Αποτελεί σύνηθες φαινόμενο στην πράξη η αποποίηση κληρονομίας να παρακινείται από την πρόθεση του αποποιουμένου να περιέλθει διά της οδού αυτής η κληρονομιαία περιουσία σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Η παρούσα μελέτη εξετάζει κατά πόσο μια τέτοια αποποίηση είναι ελαττωματική, και συγκεκριμένα αν είναι άκυρη ως εικονική ή ακυρώσιμη λόγω ουσιώδους πλάνης.

Επί προκαταρκτικής εξετάσεως και κατά την διάρκεια αυτής, πέραν του «υπόπτου», δικαίωμα λήψεως αντιγράφων της δικογραφίας κέκτηται και ο δηλώσας νομίμως παράσταση προς υποστήριξιν της κατηγορίας, του συναφούς δικαιώματος αυτού ενεργοποιουμένου «από την στιγμή που ο ύποπτος θα κληθεί σε παροχή εξηγήσεων», σύμφωνα με το άρθρο 107 του νέου ΚΠΔ. Επί του θέματος ο νομοθέτης εξεφράσθη ελλιπώς στο άρθρο 147 του νέου Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, περιλαβών σχετικώς μόνον το άρθρο 244 του Κώδικα αυτού, ενώ έδει να περιλάβει και το άρθρο 107 του ιδίου Κώδικα.

Αν κάποιος, κατόπιν απειλής, εξαναγκασθεί να αναλάβει από κοινό λογαριασμό μέρος ή το σύνολο της κατάθεσης και να παραδώσει τα αναληφθέντα χρήματα στον εκβιαστή του, δικαιούχος αποζημίωσης και χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης είναι ο αποδέκτης της απειλής που οδήγησε στην περιουσιακή του απώλεια, διότι αυτός είναι ο φορέας του εννόμου αγαθού της περιουσίας που προσβλήθηκε άμεσα εξαιτίας της αδικοπραξίας (απειλής).

Στην παρούσα μελέτη τίθεται το θέμα της διατήρησης προσωπικών δεδομένων από τους παρόχους υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών. Αρχικά σχολιάζεται η νομολογία του γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου και του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εν συνεχεία εξετάζονται τα ζητήματα που προκύπτουν από την κήρυξη της Οδηγίας 2006/24/ΕΚ ανίσχυρης. Ακολούθως αναλύεται η απόφαση Ministerio Fiscal του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παρουσιάζονται οι κανόνες που ρυθμίζουν την πρόσβαση των αρχών στα στοιχεία των κατόχων καρτών SIM στην ελληνική έννομη τάξη.

Η κατάρτιση με την βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή πλαστής πράξης διοικητικού προσδιορισμού προστίμου και του αντίστοιχου εκκαθαριστικού με βάση γνήσιο αντίστοιχο άλλου προσώπου προϋποθέτει την ταυτόχρονη χωρίς δικαίωμα λήψη γνώσης των μη ευαίσθητων δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα του τελευταίου.

Στην παρούσα εργασία αναλύεται το ζήτημα της σύγκρουσης μεταξύ αφενός μεν του απόλυτου χαρακτήρα της προστασίας της ανθρώπινης ζωής, αφετέρου δε του δικαιώματος αυτοδιάθεσης, προκειμένου περί πράξεων συνέργειας σε αυτοκτονία. Η συζήτηση για το συγκεκριμένο ζήτημα αναζωπυρώθηκε στο πλαίσιο της γερμανικής έννομης τάξης έπειτα από δύο αποφάσεις Πλημμελειοδικείων με τις οποίες απηλλάγησαν ιατροί που παρέλειψαν να παράσχουν βοήθεια σε ασθενείς οι οποίοι πέθαναν μετά από αυτοπροαιρέτως επιχειρηθέντα εκ μέρους τους αυτοχειριασμό. Οι αθωωτικές αυτές αποφάσεις επικυρώθηκαν με πρόσφατη απόφαση του γερμανικού Ομοσπονδιακού Ακυρωτικού Δικαστηρίου.