Διερεύνηση της συμφωνίας του άρθρου 18 παρ. 3 του ν. 2121/1993 (δικαίωμα συμμετοχής εκδότη στην εύλογη αμοιβή) προς το ενωσιακό δίκαιο
Στην εν λόγω Γνωμοδότηση διατυπώνεται η βασική θέση ότι το άρθρο 18 παρ. 3 του ν. 2121/1993, στο μέτρο που προβλέπει ότι δικαιούχοι της εύλογης αμοιβής για ιδιωτική αναπαραγωγή είναι και οι εκδότες αντιβαίνει στην ενωσιακή νομοθεσία, και ιδίως στην Οδηγία 2001/29/ΕΚ, όπως αυτή ερμηνεύεται αυθεντικά μέσω της πάγιας νομολογίας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΑΠ 414/2018
Όταν ο δικαιούχος ανέχεται αδιαμαρτύρητα επί πενταετία τη χρήση του σήματός του από τρίτον, παράγεται αμάχητο τεκμήριο αποδυνάμωσης του δικαιώματός του στο σήμα. Η ως άνω μορφή αποδυνάμωσης είναι ειδική, επέρχεται δηλαδή ανεξάρτητα από τη συνδρομή των προϋποθέσεων της γενικής ρήτρας του άρθρου 281 ΑΚ.
Ο τόπος συνεδριάσεως των στρατιωτικών δικαστηρίων σε πολεμική περίοδο: στην πρώτη γραμμή ή στη μόνιμη έδρα τους;
Αντικείμενο της μελέτης αποτελεί το ζήτημα του τόπου της συνεδριάσεως των στρατιωτικών δικαστηρίων σε πολεμική περίοδο, και ειδικότερα αν αυτά είναι αποτελεσματικότερο να συνεδριάζουν στο πλευρό των επιχειρούντων στρατευμάτων στην πρώτη γραμμή ή να εξακολουθούν να συνεδριάζουν στη μόνιμη έδρα τους. Αρχικώς, γίνεται αναφορά στον λόγο ιδρύσεως των δικαστηρίων αυτών, την ψυχολογία του μαχητή και τις σχετικές προβλέψεις του Ελληνικού Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικος, εν συνεχεία παρατίθενται τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των δύο εν θέματι επιλογών, γίνεται εν συντομία αναφορά σε χαρακτηριστικές υποθέσεις, αναφέρονται οι σχετικοί προβληματισμοί και, τέλος, διατυπώνονται σχετικές επί του ζητήματος προτάσεις.
ΑΠ 405/2018
Δεν επηρεάζει το κύρος της ιδιόγραφης διαθήκης η θέση της υπογραφής του συντάκτη της σε απόσταση μεγαλύτερη του ενός στίχου από την τελευταία λέξη του κειμένου ή πριν από τη χρονολογία. Αρκεί η υπογραφή να τελεί σε τέτοια εξωτερική αλληλουχία προς τη χρονολογία, ώστε να την καλύπτει.
ΤρΠλημΘεσ 8468/2018
Η διαταγή δικαστηρίου για αναστολή εκτέλεσης των αποφάσεων σφράγισης της επιχείρησης, με τον όρο ότι το κατάστημα θα λειτουργεί σύμφωνα με την ισχύουσα άδεια και τις υγειονομικές διατάξεις, δεν συνιστά επιβολή στον κατηγορούμενο υποχρέωσης συμμόρφωσης σε πράξη, υπό την έννοια του άρ. 232Α ΠΚ, και άρα με την παραβίαση του ανωτέρω όρου δεν στοιχειοθετείται το έγκλημα της μη συμμόρφωσης σε διάταξη δικαστικής απόφασης.
Η νέα αναμόρφωση του νόμου περί ανωνύμων εταιριών – Μια πρώτη αποτίμηση των βασικών θέσεων του ν. 4548/2018
Ο νόμος 4548/2018 συνιστά κατ’ ουσίαν μιαν ακόμη μερική αναμόρφωση του κωδ. ν. 2190/20. Την πιο σημαντική ποιοτική μεταβολή επιφέρουν οι διατάξεις του περί διοικητικού συμβουλίου και συγκεκριμένα εκείνες που χαλαρώνουν περαιτέρω τα κριτήρια υπαιτιότητας (πρότυπα συμπεριφοράς) των μελών του και εγκαταλείπουν τον ως τώρα ισχύοντα βασικό κανόνα της “διά παν πταίσμα” (άρθρ. 22α § 1 εδ. α΄ κωδ. ν. 2190/20) και εις ολόκληρον αστικής ευθύνης τους έναντι της εταιρίας.
Περί του κατωτάτου ορίου του πλαισίου ποινής επί συνδρομής λόγου μειώσεως αυτής (άρθρο 83 ΠΚ) για αδίκημα κατά του οποίου απειλείται ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό
Με αφορμή πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία το Ακυρωτικό αποφαίνεται επί του προβλήματος του μειωμένου πλαισίου ποινής σε όσες περιπτώσεις απειλείται στον νόμο (πρόσκαιρη) κάθειρξη χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό, στην μελέτη εξετάζεται κριτικά η στάση της νομολογίας, που θεωρεί ως κατώτατο όριο του πλαισίου αυτού τα δύο έτη φυλάκισης (κατ’ εφαρμογήν μόνου του στοιχείου β΄ του άρθρου 83 ΠΚ), αποβλέποντας αποκλειστικώς στο ανώτερο όριο της αρχικώς απειλούμενης ποινής. Μετά την παρουσίαση των δύο αντιτιθέμενων απόψεων επί του επίμαχου ζητήματος, διατυπώνονται σκέψεις υπέρ της συνδυαστικής εφαρμογής των διατάξεων των στοιχείων β΄ και γ΄ του άρθρου 83 ΠΚ, σύμφωνα με την οποία το κατώτατο όριο του (μειωμένου) πλαισίου ποινής συμπίπτει με το ένα έτος (και όχι τα δύο έτη) φυλάκισης.
ΠΠρΑθ 1008/2018
Απαγόρευση της “δουλικής απομίμησης” ορισμένου προϊόντος ως πράξης αθέμιτου ανταγωνισμού. Κατ’ εξαίρεση ενδέχεται η πιστή και απαράλλακτη αντιγραφή προϊόντων ξένης εργασίας να ενέχει per se τόσο μεγάλη απαξία, ώστε η απομίμηση να λαμβάνει καθεαυτήν τον χαρακτήρα της αθέμιτης πράξης.