Η θέσπιση αστικής ευθύνης των διοικητών κεφαλαιουχικών εταιριών έναντι των εταιρικών πιστωτών χρησιμοποιείται από τον Έλληνα νομοθέτη ως εργαλείο αντιμετώπισης της εκ μέρους τους κακοδιαχείρισης κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Το ενδιαφέρον της παρούσας μελέτης επικεντρώνεται στο ερώτημα, κατά πόσο το εν λόγω εργαλείο πράγματι συμβάλλει αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση της παρέλκυσης της διαδικασίας της πτώχευσης.

Αναιρείται λόγω εσφαλμένης ερμηνείας του άρ. 231 ΠΚ η προσβαλλόμενη καταδικαστική απόφαση για απόπειρα υπόθαλψης εγκληματία και ηθική αυτουργία στην πράξη, διότι δεν εφαρμόσθηκε αναδρομικώς η ευμενέστερη διάταξη του άρ. 31 του Ν. 3904/2010, με την οποία κατέστη πταίσμα η οδήγηση οχήματος υπό την επίδραση οινοπνεύματος, με αποτέλεσμα η πράξη του υποθαλπόμενου προσώπου να μην είναι πλέον ούτε πλημμέλημα ούτε κακούργημα και να μην υφίσταται στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος της απόπειρας υπόθαλψης.

Σε περίπτωση κατάσχεσης κατάθεσης σε κοινό τραπεζικό λογαριασμό από δανειστή ενός εκ των καταθετών-συνδικαιούχων, κατασχετέο είναι μόνο το τμήμα της κατάθεσης που αναλογεί στον συγκεκριμένο οφειλέτη-συγκαταθέτη.

Με το άρθρο 13 παρ. 4 Ν. 3658/2008 θεμελιώνεται διεθνής δικαιοδοσία των ελληνικών ποινικών δικαστηρίων κατά την κρατική προστατευτική αρχή με σκοπό την ποινική καταστολή της παράνομης διακίνησης των ελληνικών αρχαιοτήτων στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου έργων τέχνης. Η έκταση της εφαρμογής του άρθρου 55 Ν. 3028/2002, που προβλέπει μια διακεκριμένη περίπτωση αποδοχής προϊόντων εγκλήματος (394 ΠΚ) και αποτελεί βασική διάταξη για την αντιμετώπιση της παράνομης διακίνησης των ελληνικών αρχαιοτήτων στην αλλοδαπή, επηρεάζει έτσι εμμέσως και την έκταση της διεθνούς δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων. Ωστόσο, η διάσταση αντίληψης μεταξύ των λοιπών ευρωπαϊκών και άλλων δυτικών κρατών και της Ελλάδας σχετικά με την θέση αυτών των πολιτιστικών αγαθών εκτός συναλλαγής και τον αποκλεισμό των ιδιωτών από την ιδιοκτησία τους δημιουργεί ζητήματα πλάνης στο πρόσωπο των αλλοδαπών συναλλασσομένων επ’ αυτών. Ο δόλος που απαιτείται για την πλήρωση της υποκειμενικής υπόστασης του εγκλήματος της αποδοχής προϊόντων εγκλήματος αποτελεί παλαιόθεν αντικείμενο θεωρητικής συζήτησης, ιδίως σε σχέση με την αξιόποινη προέλευση του υλικού αντικειμένου. Στο παρόν προτείνεται για τη διάγνωση του δόλου αυτού ένας συνδυασμός των παραδοσιακών «ενδειγμάτων» που απαριθμεί η αιτιολογική έκθεση του Ποινικού Κώδικα με τα κριτήρια καλοπιστίας που περιλαμβάνει η Σύμβαση Unidroit, η νέα ευρωπαϊκή Οδηγία και ήδη ο Ν. 4355/2015.

Απορρίπτεται η έφεση κατά του παραπεμπτικού βουλεύματος για το κακούργημα της από κοινού υπεξαίρεσης μνημείων ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας των κατηγορουμένων (αρχιμανδρίτη, ιερέα και μητροπολίτη), οι οποίοι, κατόπιν εντολής ενός εξ αυτών, μετέβησαν σε Ιερό Ναό, παρέλαβαν ιερά λειτουργικά σκεύη και βιβλία του, τα οποία εμπίπτουν στο πεδίο προστασίας του νόμου περί αρχαιοτήτων, με σκοπό να συντηρηθούν και εν συνεχεία να επιστραφούν, πλην όμως μετέφεραν τα ως άνω αντικείμενα στην Μητρόπολη και, παρά τις συνεχείς και επίμονες οχλήσεις των εκπροσώπων του Ναού, αρνήθηκαν ρητώς και αυθαιρέτως να τα αποδώσουν, τα κατακράτησαν δε χρησιμοποιώντας τα για την κάλυψη των δικών τους προσωπικών αναγκών, σαν να ήταν κύριοι αυτών.

Παραπέμπεται για προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας ανηλίκου νεότερου των 12 ετών ο κατηγορούμενος, ο οποίος θώπευσε τα οπίσθια της παθούσας έξω από το παντελόνι της και στην συνέχεια έβαλε το χέρι του μέσα από την μπλούζα της και της χάιδεψε το στήθος, κατ’ επιτρεπτή μεταβολή της κατηγορίας από αποπλάνηση παιδιού, καθόσον πρόκειται για ήσσονος σημασίας ερωτικές πράξεις χωρίς έντονο γενετήσιο και ηδονιστικό χαρακτήρα.