Τα κοσμήματα αποτελούν έργα που συνδυάζουν περισσότερα χαρακτηριστικά: έχουν αισθητικό αποτέλεσμα, που σε ένα βαθμό τα συνδέει με τα έργα τέχνης, έχουν πρακτική χρησιμότητα, που τα κατατάσσει στα χρηστικά αντικείμενα και εμπορικό σκοπό, που τα εντάσσει στην έννοια των καταναλωτικών προϊόντων. Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται να αποσαφηνιστεί σε ποια κατηγορία έργων πνευματικής ιδιοκτησίας μπορούν να υπαχθούν τα κοσμήματα και ποιες είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη στοιχειοθέτηση της πρωτοτυπίας τους, αφού συνεκτιμηθούν τα δεδομένα όχι μόνο της ελληνικής νομολογίας, αλλά και της νομολογίας του ευρωπαϊκού δικαστηρίου.

Η μελέτη διερευνά το περιθώριο εφαρμογής των διατάξεων για την τακτική και την έκτακτη χρησικτησία επί προσώπων που κατά την κτήση της νομής έχουν καταστεί κύριοι με παράγωγο τρόπο, εν συνεχεία όμως κινδυνεύουν να στερηθούν (μέσω της οδού του αδικαιολόγητου πλουτισμού) την κυριότητά τους λόγω της ανατροπής της ενοχικής δικαιοπραξίας που αποτελεί την αιτία της εκποίησης.

Σε περίπτωση παραμόρφωσης ή αναπηρίας ο παθών δικαιούται αποζημίωση και για τα εισοδήματα που θα απολέσει από την εργασία του. Η αποζημίωση αντιστοιχεί καθ’ ύψος στη μείωση της ικανότητας για εργασία, η οποία κρίνεται κάθε φορά in concreto. Δεν αποκλείεται ο παθών να θεωρηθεί ικανός για την άσκηση επαγγέλματος, μολονότι ιατρικώς του αναγνωρίζεται ορισμένο ποσοστό αναπηρίας.

Το κεντρικό ερώτημα, γύρω από το οποίο διαρθρώνεται η μελέτη, εντοπίζεται στο κατά πόσο το αστικό δίκαιο, και ειδικότερα το δίκαιο της αστικής ευθύνης, διαθέτει την αναγκαία ευελιξία και επάρκεια προκειμένου να προσφέρει ικανοποιητικές λύσεις στο πεδίο της αποκατάστασης των ζημιών που προκαλούνται από τις αυτόνομες μηχανές. Αρχικά περιγράφονται σε αδρές γραμμές τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των αυτόνομων μηχανών ως πηγών κινδύνου και τα ειδικότερα προβλήματα που αυτά συνεπάγονται στη θεμελίωση της ευθύνης. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται συνοπτικά οι πρόσφατες εξελίξεις σε ενωσιακό επίπεδο για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων των αναδυόμενων ψηφιακών τεχνολογιών στον τομέα της αστικής ευθύνης. Ακολούθως, εντοπίζονται διεξοδικά πιθανοί νόμιμοι λόγοι ευθύνης, τόσο στο πλαίσιο του ισχύοντος δικαίου (lege lata) όσο και σε επίπεδο νέων νομοθετικών πρωτοβουλιών (lege ferenda)

Η απαρίθμηση στον Ν. 4354/2015 των προσώπων που νομιμοποιούνται να αποκτήσουν τις απαιτήσεις που απορρέουν από δάνεια και πιστώσεις είναι περιοριστική, με συνέπεια η μεταβίβαση σε μη δικαιούμενο πρόσωπο να είναι απολύτως άκυρη κατά την ΑΚ 174. Κατά τη γνώμη του δικαστηρίου, σε μια τέτοια περίπτωση εκτός από την εκποιητική δικαιοπραξία της εκχώρησης πρέπει να θεωρηθεί εξαρχής άκυρη (επίσης με βάση την ΑΚ 174) και η υποσχετική δικαιοπραξία της πώλησης των απαιτήσεων σε μη δικαιούμενο να τις αποκτήσει πρόσωπο.

Το ΕΔΔΑ έχει κρίνει ότι δεν αναγνωρίζεται από την ΕΣΔΑ δικαίωμα δικαστικής αναγνώρισης της πατρότητας προσώπων που, ενώ γνώριζαν την ταυτότητα του φερόμενου ως βιολογικού πατέρα, άσκησαν την σχετική αγωγή με μεγάλη καθυστέρηση. Οι αξιολογικές σταθμίσεις της ΕΣΔΑ αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής έννομης τάξης και πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά την οριοθέτηση της κατ’ ΑΚ 33 διεθνούς δημόσιας τάξης. Η αναγνώριση με ισχύ δεδικασμένου στην Ελλάδα αλλοδαπής απόφασης, η οποία αντιβαίνει προς τις αξιολογικές σταθμίσεις της ΕΣΔΑ, θα προσέκρουε σε θεμελιώδεις ηθικές, κοινωνικές και δικαιικές αντιλήψεις και θα διατάρασσε τον έννομο ρυθμό που κρατεί στη χώρα μας.