ΔΕΕ C-548/18
Το άρθρο 14 του Κανονισμού Ρώμη Ι δεν προσδιορίζει (ούτε ευθέως ούτε αναλογικά εφαρμοζόμενο) το δίκαιο βάσει του οποίου κρίνεται η δυνατότητα και οι προϋποθέσεις επίκλησης της εκχώρησης έναντι τρίτων σε περίπτωση πολλαπλών διασυνοριακών εκχωρήσεων της ίδιας απαίτησης σε διαδοχικούς εκδοχείς.
“Idem”: Η ταυτότητα της δικονομικής πράξης σε ευρωενωσιακό επίπεδο ως όρος της αρχής “ne bis in idem”
Στην δημοσιευόμενη μελέτη επιχειρείται να προσδιορισθεί η έννοια του κριτηρίου της “ίδιας πράξης” κατά την εφαρμογή της αρχής “ne bis in idem” σε ευρωενωσιακό επίπεδο. Προς τον σκοπό αυτόν εξετάζεται η θεωρητική βάση της αρχής “ne bis in idem”, η οποία όμως δεν εντοπίζεται, όπως παγίως γίνεται δεκτό, στην αρχή της ασφάλειας δικαίου και την υπερίσχυση αυτής έναντι της αρχής της ουσιαστικής δικαιοσύνης, αλλά προκύπτει ορθότερα μέσα από την δογματική των ατομικών δικαιωμάτων. Η οπτική αυτή, πέραν του ότι αναδεικνύει την ατομική-υποκειμενική φύση και λειτουργία της αρχής “ne bis in idem” τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνικό επίπεδο, δύναται παράλληλα να οδηγήσει στην διατύπωση συγκεκριμένων συμπερασμάτων ως προς τα επιμέρους στοιχεία της αρχής, εν προκειμένω ως προς το κριτήριο του “idem”. Τα συμπεράσματα δε που προκύπτουν επιχειρείται να αξιοποιηθούν προκειμένου να αποσαφηνιστεί έτι περαιτέρω ο τρόπος με τον οποίον οριοθετεί το ΔΕΕ την έννοια του “idem” κατά την ερμηνεία των άρθρων 54 ΣΕΣΣ και 50 ΧΘΔΕΕ.
ΑΠ 1255/2019 (Πολ.)
Σε περίπτωση καταγγελίας για σπουδαίο λόγο σύμβασης μίσθωσης πράγματος, το περιεχόμενο του σπουδαίου λόγου πρέπει να προσδιορίζεται στενά, διότι ήδη ο νόμος έχει θεσπίσει μεγάλο αριθμό ειδικών λόγων καταγγελίας που ικανοποιούν ευρέως τα συμφέροντα των μερών.
Κοινοί μέτοχοι σε εταιρίες της ίδιας σχετικής αγοράς και ενωσιακό δίκαιο του ανταγωνισμού
Σύμφωνα με πρόσφατες οικονομικές μελέτες σε επιχειρηματικούς κλάδους υψηλής συγκέντρωσης των ΗΠΑ, η συμμετοχή κοινών επενδυτών, κυρίως θεσμικών, στο κεφάλαιο εταιριών που δραστηριοποιούνται στην ίδια σχετική αγορά, έχει ως συνέπεια τη χαλάρωση του μεταξύ τους ανταγωνισμού. Στην παρούσα μελέτη διατυπώνεται η άποψη ότι ο έλεγχος κοινών συμμετοχών δεν είναι εύλογο να εξαρτάται από την ομόφωνη αποδοχή των πορισμάτων των οικονομικών μελετών επί των συνεπειών των κοινών συμμετοχών στον ανταγωνισμό, γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με άρνηση οποιασδήποτε παρέμβασης. Δεδομένου ότι το ισχύον ενωσιακό δίκαιο δεν παρέχει ικανοποιητικές λύσεις, προτείνονται προς συζήτηση μέτρα που προστατεύουν τον ανταγωνισμό χωρίς να θίγουν ουσιωδώς την ελευθερία επενδυτικών επιλογών.
Σκέψεις και προβληματισμοί σχετικά με την διάταξη του άρθρου 85 παρ. 2 του νέου Ποινικού Κώδικα
Με την διάταξη του άρθρου 85 παρ. 2 του νέου Ποινικού Κώδικα θεσμοθετείται ευθέως, ως νέα ελαφρυντική περίσταση του άρθρου 84 του νέου Ποινικού Κώδικα (ή ως ειδική ελαφρυντική περίσταση συνεπαγομένη μείωση της ποινής κατά το μέτρο του άρθρου 83 αυτού), η κατά την προδικασία ομολογία της ενοχής του κατηγορουμένου, η οποία συμβάλλει στην έγκαιρη απονομή της δικαιοσύνης. Σε κάθε περίπτωση με την διάταξη του άρθρου 85 παρ. 2 του νέου ΠΚ ο νομοθέτης, όταν συντρέχουν οι σχετικές προϋποθέσεις, ενδεικνύει την υπαγωγή και της εν λόγω ομολογίας στις ελαφρυντικές περιστάσεις του άρθρου 84, οι οποίες ούτως ή άλλως προσδιορίζονται ενδεικτικώς και όχι περιοριστικώς υπ’ αυτού. Στην ομολογία ενοχής του κατηγορουμένου που συμβάλλει στην έγκαιρη απονομή της δικαιοσύνης και συνιστά ελαφρυντική περίσταση συγκαταλέγεται, για την ταυτότητα του νομικού λόγου, η επ’ ακροατηρίω όμοια ομολογία ενοχής, πέραν της ομολογίας κατά την προδικασία, εφόσον ο νομοθέτης εκφράσθηκε στενότερον σε σχέση με την βούλησή του κατά την θέσπιση της διάταξης του άρθρου 85 παρ. 2 του νέου ΠΚ.
Η ποινική αντιμετώπιση του ανακριτικού υπαλλήλου που προκαλεί την απαλλαγή του υπαιτίου
Στην μελέτη αρχικά παρουσιάζονται τα προβλήματα που είχαν ανακύψει στην θεωρία και στην νομολογία από την ερμηνεία του όρου “πρόκληση απαλλαγής” του άρθρου 239 εδ. β’ του προηγούμενου Ποινικού Κώδικα. Ακολούθως, ελέγχεται η κατάργηση της προκλήσεως της απαλλαγής του υπαιτίου ως τρόπου τέλεσης του ποινικού αδικήματος της κατάχρησης εξουσίας στον νέο Ποινικό Κώδικα. Τέλος, προτείνονται ορισμένες λύσεις με βάση την μέχρι τώρα νομολογιακή επεξεργασία του άρθρου 239 εδ. β’ του προηγούμενου Ποινικού Κώδικα.