Σιωπηρή απόρριψη από τον Άρειο Πάγο αιτήματος του προσφεύγοντος για υποβολή προδικαστικού ερωτήματος στο ΔΕΕ στο πλαίσιο ποινικής δίκης. Διαπιστώνεται παράβαση του άρθρου 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ. Η επανάληψη της διαδικασίας ενώπιον του Αρείου Πάγου συνιστά εν προκειμένω κατάλληλο επανορθωτικό μέτρο.

Κηρύσσεται απαράδεκτη η ποινική δίωξη του κατηγορουμένου για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο (από δασμούς, φόρους και λοιπές επιβαρύνσεις, ύψους 396.427,03 ευρώ, που γεννήθηκαν συνεπεία πράξεων λαθρεμπορίας) λόγω δεδικασμένου, καθόσον η πράξη συγκροτείται από τα ίδια πραγματικά περιστατικά με εκείνα που αναφέρονται στην καταλογιστική πράξη του Τελωνείου και απαρτίζουν κατά τα αντικειμενικά και υποκειμενικά στοιχεία την πράξη λαθρεμπορίας για την οποία έχει καταδικασθεί αμετακλήτως ο κατηγορούμενος.

Απορρίπτεται η υπό κρίσιν έφεση του Ελληνικού Δημοσίου ως αβάσιμη, καθόσον κρίνεται ότι η επιβληθείσα εις βάρος του εφεσιβλήτου ποινή φυλακίσεως δεκαπέντε μηνών με αναστολή για το αδίκημα της λήψης εικονικών φορολογικών στοιχείων (δύο ΤΠΥ μικτής αξίας 70.800 ευρώ έκαστο) παρίσταται ικανή να καταστείλει κατά τρόπο αποτελεσματικό, αποτρεπτικό και σύμφωνο με την αρχή της αναλογικότητας την αντίστοιχη διοικητική παράβαση που του αποδόθηκε, κατά συνέπεια δε ορθώς ακυρώθηκε η ένδικη πράξη επιβολής προστίμου με την εκκαλούμενη απόφαση.

Με αφορμή την υπ’ αριθμ. 319/2021 απόφαση του Αρείου Πάγου εξετάζονται διάφορα ζητήματα που ανακύπτουν παρ’ ημίν σε σχέση με την εκτέλεση της ευρωπαϊκής εντολής έρευνας (ΕΕΕ). Ειδικότερα, εξετάζεται το εύρος προστασίας σειράς δικαιωμάτων του καθ’ ου η ΕΕΕ που καλείται σε απολογία, η δυνατότητα εκτέλεσης ΕΕΕ επί εγκλήματος παραγεγραμμένου κατά το εσωτερικό δίκαιο, τέλος δε το ζήτημα της ανεξαρτησίας των δικαστικών αρχών του κράτους έκδοσης της ΕΕΕ.

Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται μια πρώτη παρουσίαση του κάθετου μοντέλου συνεργασίας σε διασυνοριακές υποθέσεις που εισάγει ο Κανονισμός (ΕΕ) 2017/1939 του Συμβουλίου της 12.10.2017 «σχετικά με την εφαρμογή ενισχυμένης συνεργασίας για τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας», σε αντιδιαστολή και σύγκριση με τον κύριο θεσμό οριζόντιας συνεργασίας μεταξύ των εθνικών δικαστικών αρχών των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα της ποινικής απόδειξης, ήτοι την ευρωπαϊκή εντολή έρευνας, ενώ παράλληλα αναλύεται το καθεστώς συνεργασίας στην ποινική απόδειξη της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, αφενός μεν με τα κράτη μέλη της Ένωσης που δεν συμμετέχουν σε αυτήν, αφετέρου δε με τις τρίτες χώρες.

Η σύσταση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας εκφράζει το αποτύπωμα μιας ιστορικής στιγμής. Μετά από μια μακρά διαδικασία αναζήτησης συμβιβασμών, θεσμοθετήθηκε τελικά ένα πολύπλοκο σύστημα «ευρωπαϊκής διερεύνησης, δίωξης και παραπομπής» προσώπων για εγκλήματα που στρέφονται σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων της Ένωσης. Η συγκέντρωση κρίσιμων ποινικών εξουσιών στην αρμοδιότητα ενός ενωσιακού φορέα και η άσκηση αυτών μέσα από μια ιδιότυπη συμβίωση ενωσιακού και επιμέρους εθνικών (ουσιαστικών και δικονομικών) ποινικών δικαίων έθεσε και θέτει ως καίρια πρόκληση τη διασφάλιση πρόσφορων εγγυήσεων δικαστικής προστασίας. Με την παρούσα μελέτη επιχειρείται η προσέγγιση της οικείας προβληματικής και η ανάδειξη ορισμένων σοβαρών προβλημάτων της ελληνικής προσαρμογής.