Παύει οριστικώς λόγω παραγραφής η ποινική δίωξη των κατηγορουμένων για από κοινού και κατ’ εξακολούθησιν τέλεση απάτης με συνολικό όφελος και ζημία άνω των 120.000 ευρώ εις βάρος του Δημοσίου και νόθευση εγγράφου από υπάλληλο με συνολικό όφελος ή ζημία άνω των 120.000 ευρώ εις βάρος του Δημοσίου, για ηθική αυτουργία στις ανωτέρω πράξεις κατά συρροή και κατ’ εξακολούθησιν, καθώς και για έκδοση ψευδούς βεβαιώσεως ο υπαίτιος της οποίας είχε σκοπό να προσπορίσει σε άλλον αθέμιτο όφελος άνω των 120.000 ευρώ, υπό την επιβαρυντική περίσταση της νομοθεσίας περί καταχραστών του Δημοσίου (με προκληθείσα κατ’ αυτού ζημία άνω των 150.000 ευρώ, χαρακτηριζόμενη ως ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας), αφού από την τέλεση των εν λόγω πράξεων έως και την επίδοση των κλήσεων στους κατηγορουμένους έχει παρέλθει χρόνος μεγαλύτερος των δεκαπέντε ετών, χωρίς να έχει λάβει χώρα πενταετής αναστολή της παραγραφής.

Γίνεται δεκτή η αίτηση του κατηγορουμένου και αναστέλλεται υπό όρους η εκτέλεση της απόφασης που εκδόθηκε επί της εφέσεώς του, μέχρι να εκδοθεί αμετάκλητη απόφαση επί της κατ’ αυτής ασκηθείσης αιτήσεως αναιρέσεώς του, αφού κρίνεται ότι η συνέχιση της έκτισης της ποινής που του επιβλήθηκε (κάθειρξη έξι ετών για απλή συνέργεια σε ληστεία με κεκαλυμμένα χαρακτηριστικά προσώπου) θα είχε ως συνέπεια την πρόκληση ανεπανόρθωτης βλάβης για την οικογένειά του.

Απορρίπτεται η υπό κρίσιν έφεση του Ελληνικού Δημοσίου ως αβάσιμη, καθόσον κρίνεται ότι η επιβληθείσα εις βάρος του εφεσιβλήτου ποινή φυλακίσεως δεκαπέντε μηνών με αναστολή για το αδίκημα της λήψης εικονικών φορολογικών στοιχείων (δύο ΤΠΥ μικτής αξίας 70.800 ευρώ έκαστο) παρίσταται ικανή να καταστείλει κατά τρόπο αποτελεσματικό, αποτρεπτικό και σύμφωνο με την αρχή της αναλογικότητας την αντίστοιχη διοικητική παράβαση που του αποδόθηκε, κατά συνέπεια δε ορθώς ακυρώθηκε η ένδικη πράξη επιβολής προστίμου με την εκκαλούμενη απόφαση.

Κηρύσσεται απαράδεκτη η ποινική δίωξη των κατηγορουμένων για συκοφαντική δυσφήμηση, τελεσθείσα μέσω του διαδικτύου (με αναρτήσεις σχολίων σε ιστοσελίδα), καθόσον η έγκληση της παθούσας υποβλήθηκε αφότου είχε συμπληρωθεί χρονικό διάστημα τριών μηνών από την γνώση εκάστης πράξης (των συκοφαντικών αναρτήσεων) και των στοιχείων (ψευδωνύμων) των κατηγορουμένων.

Με την παρούσα συμβολή παρουσιάζονται τα βασικά χαρακτηριστικά των θεσμών της έκτισης της ποινής στην κατοικία, της υπό όρο απόλυσης και της αναβολής ή διακοπής εκτέλεσης της ποινής από καταδικασθέντες με αναπηρία, επιχειρείται μια ερμηνεία των οικείων διατάξεων και συζητούνται ορισμένες προβληματικές που έχουν απασχολήσει τη θεωρία και τη νομολογία. Επιπλέον, οριοθετείται το πεδίο εφαρμογής κάθε θεσμού, ώστε να καταστεί ευκρινές πώς επιλύονται προβλήματα που αναφύονται στα σημεία αλληλοεπικάλυψης.

Απορρίπτεται ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη η υπό κρίσιν αίτηση για υφ’ όρον απόλυση του κρατουμένου, καταδικασθέντος σε συνολική ποινή καθείρξεως είκοσι έξι ετών (με εκτιτέα τα είκοσι), καθόσον αφενός μεν από τα Βιβλία Ηθικού Ελέγχου, αφετέρου δε από την συνολική συμπεριφορά του κατά την κράτησή του συνάγεται ότι η διαγωγή του υπό την έννοια των άρ. 105-106 πΠΚ ήταν “κακή”, ως εκ τούτου δε είναι απολύτως αναγκαία η συνέχιση της κράτησής του. Ο χρόνος πραγματικής έκτισης της ποινής κάθειρξης των είκοσι ετών (εννέα έτη) δεν είναι δυσανάλογος ούτε προσβάλλεται εξ αυτού του λόγου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.