εφαρμογής της διάταξης. Στην συνέχεια, εξετάζεται το καθεστώς της (σχολάζουσας) κληρονομίας μέχρι την πάροδο της ενιαύσιας προθεσμίας από την ενηλικίωση του κληρονόμου και η διαμόρφωση της κατάστασης μετά την προθεσμία αυτή, αναλόγως του εάν ο κληρονόμος εν τέλει αποδεχθεί ή αποποιηθεί.

Η παραίτηση του κληρονόμου από το δικαίωμά του να προβάλει την ακυρότητα της διαθήκης με αναγνωριστική αγωγή, δεν καθιστά έγκυρη την διαθήκη, αλλά ενδέχεται να αποτελεί εξώδικη ομολογία ως προς την ανυπαρξία ελαττωμάτων που συνεπάγονται ακυρότητα.

Πολλές φορές ο διαθέτης προσθέτει στη διαθήκη του όρους, με τους οποίους επιβάλλει έκπτωση ή κάποια άλλη κύρωση στον τιμώμενο για την περίπτωση που αυτός δεν συμμορφωθεί προς τη βούληση του διαθέτη, όπως αυτή εκφράζεται στη διαθήκη. Οι όροι αυτοί, που είναι γνωστοί ως ρήτρες εκπτώσεως, χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής αναφορικά με την ερμηνεία τους αλλά και ως προς τη συμβατότητά τους με κανόνες αναγκαστικού δικαίου.

Αντικείμενο της μελέτης είναι η κτήση των κληροδοσιών υπό το ισχύον δίκαιο. Επιχειρείται κυρίως να διαπιστωθεί, αν το γράμμα των διατάξεων του ΑΚ για την αποδοχή και την αποποίηση των κληροδοσιών, το οποίο φαίνεται να είναι προσανατολισμένο κατ’ αρχήν στην κληροδοσία με ενοχική ενέργεια (ΑΚ 1995), χρήζει διόρθωσης ως προς την κληροδοσία με εμπράγματη ενέργεια (ΑΚ 1996).

Ακριβώς όπως η αγωγή έτσι και η ανταγωγή, η οποία εντάσσεται στα «μέσα άμυνας και επιθέσεως του εναγομένου», υπόκειται στα ίδια στάδια δικονομικής αξιολόγησης, δηλαδή εξετάζεται αν είναι παραδεκτή ή απαράδεκτη, νόμω βάσιμη ή αβάσιμη, ορισμένη ή αόριστη, ουσία βάσιμη ή αβάσιμη.