Μεταξύ ουσιαστικής και δικονομικής νομιμότητας

Σύμφωνα με τη γερμανική νομολογία ο πολίτης που ζητεί δικαστική προστασία κάνοντας χρήση μίας κρατικής έννομα ρυθμισμένης διαδικασίας δεν επεμβαίνει παράνομα στην προστατευόμενη σφαίρα του αντιδίκου του και συνεπώς δεν υπέχει ευθύνη προς αποζημίωση, εκτός αν ενεργεί με δόλο κατά τρόπο αντίθετο προς τα χρηστά ήθη: Η διαδικαστική νομιμότητα της ζημιογόνου συμπεριφοράς του δανειστή, δέχεται χαρακτηριστικά το γερμανικό Ακυρωτικό, ενδεικνύει και την ουσιαστική νομιμότητά της απέναντι στον οφειλέτη. Στηριζόμενη στην ίδια παραδοχή μερίδα της ελληνικής θεωρίας υποστηρίζει ότι η αναγκαστική εκτέλεση που επισπεύδεται για κάποια ανύπαρκτη ουσιαστική αξίωση δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως άδικη, εωσότου προσβληθεί με ανακοπή και ακυρωθεί με αμετάκλητη διαπλαστική απόφαση. Η προκείμενη μελέτη επιχειρεί να καταδείξει ότι δεν υφίστανται συνταγματικής, δογματικής ή δικαιοπολιτικής φύσεως λόγοι, οι οποίοι να υπαγορεύουν την υιοθέτηση τούτης της άποψης. Απεναντίας, η αναγνώριση ενός «τεκμηρίου ουσιαστικής νομιμότητας», όπως αυτό που καταφάσκει η γερμανική νομολογία, θα ήταν de lege ferenda εσφαλμένη και de lege lata ασυμβίβαστη με τις διατάξεις των άρθρων 703 και 940 ΚΠολΔ. Διότι οι διατάξεις αυτές, που ορίζουν πότε ο επισπεύδων δανειστής υπέχει αδικοπρακτική ευθύνη απέναντι στον οφειλέτη, δεν ιδρύουν τον άδικο χαρακτήρα της εκτέλεσης αλλά μάλλον τον προϋποθέτουν.

Δείτε περισσότερα εδώ.