Ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκε για την παράβαση του άρ. 22 παρ. 4 εδ. β΄ και α΄ του Ν. 2472/1997 ο κατηγορούμενος, ο οποίος, αφού αποθήκευσε δέκα βιντεοταινίες με τις ερωτικές επαφές του με την εγκαλούσα, που είχε μαγνητοσκοπήσει με την βιντεοκάμερά του με την συναίνεσή της στο κινητό και στον υπολογιστή του, εν συνεχεία τις ανήρτησε σε ιστοσελίδα, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο, αναγράφοντας το ονοματεπώνυμο της εγκαλούσας και τον τόπο καταγωγής της, χωρίς την συγκατάθεσή της, με αποτέλεσμα να καταστούν αυτές προσπελάσιμες σε αόριστο αριθμό επισκεπτών της ως άνω ιστοσελίδας.

Αν και prima facie ο αντίκτυπος της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων στις εκκρεμείς συμβατικές σχέσεις είναι τέτοιας φύσης και έντασης που ενδεχομένως δικαιολογεί την επίκληση επέλευσης περιστατικού ανωτέρας βίας, η σχετική υπαγωγή θα γίνει in concreto, υπό τα δεδομένα της υπό κρίση περίπτωσης. Η παρούσα μελέτη αποπειράται να προσφέρει κάποια κριτήρια προς διευκόλυνση αυτού του νομικού έργου. Ξεκινώντας από μια σύντομη επισκόπηση της έννοιας της ανωτέρας βίας και των εννόμων συνεπειών της στις συμβατικές σχέσεις γενικά, η μελέτη εστιάζει στην πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα.

Με αφορμή πρόσφατες αποφάσεις του Αρείου Πάγου, στην μελέτη εξετάζονται ζητήματα διαχρονικού δικαίου σχετικά με τις παραβάσεις της νομοθεσίας περί προστασίας προσωπικών δεδομένων. Συζητείται η επιλογή του νομοθέτη, μετά την θέση σε ισχύ του Ν. 4624/2019, να μην στοιχειοθετείται το έγκλημα της χωρίς δικαίωμα διάδοσης δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα στις περιπτώσεις κατά τις οποίες ο δράστης δεν έλαβε γνώση των δεδομένων ύστερα από επέμβαση σε σύστημα αρχειοθέτησης, αλλά διαμόρφωσε ο ίδιος το σύστημα αυτό. De lege lata η χωρίς δικαίωμα δημοσίευση, μέσω ανάρτησης σε ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, οπτικοακουστικού υλικού, με περιεχόμενο τις ερωτικές συνευρέσεις της εγκαλούσας με τον δράστη, δεν συνιστά παράνομη επενέργεια επί των προσωπικών της δεδομένων, εφόσον ο δράστης δεν έλαβε γνώση των δεδομένων αυτών ύστερα από επέμβαση σε σύστημα αρχειοθέτησης.

Μόνη η μεταβίβαση ενός περιουσιακού στοιχείου δεν συνδέεται πάντοτε αιτιωδώς με τη μόνιμη αδυναμία πληρωμών του οφειλέτη που αιτείται την υπαγωγή του στο καθεστώς του Ν. 3869/2010· το δικαστήριο πρέπει να συνεκτιμήσει και τις λοιπές περιστάσεις.

Οι ενέργειες του κατηγορουμένου που συνίστανται σε αγγίγματα φευγαλέα με τα χέρια και τα πόδια επί του σώματος της ανήλικης στο επάνω μέρος του κορμού και στα πόδια κάτω από τα γόνατά της, χωρίς να είναι επίμονα και να έχουν άμεσα και αντικειμενικά διαγνώσιμο ηδονιστικό σκοπό, αποτελούν γενετήσιες χειρονομίες. Παύει οριστικώς η ποινική δίωξη κατόπιν επιτρεπτής μεταβολής της κατηγορίας από αποπλάνηση ανηλίκων κατ' άρ. 339 παρ. 1 περ. β΄ πΠΚ στην πράξη του άρ. 337 παρ. 1 πΠΚ λόγω υφ’ όρον παραγραφής.

Στην μελέτη αναλύονται, κατ’ αρχάς, τα τεχνικά και νομικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι κρατικές αρχές κατά την συλλογή ηλεκτρονικών αποδεικτικών στοιχείων παράλληλα με την ευρεία διάδοση και αξιοποίηση της τεχνολογίας του υπολογιστικού νέφους. Εν συνεχεία εξετάζονται οι νομοθετικές εξελίξεις στον ενωσιακό χώρο για την διασυνοριακή συλλογή της λεγόμενης η-απόδειξης (e-evidence) και ειδικότερα οι καινοτόμες προτάσεις για την θέσπιση της Ευρωπαϊκής Εντολής Υποβολής και της Ευρωπαϊκής Εντολής Διατήρησης ηλεκτρονικών αποδεικτικών στοιχείων. Στο επίκεντρο των προβληματισμών βρίσκεται η δημιουργία ενός νέου μοντέλου διασυνοριακής σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ήτοι κράτους έκδοσης και ιδιώτη παρόχου ηλεκτρονικών υπηρεσιών, καθώς και η δικαστική προστασία των θιγόμενων προσώπων ενόψει του σχεδιαζόμενου εκτοπισμού του κράτους εκτέλεσης.