Η διαταγή δικαστηρίου για αναστολή εκτέλεσης των αποφάσεων σφράγισης της επιχείρησης, με τον όρο ότι το κατάστημα θα λειτουργεί σύμφωνα με την ισχύουσα άδεια και τις υγειονομικές διατάξεις, δεν συνιστά επιβολή στον κατηγορούμενο υποχρέωσης συμμόρφωσης σε πράξη, υπό την έννοια του άρ. 232Α ΠΚ, και άρα με την παραβίαση του ανωτέρω όρου δεν στοιχειοθετείται το έγκλημα της μη συμμόρφωσης σε διάταξη δικαστικής απόφασης.

Ο νόμος 4548/2018 συνιστά κατ’ ουσίαν μιαν ακόμη μερική αναμόρφωση του κωδ. ν. 2190/20. Την πιο σημαντική ποιοτική μεταβολή επιφέρουν οι διατάξεις του περί διοικητικού συμβουλίου και συγκεκριμένα εκείνες που χαλαρώνουν περαιτέρω τα κριτήρια υπαιτιότητας (πρότυπα συμπεριφοράς) των μελών του και εγκαταλείπουν τον ως τώρα ισχύοντα βασικό κανόνα της “διά παν πταίσμα” (άρθρ. 22α § 1 εδ. α΄ κωδ. ν. 2190/20) και εις ολόκληρον αστικής ευθύνης τους έναντι της εταιρίας.

Με αφορμή πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία το Ακυρωτικό αποφαίνεται επί του προβλήματος του μειωμένου πλαισίου ποινής σε όσες περιπτώσεις απειλείται στον νόμο (πρόσκαιρη) κάθειρξη χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό, στην μελέτη εξετάζεται κριτικά η στάση της νομολογίας, που θεωρεί ως κατώτατο όριο του πλαισίου αυτού τα δύο έτη φυλάκισης (κατ’ εφαρμογήν μόνου του στοιχείου β΄ του άρθρου 83 ΠΚ), αποβλέποντας αποκλειστικώς στο ανώτερο όριο της αρχικώς απειλούμενης ποινής. Μετά την παρουσίαση των δύο αντιτιθέμενων απόψεων επί του επίμαχου ζητήματος, διατυπώνονται σκέψεις υπέρ της συνδυαστικής εφαρμογής των διατάξεων των στοιχείων β΄ και γ΄ του άρθρου 83 ΠΚ, σύμφωνα με την οποία το κατώτατο όριο του (μειωμένου) πλαισίου ποινής συμπίπτει με το ένα έτος (και όχι τα δύο έτη) φυλάκισης.

Απαγόρευση της “δουλικής απομίμησης” ορισμένου προϊόντος ως πράξης αθέμιτου ανταγωνισμού. Κατ’ εξαίρεση ενδέχεται η πιστή και απαράλλακτη αντιγραφή προϊόντων ξένης εργασίας να ενέχει per se τόσο μεγάλη απαξία, ώστε η απομίμηση να λαμβάνει καθεαυτήν τον χαρακτήρα της αθέμιτης πράξης.

Ο συλλογικός χαρακτήρας των διεθνών εγκλημάτων δυσχεραίνει σημαντικά το εγχείρημα της εξέτασης των μορφών συμμετοχής και της αναζήτησης της ατομικής ποινικής ευθύνης στο Διεθνές Ποινικό Δίκαιο. Στο πλαίσιο αυτό, ιδιαίτερες προκλήσεις θέτει η ποινική αξιολόγηση της συμπεριφοράς των προσώπων, τα οποία από την κορυφή της ιεραρχίας συντονίζουν την εγκληματική δράση χωρίς να βάφουν τα χέρια τους με αίμα. Ακολουθώντας τη σύγχρονη τάση των εθνικών ποινικών συστημάτων για τη διεύρυνση της αυτουργίας στη βάση αξιολογικών κριτηρίων, η νομολογία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου επιχείρησε να λύσει το πρόβλημα της κατάλληλης ποινικής μεταχείρισης των “βασικών υπαιτίων” των διεθνών εγκλημάτων, υιοθετώντας τη γερμανική θεωρία της κυριαρχίας επί της πράξης. Όμως, οι εγγενείς αδυναμίες της θεωρητικής αυτής κατασκευής αλλά και ο τρόπος που την εφαρμόζει το δικαστήριο εγείρουν κριτική τόσο από μέλη της μειοψηφίας του δικαστηρίου όσο και από μερίδα των θεωρητικών. Θα ήταν, συνεπώς, σκόπιμο να εξεταστεί το ενδεχόμενο τροποποιήσεων στο πεδίο των εγκλημάτων του Καταστατικού, με την προσθήκη παραλλαγών που θα δομούνταν πλέον γύρω από τη δράση των βασικών υπευθύνων για το άδικο της δημιουργίας και της συντήρησης παράνομων συστημάτων εξόντωσης και κακομεταχείρισης ολόκληρων ομάδων και πληθυσμών.

Μόνη η υποστήριξη από τρίτον του χεριού του διαθέτη, έτσι ώστε να μπορεί αυτός να γράφει πιο άνετα, δεν συνιστά παρέμβαση που επηρεάζει το κύρος της διαθήκης. Αντιθέτως, είναι άκυρη η διαθήκη όταν ο τρίτος κατευθύνει κατά τέτοιο τρόπο το χέρι του διαθέτη, ώστε η γραφική κίνηση να προέρχεται από τον ίδιο.