Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η λειτουργική προσέγγιση των εννοιών "περιουσία" και "επιχείρηση", καθώς και η σκιαγράφηση των προβλημάτων που συνδέονται με τη νομική διαχείριση των δύο εν λόγω περιουσιακών συνόλων.

Η μελέτη εστιάζει στην ύλη των μειωμένων πλαισίων ποινής (άρθρο 83 ΠΚ), στην οποία οι νομοθετικές παρεμβάσεις με τον νέο ΠΚ υπήρξαν στοχευμένες, και στη συρροή των λόγων μείωσης της ποινής (άρθρο 85 ΠΚ), όπου ο νομοθέτης πέτυχε ταυτόχρονα να σεβαστεί την αρχή της αναλογικότητας και να μη στερήσει από το δικαστή τη δυνατότητα να επιμετρήσει μια ανάλογη προς το άδικο και την ενοχή υψηλή ενδεχομένως ποινή, σύμφωνα με τα άρθρα 79-81 ΠΚ. Η μελέτη, καταγράφοντας τις μεταβολές που έχουν επέλθει από το προϊσχύσαν δίκαιο, αναζητεί στο ποινικό δόγμα απαντήσεις στα νομικά ζητήματα που ανέκυψαν στη δικαστηριακή πρακτική.

Η παραίτηση του κληρονόμου από το δικαίωμά του να προβάλει την ακυρότητα της διαθήκης με αναγνωριστική αγωγή, δεν καθιστά έγκυρη την διαθήκη, αλλά ενδέχεται να αποτελεί εξώδικη ομολογία ως προς την ανυπαρξία ελαττωμάτων που συνεπάγονται ακυρότητα.

Ορθώς απερρίφθησαν οι αντιρρήσεις του καταδικασθέντος σε συνολική ποινή κάθειρξης 29 ετών, με καθορισθείσα εκτιτέα ποινή κάθειρξης 25 ετών, για τις αξιόποινες πράξεις της συγκρότησης και ένταξης σε εγκληματική οργάνωση και της εκβίασης κατά συναυτουργία, κατ’ εξακολούθησιν, κατά συρροή, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια, ως προς το ύψος της συνολικής εκτιτέας ποινής, αφού δεν μπορούσε να τύχει εφαρμογής η νεότερη επιεικέστερη διάταξη του άρ. 94 παρ. 1 εδ. γ΄ νΠΚ, με την οποία καθορίζονται ως ανώτατο εκτιτέο όριο επί συρροής εγκλημάτων τα 20 έτη, διότι η επίμαχη ρύθμιση άρχισε να ισχύει μετά το αμετάκλητο της καταδικαστικής απόφασης.

Η online έκδοση του τεύχους Μαΐου 2021 του περιοδικού ΠΟΙΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ είναι ήδη διαθέσιμη.

Αναιρείται, λόγω εσφαλμένης εφαρμογής του άρ. 22 παρ. 4 του Ν. 2472/1997 και του άρ. 2 παρ. 1 ΠΚ, η προσβαλλόμενη αθωωτική απόφαση για χωρίς δικαίωμα επεξεργασία και ανακοίνωση σε τρίτους ευαίσθητων δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, διότι κρίθηκε ότι η πράξη κατέστη ανέγκλητη, λόγω κατάργησης της προβλεπόμενης στο άρ. 7 του ως άνω νόμου υποχρέωσης λήψης άδειας από την Αρχή για την επεξεργασία, αφού η επίμαχη διάταξη δεν αποτελεί στοιχείο της νομοτυπικής περιγραφής του αδικήματος του άρ. 22 παρ. 4 του ως άνω νόμου, αλλά τμήμα των διοικητικού χαρακτήρα ρυθμίσεων του νόμου αυτού, η δε αρχή της αναδρομικής εφαρμογής της ευμενέστερης διάταξης δεν καταλαμβάνει “εξωποινικές” ρυθμίσεις.