Η έννοια του κατόχου στο άρθρο 319 ΑΚ – Συγχρόνως μια συστηματική θέαση της εξ υποκαταστάσεως αναγωγικής αξίωσης του εκπληρώσαντος τρίτου
Στην μελέτη αναλύεται η έννοια του κατόχου που έχει δυνατότητα να ικανοποιήσει τον δανειστή και να υποκατασταθεί ακολούθως αυτοδικαίως στα δικαιώματα αυτού έναντι του οφειλέτη (AK 319). Προκειμένου να καταδειχθούν οι αδυναμίες της λύσης που υιοθέτησε ο Άρειος Πάγος, ο οποίος με την υπ’ αριθμ. 1/2022 απόφαση της Ολομελείας του έκρινε ότι νομιμοποιούμενοι σε προσφορά και υποκατάσταση είναι και οι μη δικαιωματικοί κάτοχοι του εκπλειστηριαζόμενου πράγματος, επιστρατεύονται μεθοδολογικά, συστηματικά και τελολογικά επιχειρήματα, με έμφαση στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τη λειτουργία της εξ υποκαταστάσεως αναγωγικής αξίωσης του εκπληρώσαντος τρίτου.
Υποχρεώσεις επιμέλειας του δανειστή απέναντι στον εγγυητή
Ενόψει της φύσης της εγγύησης ως ιδιαίτερα κινδυνώδους συναλλαγής απασχολεί από καιρό τη θεωρία και τη νομολογία το ζήτημα, κατά πόσο μπορεί να γεννηθούν στο πρόσωπο του δανειστή υποχρεώσεις πρόνοιας, όπως διαφώτισης και ενημέρωσης του εγγυητή, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, μετά την κατάρτιση της σύμβασης εγγύησης και ιδίως κατά την επιδίωξη είσπραξης της κύριας οφειλής. Την προβληματική αυτή έχει ως αντικείμενο η μελέτη.
Σύγχρονη ποινική καταστολή στο πλαίσιο της ΕΕ και κράτος δικαίου: το αξιόποινο ως εργαλείο υπηρέτησης πολιτικής σκοπιμότητας στο παράδειγμα της παραβίασης ενωσιακών περιοριστικών μέτρων κατά της Ρωσίας
Η μελέτη παρουσιάζει την πλέον αμφιλεγόμενη από τις σύγχρονες προσπάθειες της ΕΕ για εισαγωγή αξιοποίνου στα κράτη μέλη υπό το φως των αρχών του κράτους δικαίου. Υπό το πρίσμα αυτών ελέγχει την πρόταση οδηγίας της Επιτροπής (COM 2022 684 final) που προτάθηκε με αφορμή την επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία ενόψει της εισβολής της στην Ουκρανία, και που αποβλέπει στην ποινικοποίηση των παραβιάσεων ενωσιακών περιοριστικών μέτρων, τα οποία επιβάλλονται από την ΕΕ στο πλαίσιο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας σε τρίτες χώρες.
Το «αδίκημα» της κατοχής, χρήσης και προμήθειας κινητού τηλεφώνου εντός φυλακής (με αφορμή την πρόσφατη αρεοπαγιτική νομολογία)
Στο παρόν εξετάζεται, με αφορμή την πρόσφατη αρεοπαγιτική νομολογία, αν το ποινικό αδίκημα το οποίο τυποποιείται στο άρθρο 24 παρ. 3 του Ν. 3772/2009 έχει καταστεί πράξη ανέγκλητη ή διατηρείται σε ισχύ ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα.
Η έννοια της πρωτοτυπίας στη νομολογία του ΔΕΕ
Στην μελέτη επιχειρείται ανάλυση του ενωσιακού ορισμού της πρωτοτυπίας ενός έργου, το οποίο για να προστατευθεί από την πνευματική ιδιοκτησία πρέπει α) να αποτυπώνεται σ’ αυτό η προσωπική έκφραση του δημιουργού μέσα από ελεύθερες και δημιουργικές επιλογές που αντανακλούν την προσωπικότητά του, β) η παραγωγή του έργου να μην υπαγορεύεται από τεχνικές εκτιμήσεις και κανόνες που περιορίζουν τη δημιουργική ελευθερία και γ) το αντικείμενό του να προσδιορίζεται με επαρκή ακρίβεια και αντικειμενικότητα.
Συμφωνίες αναβολής της ποινικής δίωξης (deferred prosecution agreements) και ποινική λογοδοσία
Οι συμφωνίες αναβολής της ποινικής δίωξης (deferred prosecution agreements – DPAs) αναπτύχθηκαν στις ΗΠΑ ως υβριδική μορφή διευθέτησης οικονομικών – δυνάμει ποινικών υποθέσεων επιχειρήσεων και ήδη έχουν εισαχθεί σε χώρες της Ευρώπης. Στο κείμενο εξετάζεται η νομική φύση και η αποδεικτική αξία των DPAs με αναφορά σε πρόσφατες ποινικές δίκες στην Αγγλία, στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες. Tίθεται ο προβληματισμός για την ορθή δικονομική μεταχείριση των εν λόγω συμφωνιών στην αποδεικτική διαδικασία ενώπιον των ημεδαπών ποινικών δικαστηρίων.
Οριοθέτηση του ρυθμιστικού πεδίου του άρθρου 369 ΑΚ με κριτήριο το γράμμα, τον σκοπό και το σύστημα
Στην μελέτη εξετάζεται το ζήτημα, αν το άρθρο 369 ΑΚ υπό τον παράτιτλο «Εμπράγματες συμβάσεις για ακίνητο», το οποίο προβλέπει ότι «Συμβάσεις που έχουν αντικείμενο τη σύσταση, μετάθεση, αλλοίωση ή κατάργηση εμπράγματων δικαιωμάτων πάνω σε ακίνητα απαιτείται να γίνονται ενώπιον συμβολαιογράφου», αναφέρεται στις εμπράγματες συμβάσεις περί ακινήτων ή/και στις ενοχικές-υποσχετικές συμβάσεις, με τις οποίες αναλαμβάνεται η υποχρέωση για σύσταση, μετάθεση, αλλοίωση ή κατάργηση εμπράγματων δικαιωμάτων σε ακίνητα.
Δογματική θεμελίωση και συστηματική ένταξη των εναλλακτικών διαδικασιών στην ελληνική ποινική δίκη. Οι στρατηγικές επιλογές του Έλληνα νομοθέτη στον νέο ΚΠΔ
Με αφετηρία συγκεκριμένες εισαγωγικές σκέψεις για τη διεθνή αναφορά των εναλλακτικών διαδικασιών αναπτύσσεται το ζήτημα της ενδοσυστηματικής νομιμοποίησης των διαδικασιών αυτών με την αναφορά στις ειδικότερες αρχές που προωθούν ή αντιτίθενται ή οριοθετούν τη θέση τους στο δικονομικό μας σύστημα. Εν συνεχεία, αναπτύσσονται σκέψεις για τη δογματική θεμελίωση, την εννοιολογική οριοθέτηση και τις διακρίσεις των εναλλακτικών διαδικασιών, ενώ καταληκτικά καταγράφονται διαλεκτικά τόσο οι αρχικές στρατηγικές επιλογές του νομοθέτη και η λειτουργικότητα των επιμέρους ρυθμίσεων, όσο και οι παρατηρηθείσες θεσμικού χαρακτήρα δυσαρμονίες και εν τέλει οι ευκταίες για τον συγγραφέα προτάσεις βελτίωσης των θεσμών.