Αιτιολογημένως απερρίφθη ο ισχυρισμός ότι η συκοφαντική δυσφήμηση δεν είναι πράξη αξιόποινη κατά τους αγγλικούς νόμους και δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί το άρ. 7 ΠΚ, αφού τόπος τέλεσης της άδικης πράξης ήταν η Ελλάδα, όπου βρίσκονταν οι χρήστες προς τους οποίους απηύθυναν οι κατηγορούμενοι το συγκεκριμένο ηλεκτρονικό μήνυμα, οπότε εφαρμοστέο ήταν το άρ. 5 ΠΚ και όχι το άρ. 7 ΠΚ.

Η γνωμοδότηση εξετάζει ορισμένα από τα ζητήματα που ανακύπτουν από την αναγνώριση «εξωενωσιακών» διαδικασιών αφερεγγυότητας στο πλαίσιο του καθεστώτος του Πρότυπου Νόμου της Uncitral, όπως την τύχη των –φιλικών προς τον οφειλέτη– αμερικανικών πτωχευτικών διαδικασιών, την εναρμόνιση της ανεξαρτησίας των πτωχεύσεων με την ανάγκη συνεκτίμησης της ομιλικής δράσης και το συνακόλουθο εντοπισμό ομιλικού κέντρου κυρίων συμφερόντων, κ.ά.

Η παρούσα μελέτη πραγματεύεται το ζήτημα του φαινομένου “stalking”. Ιδιαίτερη σημασία δίδεται αρχικώς στην εμπειρική διάσταση του φαινομένου, ώστε να γίνει κατανοητός ο εγκληματολογικός του φαινότυπος. Στην συνέχεια επιχειρείται μια ερμηνευτική προσέγγιση του εγκλήματος που τυποποιείται στο άρθρο 333 παρ. 1 εδ. β΄ του Ποινικού Κώδικα, με έμφαση στην ανάλυση των βασικών στοιχείων της αντικειμενικής του υπόστασης.

Η διεκδικητική αγωγή του κυρίου δεν ευδοκιμεί όταν ο νομέας ή ο κάτοχος ξένων χρημάτων τα έχει αναμείξει με δικά του χρήματα (π.χ. ανταλλάσσοντάς τα με άλλα ή καταθέτοντάς τα σε τραπεζικό λογαριασμό).

Ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκε για την παράβαση του άρ. 22 παρ. 4 εδ. β΄ και α΄ του Ν. 2472/1997 ο κατηγορούμενος, ο οποίος, αφού αποθήκευσε δέκα βιντεοταινίες με τις ερωτικές επαφές του με την εγκαλούσα, που είχε μαγνητοσκοπήσει με την βιντεοκάμερά του με την συναίνεσή της στο κινητό και στον υπολογιστή του, εν συνεχεία τις ανήρτησε σε ιστοσελίδα, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο, αναγράφοντας το ονοματεπώνυμο της εγκαλούσας και τον τόπο καταγωγής της, χωρίς την συγκατάθεσή της, με αποτέλεσμα να καταστούν αυτές προσπελάσιμες σε αόριστο αριθμό επισκεπτών της ως άνω ιστοσελίδας.

Με αφορμή πρόσφατες αποφάσεις του Αρείου Πάγου, στην μελέτη εξετάζονται ζητήματα διαχρονικού δικαίου σχετικά με τις παραβάσεις της νομοθεσίας περί προστασίας προσωπικών δεδομένων. Συζητείται η επιλογή του νομοθέτη, μετά την θέση σε ισχύ του Ν. 4624/2019, να μην στοιχειοθετείται το έγκλημα της χωρίς δικαίωμα διάδοσης δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα στις περιπτώσεις κατά τις οποίες ο δράστης δεν έλαβε γνώση των δεδομένων ύστερα από επέμβαση σε σύστημα αρχειοθέτησης, αλλά διαμόρφωσε ο ίδιος το σύστημα αυτό. De lege lata η χωρίς δικαίωμα δημοσίευση, μέσω ανάρτησης σε ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, οπτικοακουστικού υλικού, με περιεχόμενο τις ερωτικές συνευρέσεις της εγκαλούσας με τον δράστη, δεν συνιστά παράνομη επενέργεια επί των προσωπικών της δεδομένων, εφόσον ο δράστης δεν έλαβε γνώση των δεδομένων αυτών ύστερα από επέμβαση σε σύστημα αρχειοθέτησης.