Στην μελέτη προσδιορίζεται η σχέση της δικανικής πεποίθησης και της κοσμοθεωρίας του ποινικού δικαστή, επισημαίνεται ο ρόλος της δικανικής πεποίθησης στο πλαίσιο της “ηθικής απόδειξης” και επιχειρείται η καταγραφή της κοινωνικοπολιτικής θέσης και αντίληψης του ποινικού δικαστή. Στην συνέχεια αναπτύσσονται συγκεκριμένες δικαιοδοτικές δράσεις του ποινικού δικαστή, όπως είναι η αποστασιοποίησή του από την καταχρηστική εξουσιαστική επιβολή, το πεδίο αντιμετώπισης της διαφθοράς, η υπέρβαση του “κοινού περί δικαίου αισθήματος”, η ανάγκη αντίθεσης στην πολιτικοποίηση του ποινικού δικαίου, επιχειρείται δε η προσέγγιση του δικονομικού ελέγχου των τυχόν νομικών στρεβλώσεων οι οποίες ενίοτε συνιστούν απόρροια και της κοσμοαντίληψης του ποινικού δικαστή. Τέλος, διατυπώνονται συμπεράσματα από τα οποία προκύπτει, μεταξύ άλλων, ότι ο προσωπικός πολιτισμός του ποινικού δικαστή αποτελεί τον δείκτη συμβατότητας της δικανικής πεποίθησης με την κοσμοθεωρία του.

Η επίκληση από δικηγόρο καταδικαστικής απόφασης σε βάρος των εναγόντων, η οποία είχε προηγουμένως νομίμως περιέλθει στην κατοχή του στο πλαίσιο παροχής νομικών υπηρεσιών προς εντολέα του, σε μεταγενέστερη δίκη επί αγωγής προσβολής της προσωπικότητας που ο ίδιος o δικηγόρος άσκησε κατά τρίτου προσώπου παραβιάζει τις διατάξεις του Ν. 2472/1997.

Γίνεται δεκτό το αίτημα ανάγνωσης εγγράφου στο οποίο περιέχεται η απομαγνητοφώνηση των καταγραφεισών από τους κατηγορουμένους ιδιωτικών συνομιλιών τους με τρίτο πρόσωπο, λαμβανομένου υπόψιν ότι οι εν λόγω ιδιωτικές συνομιλίες δεν ανάγονται στην σφαίρα της προσωπικής και ιδιωτικής ζωής του τελευταίου, αλλά πραγματοποιήθηκαν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του, που υπόκειται σε δημόσιο έλεγχο και κριτική, διότι, ανεξαρτήτως του τρόπου λήψεως των συνομιλιών, το σχετικό έγγραφο αποτελεί το μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο που έχουν στην διάθεσή τους οι κατηγορούμενοι, θεωρείται δε ότι θα συμβάλει στην αναζήτηση της ουσιαστικής αλήθειας προς όφελός τους, ενώ αντιθέτως η απαγόρευση αξιοποίησής του θα προσέβαλλε το υπερασπιστικό τους δικαίωμα και το απόλυτο αγαθό της ανθρώπινης αξίας τους.

Η μελέτη ασχολείται με τη σχέση του προσυμφώνου, ως προπαρασκευαστικής σύμβασης, με την οριστική σύμβαση, με την οποία συνδέεται στενά, διατηρώντας παραλλήλως και ανεξαρτησία από αυτή. H αυτοτέλεια της οριστικής σύμβασης απέναντι στο προσύμφωνο αποδεικνύεται ιδίως από το γεγονός ότι αυτή μπορεί συναφθεί εγκύρως, αν και προηγήθηκε άκυρο προσύμφωνο, ή, αντίστροφα να είναι άκυρη, ενώ είναι έγκυρο το προηγηθέν προσύμφωνο για απαγορευμένη σύμβαση.

Η online έκδοση του τεύχους Νοεμβρίου 2018 του περιοδικού ΠΟΙΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ είναι ήδη διαθέσιμη.

Ανάθεση της γονικής μέριμνας επί διαζυγίου ή διακοπής της έγγαμης συμβίωσης. Σε περίπτωση άσκησης αντίθετων αγωγών από τους διαζευγμένους ή εν διαστάσει γονείς το δικαστήριο δύναται να μην αναθέσει την γονική μέριμνα αποκλειστικά σε έναν από τους ενάγοντες, αλλά να κατανείμει μεταξύ τους την άσκηση των τριών βασικών λειτουργιών της γονικής μέριμνας, καθώς και των ειδικότερων πτυχών της επιμέλειας, προκειμένου το τέκνο να μην αποξενωθεί ολοκληρωτικά από τον ένα γονέα του.