Εφαρμογή του ιδιωτικού δικαίου από δημόσιους φορείς προς εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος

Ο νομοθέτης και, κατ’ εξουσιοδότηση αυτού, η κανονιστικώς δρώσα Διοίκηση κρίνουν συχνά, εντός των ορίων των οικείων συνταγματικών κανόνων, ότι προσφορότερο μέσο για την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, που συνιστά τον μοναδικό σκοπό της δράσης όλων των κρατικών εξουσιών, αποτελούν τα μορφώματα και οι τεχνικές του ιδιωτικού δικαίου, λόγω μεγαλύτερης ευελιξίας, αντί για τα κλασικά εργαλεία του δημοσίου δικαίου, όπως είναι η άσκηση δημόσιας εξουσίας, η έκδοση εκτελεστών πράξεων των διοικητικών αρχών ή η σύναψη διοικητικών συμβάσεων. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται, μεταξύ άλλων, και η συμβατική δράση της Διοίκησης μέσω αναθετουσών αρχών οι οποίες αποτελούν ΝΠΙΔ, με συνέπεια οι σχετικές συμβάσεις να είναι ιδιωτικού δικαίου κατά το ελληνικό δίκαιο. Κατά το ενωσιακό δίκαιο, πάντως, οι συμβάσεις του κράτους και των εξαρτώμενων από το ίδιο οντοτήτων που αποσκοπούν στην επιδίωξη δημοσίων σκοπών και υπερβαίνουν ορισμένα κατώφλια υπάγονται στο ίδιο πλέγμα ειδικών κανόνων, ουσιαστικών, διαδικαστικών αλλά και δικονομικών. Έτσι, η δημόσια σύμβαση ιδιωτικού δικαίου (κατά την ελληνική ταξινόμηση), την οποία συνάπτουν φορείς του δημόσιου τομέα ή άλλοι βραχίονες του Δημοσίου, για την εξυπηρέτηση σκοπών δημοσίου συμφέροντος διέπεται μεν σε σημαντικό βαθμό από τις διατάξεις του ΑΚ, αλλά δεν ταυτίζεται με τη σύμβαση του κοινού αστικού δικαίου. Δεδομένου μάλιστα ότι οι κανόνες του ΑΚ αποβλέπουν στην αστικοδικαιϊκή εξισορρόπηση των συμφερόντων δανειστή και οφειλέτη, επιβάλλεται η προσαρμογή τους στις ιδιαιτερότητες της εκπλήρωσης καθηκόντων δημοσίου δικαίου και στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Δείτε περισσότερα εδώ.