Το σημείο 11, πρώτο τμήμα περιόδου, του παραρτήματος I της Oδηγίας 2005/29 έχει την έννοια ότι η προώθηση προϊόντος μέσω δημοσίευσης στον Τύπο θεωρείται «πληρωμένη» από τον εμπορευόμενο, όταν ο τελευταίος παρέχει για τη δημοσίευση αντάλλαγμα έχον περιουσιακή αξία, εφόσον υφίσταται βέβαιη σχέση μεταξύ της πραγματοποιούμενης πληρωμής και της δημοσίευσης.

Απορρίπτεται ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη η υπό κρίσιν αίτηση για υφ’ όρον απόλυση του κρατουμένου, καταδικασθέντος σε συνολική ποινή καθείρξεως είκοσι έξι ετών (με εκτιτέα τα είκοσι), καθόσον αφενός μεν από τα Βιβλία Ηθικού Ελέγχου, αφετέρου δε από την συνολική συμπεριφορά του κατά την κράτησή του συνάγεται ότι η διαγωγή του υπό την έννοια των άρ. 105-106 πΠΚ ήταν “κακή”, ως εκ τούτου δε είναι απολύτως αναγκαία η συνέχιση της κράτησής του. Ο χρόνος πραγματικής έκτισης της ποινής κάθειρξης των είκοσι ετών (εννέα έτη) δεν είναι δυσανάλογος ούτε προσβάλλεται εξ αυτού του λόγου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ο δικαστικός συμπαραστάτης, που αποτελεί νόμιμο αντιπρόσωπο του συμπαραστατουμένου, είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίζει για ζητήματα που αφορούν στην επιμέλειά του, χωρίς να απαιτείται να λαμβάνει κάθε φορά τη σύμφωνη γνώμη του εποπτικού συμβουλίου (ή του Προέδρου αυτού). Το εποπτικό συμβούλιο είναι επιφορτισμένο μόνο με την εποπτεία της συνολικής δράσης του δικαστικού συμπαραστάτη.

Στην μελέτη εξετάζονται συγκεκριμένα ζητήματα της αποδεικτικής διαδικασίας, με επίκεντρο τις ρυθμίσεις του νέου ΚΠΔ. Αφετηριακά εξετάζεται ο βαθμός εναρμόνισης των δικαιοκρατικών απαιτήσεων των αρχών της δημοσιότητας, της προφορικότητας και της κατ’ αντιδικία διεξαγωγής της δίκης με την προβλεπόμενη στα άρθρα 350 έως 366 ΚΠΔ αποδεικτική διαδικασία. Στην ίδια κατεύθυνση υπογραμμίζεται η επιρροή των αρχών της ολόπλευρης διερεύνησης της υπόθεσης, της αμεσότητας και της ελεύθερης εκτίμησης των αποδείξεων στη δόμηση μιας προβλέψιμης και ελέγξιμης αποδεικτικής διαδικασίας. Εν συνεχεία, αναπτύσσονται υπό το φως της νομολογίας του ΑΠ και του ΕΔΔΑ ειδικότερα ζητήματα προσαγωγής και εξέτασης των μαρτύρων στο ακροατήριο, ανάγνωσης των εκθέσεων πραγματογνωμοσύνης και αυτοψίας, ανάγνωσης των εγγράφων, καθώς και ορισμένα ζητήματα από τη διαδικασία εξέτασης του κατηγορουμένου.

Στο παρόν άρθρο επιχειρείται η κριτική προσέγγιση τριών κρίσιμων τροποποιήσεων του νέου ΚΠΔ με τον πρόσφατο ν. 4855/2021, που αφορούν την ουσιαστική περάτωση της κύριας ανάκρισης και το ανασταλτικό αποτέλεσμα της έφεσης κατά αποφάσεων. Πρόκειται για δικονομικές μεταβολές, οι οποίες ως επί το πλείστον φαίνεται να έλαβαν χώρα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου στη Βουλή, με αμφισβητούμενη αιτιολόγηση και με στόχο την περιστολή των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου.

Γίνεται εν μέρει δεκτή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη η αίτηση για δίκαιη ικανοποίηση των αιτούντων, καθόσον από την ημερομηνία υποβολής τής εις βάρος τους μηνυτήριας αναφοράς μέχρι και την ημερομηνία άσκησης της ποινικής δίωξης μεσολάβησε χρονικό διάστημα πεντέμισι σχεδόν ετών, ενώ από το τελευταίο χρονικό σημείο μέχρι και την εκδίκαση της υπόθεσης παρήλθε χρονικό διάστημα περίπου 7 ετών, μη υφισταμένης καταχρηστικής ή παρελκυστικής συμπεριφοράς τους και περιπτώσεως πολύπλοκου πραγματικού ή νομικού ζητήματος, με συνέπεια να στοιχειοθετείται παραβίαση του δικαιώματός τους σε ταχεία απονομή της δικαιοσύνης (προεχόντως στο στάδιο της προδικασίας). Αναγνωρίζεται η υποχρέωση του Δημοσίου να καταβάλει χρηματικό ποσό 3.000 ευρώ στον καθέναν από τους αιτούντες για την δίκαιη ικανοποίησή τους.