Διασυνοριακές έρευνες της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας: πρόοδος ή οπισθοδρόμηση στη δικαστική συνεργασία σε ποινικές υποθέσεις;
Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται μια πρώτη παρουσίαση του κάθετου μοντέλου συνεργασίας σε διασυνοριακές υποθέσεις που εισάγει ο Κανονισμός (ΕΕ) 2017/1939 του Συμβουλίου της 12.10.2017 «σχετικά με την εφαρμογή ενισχυμένης συνεργασίας για τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας», σε αντιδιαστολή και σύγκριση με τον κύριο θεσμό οριζόντιας συνεργασίας μεταξύ των εθνικών δικαστικών αρχών των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα της ποινικής απόδειξης, ήτοι την ευρωπαϊκή εντολή έρευνας, ενώ παράλληλα αναλύεται το καθεστώς συνεργασίας στην ποινική απόδειξη της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, αφενός μεν με τα κράτη μέλη της Ένωσης που δεν συμμετέχουν σε αυτήν, αφετέρου δε με τις τρίτες χώρες.
ΑΠ 116/2021 (Πολ.)
Ο κύριος δεν δικαιούται να ασκήσει αρνητική αγωγή αν ο “διαταράσσων” την κυριότητα ενεργεί δυνάμει δικαιώματος που πηγάζει από έννομη σχέση που δεσμεύει τον κύριο, όπως λ.χ. η δουλεία οδού ή η οιονεί νομή δουλείας οδού. Οιονεί νομέας θεωρείται όχι μόνο όποιος νέμεται ορισμένο πράγμα ως δικαιούχος πραγματικής δουλείας, αλλά και εκείνος που θεμελιώνει το δικαίωμα φυσικού εξουσιασμού σε ενοχική σχέση, όπως σε παραχώρηση ή άδεια του κυρίου-ενάγοντος ή της αρχής.
Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία: Ίδρυση, δομή και διαδικαστικό αποτύπωμα στην εθνική ποινική-δικονομική τάξη
Στην μελέτη γίνεται δεκτή η θέση ότι η συνύπαρξη του κοινοτικού νομοθετικού πλαισίου λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας με τις εθνικές δικονομικές διατάξεις, που επίσης εφαρμόζονται, είναι δυνατόν να εγείρει ζητήματα προβλεψιμότητας και ασφάλειας δικαίου. Λύσεις που ακολουθήθηκαν σε άλλες έννομες τάξεις, για να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μπορούν να εμπνεύσουν τη νομοθετική αντιστοίχιση μιας σειράς εθνικών διατάξεων με το γράμμα και το πνεύμα του Κανονισμού ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας.
Μεταξύ ουσιαστικής και δικονομικής νομιμότητας
Σύμφωνα με τη γερμανική νομολογία ο πολίτης που ζητεί δικαστική προστασία κάνοντας χρήση μίας κρατικής έννομα ρυθμισμένης διαδικασίας δεν επεμβαίνει παράνομα στην προστατευόμενη σφαίρα του αντιδίκου του και συνεπώς δεν υπέχει ευθύνη προς αποζημίωση, εκτός αν ενεργεί με δόλο κατά τρόπο αντίθετο προς τα χρηστά ήθη. Στηριζόμενη στην ίδια παραδοχή μερίδα της ελληνικής θεωρίας υποστηρίζει ότι η αναγκαστική εκτέλεση που επισπεύδεται για κάποια ανύπαρκτη ουσιαστική αξίωση δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως άδικη, εωσότου προσβληθεί με ανακοπή και ακυρωθεί με αμετάκλητη διαπλαστική απόφαση. Η προκείμενη μελέτη επιχειρεί να καταδείξει ότι δεν υφίστανται συνταγματικής, δογματικής ή δικαιοπολιτικής φύσεως λόγοι, οι οποίοι να υπαγορεύουν την υιοθέτηση τούτης της άποψης.
Διάταξη Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης 690/2020
Γίνεται δεκτή η υπό κρίσιν αίτηση και χαρακτηρίζεται ο αιτών ως “θύμα εμπορίας ανθρώπων”, καθόσον αυτός με βάση τα προσκομιζόμενα στοιχεία υπήρξε θύμα του εγκλήματος του άρ. 323Α ΠΚ που τελέστηκε στην Ελλάδα από το έτος 1990 έως και τουλάχιστον το έτος 1992.
Η αξίωση συμμετοχής στα «αποκτήματα» του συντρόφου μετά τη λήξη της ελεύθερης συμβίωσης
Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση πρώτον, της έκτασης εφαρμογής των άρθρων 904 επ. ΑΚ στα «αποκτήματα» της ελεύθερης ένωσης και, δεύτερον, του ενδεχομένου θεμελίωσης της συναφούς αξίωσης των συντρόφων με την αξιοποίηση άλλων νομικών βάσεων από το οπλοστάσιο του δικαίου των συμβάσεων.