Η επίδραση της φορολογικής παραγραφής στην ποινική διαδικασία
Στην μελέτη γίνεται δεκτή θέση ότι ενόψει της συνταγματικώς καθιερούμενης αρχής των χωριστών δικαιοδοσιών (άρθρο 94 παρ. 1 Σ), επί εκδόσεως αποφάσεως οργάνου της φορολογικής Διοίκησης ή διοικητικού δικαστηρίου που διαγιγνώσκει την παραγραφή των φορολογικών αξιώσεων του Δημοσίου, τυχόν ποινική καταδίκη κατηγορουμένου για αδίκημα φοροδιαφυγής ή/και για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος δεν είναι συνταγματικώς ανεκτή.
ΜΕφΑθ 2736/2021
Οι ρυθμίσεις του Αστικού Κώδικα που τάσσουν αποσβεστική προθεσμία άσκησης του δικαιώματος αναγνώρισης της πατρότητας (όπως π.χ. το άρθρο 1483 παρ. 1 εδ. β΄ ΑΚ) απηχούν θεμελιώδεις αξίες της ελληνικής έννομης τάξης σχετικά με την περιφρούρηση του γάμου και της οικογένειας. Τυχόν απόφαση ελληνικού δικαστηρίου (σχετική με την αναγνώριση του δεδικασμένου αλλοδαπής απόφασης) που παραβλέπει ότι κατά το ελληνικό ουσιαστικό δίκαιο η άσκηση του δικαιώματος για αναγνώριση της πατρότητας τέκνου υπόκειται σε εύλογα χρονικά όρια παραβιάζει την ελληνική δημόσια τάξη.
ΤρΕφΠλημΑθ 1568/2020
Κηρύσσεται αθώος α) ο πρώτος κατηγορούμενος για δωροδοκία βουλευτή και ηθική αυτουργία στην πράξη του δεύτερου κατηγορουμένου και β) ο δεύτερος για δωροληψία βουλευτή, καθόσον η πράξη έλαβε χώρα στο πλαίσιο της άσκησης κοινοβουλευτικού ελέγχου από τον δεύτερο κατηγορούμενο (υποβολή επίκαιρης ερώτησης σε Υπουργό), με συνέπεια να μην στοιχειοθετούνται αντικειμενικά τα αδικήματα των άρ. 235 και 236 ΠΚ λόγω μη υπαγωγής της ιδιότητας του βουλευτή σε εκείνη του υπαλλήλου, η δε υπό κρίσιν περίπτωση δεν εμπίπτει στην διάταξη του άρ. 159 παρ. 1 νΠΚ, αφού αυτή θεσπίσθηκε μετά την τέλεση της πράξης.
Ζητήματα παθητικής νομιμοποίησης και αναγκαστικής ομοδικίας στην δίκη ακύρωσης της πλασματικής αποδοχής της κληρονομίας υπό το κράτος της τακτικής διαδικασίας (Ν. 4335/2015)
Η μελέτη επικεντρώνεται στον προσδιορισμό των παθητικώς νομιμοποιουμένων προσώπων στην δίκη με αντικείμενο την ακύρωση της πλασματικής αποδοχής της κληρονομίας, στον εντοπισμό του είδους της ομοδικίας μεταξύ των περισσοτέρων συνεναχθέντων και στην επίλυση ζητημάτων που ανακύπτουν υπό το κράτος της τυπικής συζήτησης (μετά τον ν. 4335/2015).
ΑΠ 858/2020 (Ποιν.)
Ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκε ο αναιρεσείων, Μητροπολίτης, για παραβίαση του άρ. 1 παρ. 1 του Ν. 927/1979, ο οποίος προέτρεψε μέσω διαδικτύου με πρόθεση σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος και βία κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζονται με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους (ομοφυλόφιλοι), δημοσιεύοντας στο προσωπικό του ιστολόγιο άρθρο, με τον τίτλο «Αποβράσματα της κοινωνίας σήκωσαν κεφάλι! Ας μιλήσουμε έξω από τα δόντια, φτύστε τους!», του οποίου έλαβε γνώση αόριστος αριθμός πολιτών, και προσδιορίζοντας με διακριτό τρόπο τα πρόσωπα που ανήκουν στην ως άνω ομάδα προσώπων με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους, οι δε προτροπές ήταν πρόσφορες να προκαλέσουν τρόμο και ανησυχία στα μέλη της εν λόγω ομάδας κατά τρόπο που εκθέτει σε κίνδυνο την ειρηνική συμβίωση και τα ατομικά δικαιώματά τους, εν τέλει δε την δημόσια τάξη.
ΑΠ 312/2020 (Πολ.)
Η καταστροφή από τρίτον του πράγματος επί του οποίου έχει συσταθεί επικαρπία δεν επιφέρει απόσβεσή της, αλλά μετατροπή της σε επικαρπία απαίτησης (αποζημίωσης) κατά την ΑΚ 1180. Στην περίπτωση αυτή δημιουργείται κοινή ενεργητική ενοχή μεταξύ του ψιλού κυρίου και του επικαρπωτή, οι οποίοι απαιτείται να συμπράξουν για την άσκηση της αγωγής αποζημίωσης.
ΑΠ 939/2020
Άνευ ελλείψεως νομίμου βάσεως κρίθηκε ότι δεν συντρέχει περίπτωση εφαρμογής του κατ’ άρ. 15 παρ. 2 νΠΚ λόγου μείωσης της ποινής, αφού από το περιεχόμενο του σκεπτικού της προσβαλλόμενης απόφασης σε συνδυασμό με το διατακτικό της προκύπτει με σαφήνεια ότι η «μη δράση» του αναιρεσείοντος δεν εμπεριείχε λιγότερο άδικο ή λιγότερη ενοχή, το δε δικαστήριο της ουσίας έκρινε ανελέγκτως ως προς την εφαρμογή της διάταξης του άρ. 15 παρ. 2, ενώ ουδόλως αναφέρθηκε σε αυτήν, καθόσον δεν υπεβλήθη σχετικό αίτημα από τους πληρεξουσίους δικηγόρους του κατηγορουμένου. Κατά την γνώμη της μειοψηφίας α) η ως άνω διάταξη θα πρέπει ως ευμενέστερη να εφαρμόζεται αυτεπαγγέλτως, ενώ β) υπάρχει ασάφεια αναφορικά με το εάν το δικαστήριο επέβαλε ποινή δεκαπέντε μηνών, αναγνωρίζοντας μόνο το ελαφρυντικό του άρθρου 84 παρ. 2 στοιχ. α΄ ΠΚ, χωρίς να εφαρμόσει και την διάταξη του άρ. 15 παρ. 2 ΠΚ ή εφαρμόζοντας και αυτήν, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτος ο αναιρετικός έλεγχος της εφαρμογής του άρ. 85 ΠΚ.
Ουσιαστική εξουσία διάθεσης ως προϋπόθεση του κύρους της παραίτησης και της αποδοχής της αγωγής;
Κατά την κρατούσα γνώμη στην ελληνική δικονομική θεωρία οι διαδικαστικές πράξεις της παραίτησης από το αγωγικό δικαίωμα (ΚΠολΔ 296) και της αποδοχής της αγωγής (ΚΠολΔ 298) διενεργούνται εγκύρως, μόνο αν ο παραιτούμενος ή ο αποδεχόμενος διάδικος έχουν κατά το ουσιαστικό δίκαιο την εξουσία να διαθέτουν το επίδικο δικαίωμα. Η προκείμενη μελέτη επιχειρεί να καταδείξει ότι παρά τις ευγενείς της προθέσεις η κρατούσα γνώμη είναι δογματικά ασυνεπής αλλά και δυνητικά επικίνδυνη για το ουσιαστικό δίκαιο. Διότι η επιζητούμενη συμφιλίωση ανάμεσα στο ουσιαστικό και το δικονομικό δίκαιο δεν είναι συμφιλίωση εννοιών αλλά συμφιλίωση αξιολογήσεων και συνεπώς οφείλει να επιδιώκεται σε επίπεδο όχι εννοιολογικό αλλά τελολογικό.