ΑΠ 729/2020

Διορισμός διερμηνέως. Διαχρονικό δίκαιο. Απόλυτη ακυρότητα

Κατά της αποφάσεως του τριμελούς πλημμελειοδικείου που εκδίδεται επί αντιρρήσεων του καταδικασθέντος σχετικά με την διάρκεια της ποινής επιτρέπεται στον εισαγγελέα και στον καταδικασθέντα το ένδικο μέσο της αναίρεσης. Κατ’ επιταγήν της Οδηγίας 2010/64/ΕΕ θεσμοθετείται η υποχρέωση του εξετάζοντος τον κατηγορούμενο, σε οποιοδήποτε στάδιο της ποινικής διαδικασίας, να διακριβώσει με κάθε πρόσφορο μέσο αν ο τελευταίος ομιλεί ή τουλάχιστον κατανοεί επαρκώς την ελληνική γλώσσα, ώστε να κρίνει περαιτέρω αν συντρέχει ανάγκη διορισμού διερμηνέως-μεταφραστή, η δε πρόβλεψη αυτή ανέτρεψε την προηγούμενη άποψη κατά την οποία, προκειμένου να θεμελιωθεί απόλυτη ακυρότητα από την μη παροχή διερμηνείας στον κατηγορούμενο, έπρεπε να αποδεικνύεται από τα πρακτικά της δίκης ότι ο τελευταίος κατέστησε γνωστό στο δικαστήριο ότι αγνοεί ή δεν κατανοεί επαρκώς την ελληνική γλώσσα. Αναιρείται λόγω απολύτου ακυρότητος η προσβαλλόμενη απόφαση με την οποία απερρίφθησαν οι αντιρρήσεις του καταδικασθέντος ως προς την επιβληθείσα ποινή, διότι προέκυψε ότι ο διευθύνων την συζήτηση δεν επεδίωξε αυτοβούλως να διακριβώσει την ανάγκη διορισμού ή μη διερμηνέως, καίτοι ο αιτών ήταν αλλοδαπός, υπήκοος Ρουμανίας, προφανώς επειδή ο τελευταίος δεν δήλωσε ότι αγνοεί ή δεν γνωρίζει επαρκώς την ελληνική γλώσσα.

Δείτε περισσότερα εδώ.