Γίνεται δεκτή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη, σύμφωνα με το άρ. 33 παρ. 1 του Ν. 4139/2013, η αίτηση για μη εγγραφή, σε απόσπασμα ή αντίγραφο φύλλου του ποινικού μητρώου του καταδικασθέντος, της καταδικαστικής απόφασης για παράνομη κατοχή όπλων και για πώληση κατ’ εξακολούθησιν και κατά μόνας ναρκωτικών ουσιών από πρόσωπο που έχει αποκτήσει την έξη της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών, την οποία δεν μπορεί να αποβάλει με δικές του δυνάμεις, καθόσον ο τελευταίος ολοκλήρωσε με επιτυχία εγκεκριμένο θεραπευτικό πρόγραμμα σωματικής και ψυχικής απεξάρτησης του ΚΕ.ΘΕ.Α.

Στην εν λόγω Γνωμοδότηση διατυπώνεται η βασική θέση ότι το άρθρο 18 παρ. 3 του ν. 2121/1993, στο μέτρο που προβλέπει ότι δικαιούχοι της εύλογης αμοιβής για ιδιωτική αναπαραγωγή είναι και οι εκδότες αντιβαίνει στην ενωσιακή νομοθεσία, και ιδίως στην Οδηγία 2001/29/ΕΚ, όπως αυτή ερμηνεύεται αυθεντικά μέσω της πάγιας νομολογίας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όταν ο δικαιούχος ανέχεται αδιαμαρτύρητα επί πενταετία τη χρήση του σήματός του από τρίτον, παράγεται αμάχητο τεκμήριο αποδυνάμωσης του δικαιώματός του στο σήμα. Η ως άνω μορφή αποδυνάμωσης είναι ειδική, επέρχεται δηλαδή ανεξάρτητα από τη συνδρομή των προϋποθέσεων της γενικής ρήτρας του άρθρου 281 ΑΚ.

Αντικείμενο της μελέτης αποτελεί το ζήτημα του τόπου της συνεδριάσεως των στρατιωτικών δικαστηρίων σε πολεμική περίοδο, και ειδικότερα αν αυτά είναι αποτελεσματικότερο να συνεδριάζουν στο πλευρό των επιχειρούντων στρατευμάτων στην πρώτη γραμμή ή να εξακολουθούν να συνεδριάζουν στη μόνιμη έδρα τους. Αρχικώς, γίνεται αναφορά στον λόγο ιδρύσεως των δικαστηρίων αυτών, την ψυχολογία του μαχητή και τις σχετικές προβλέψεις του Ελληνικού Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικος, εν συνεχεία παρατίθενται τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των δύο εν θέματι επιλογών, γίνεται εν συντομία αναφορά σε χαρακτηριστικές υποθέσεις, αναφέρονται οι σχετικοί προβληματισμοί και, τέλος, διατυπώνονται σχετικές επί του ζητήματος προτάσεις.

Η διαταγή δικαστηρίου για αναστολή εκτέλεσης των αποφάσεων σφράγισης της επιχείρησης, με τον όρο ότι το κατάστημα θα λειτουργεί σύμφωνα με την ισχύουσα άδεια και τις υγειονομικές διατάξεις, δεν συνιστά επιβολή στον κατηγορούμενο υποχρέωσης συμμόρφωσης σε πράξη, υπό την έννοια του άρ. 232Α ΠΚ, και άρα με την παραβίαση του ανωτέρω όρου δεν στοιχειοθετείται το έγκλημα της μη συμμόρφωσης σε διάταξη δικαστικής απόφασης.

Με αφορμή πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία το Ακυρωτικό αποφαίνεται επί του προβλήματος του μειωμένου πλαισίου ποινής σε όσες περιπτώσεις απειλείται στον νόμο (πρόσκαιρη) κάθειρξη χωρίς περαιτέρω προσδιορισμό, στην μελέτη εξετάζεται κριτικά η στάση της νομολογίας, που θεωρεί ως κατώτατο όριο του πλαισίου αυτού τα δύο έτη φυλάκισης (κατ’ εφαρμογήν μόνου του στοιχείου β΄ του άρθρου 83 ΠΚ), αποβλέποντας αποκλειστικώς στο ανώτερο όριο της αρχικώς απειλούμενης ποινής. Μετά την παρουσίαση των δύο αντιτιθέμενων απόψεων επί του επίμαχου ζητήματος, διατυπώνονται σκέψεις υπέρ της συνδυαστικής εφαρμογής των διατάξεων των στοιχείων β΄ και γ΄ του άρθρου 83 ΠΚ, σύμφωνα με την οποία το κατώτατο όριο του (μειωμένου) πλαισίου ποινής συμπίπτει με το ένα έτος (και όχι τα δύο έτη) φυλάκισης.