Οι αποδεικτικές απαγορεύσεις ως σύγχρονο νομοθετικό και νομολογιακό διακύβευμα

Στο πρώτο μέρος της μελέτης αναδεικνύεται η ειδική σημασία των αποδεικτικών απαγορεύσεων στο δικονομικό δίκαιο, η οποία συνέχεται με τον σκοπό και τη λειτουργία τους στο πλαίσιο της ποινικής δίκης αλλά και με την αρχή της δίκαιης δίκης. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται κριτικά η νομοθετική εξέλιξη του θεσμού των αποδεικτικών απαγορεύσεων στην ελληνική έννομη τάξη και διαπιστώνονται οι λόγοι της συστηματικά προβληματικής ρύθμισής τους. Αντιστοίχως, στο τρίτο μέρος της εργασίας αναλύονται οι σημαντικότερες χρονικές φάσεις της νομολογιακής εξέλιξης του θεσμού των αποδεικτικών απαγορεύσεων με αναφορά σε εξειδικευμένες αποφάσεις. Τέλος, στο τέταρτο μέρος αναπτύσσονται συγκεκριμένες ειδικές πτυχές των αποδεικτικών απαγορεύσεων, όπως η αποδεικτική αξιοποίηση παράνομων αποδείξεων για την αθωότητα του κατηγορουμένου, η ρύθμιση του άρθρου 19 παρ. 3 Σ., η σχέση της με τη ρύθμιση του άρθρου 14 του Ν. 4637/2019, που επιτρέπει, επί κακουργημάτων αρμοδιότητας του Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος και Διαφθοράς, τη χρήση υπό προϋποθέσεις αθέμιτων αποδεικτικών μέσων, η στρεβλή επίκληση της αρχής της αναλογικότητας ως νομιμοποιητικού ιμάντα επεμβάσεων στα ατομικά δικαιώματα, η συστηματικά έωλη αναφορά στο εγκληματικό περιεχόμενο των αποδείξεων ως νομιμοποιητικό λόγο αξιοποίησης των παράνομων αποδείξεων, αλλά και η ατελής ανάδειξη της λειτουργίας των ανεξάρτητων (συνταγματικών) απαγορεύσεων.

Δείτε περισσότερα εδώ.