Άρειος Πάγος 227/2022 (Συμβ. – Ποιν.)

Υποβολή εγκλήσεως επί κακουργηματικής απιστίας. Διαχρονικό δίκαιο

Πότε γίνεται λόγος περί “συγκεκαλυμμένης” αμνηστίας ή “κρυπτοαμνηστίας”. Με την διάταξη του άρ. 12 παρ. 3 του Ν. 4637/2019 δεν καθιερώνεται γενικώς το ποινικώς ανεύθυνο των στελεχών των πιστωτικών ή χρηματοδοτικών ιδρυμάτων ή επιχειρήσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα κατά την λήψη διαχειριστικών αποφάσεων, αλλά απλώς τίθεται ως πρόσθετος όρος η υποβολή εγκλήσεως για την δίωξη της κακουργηματικής απιστίας που στρέφεται αμέσως κατά πιστωτικού ή χρηματοδοτικού ιδρύματος ή επιχειρήσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα, η δε τυχόν εξάλειψη του αξιοποίνου στην περίπτωση αυτή είναι άμεση συνέπεια όχι της εν λόγω νομοθετικής ρύθμισης, αλλά της μη υποβολής σχετικής εγκλήσεως από το δικαιούμενο προς τούτο νομικό πρόσωπο. Έννοια του “μικτού” νομικού χαρακτήρα της εγκλήσεως. Η διάταξη του άρ. 405 παρ. 1 εδ. β΄ νΠΚ, ως μη υποκρύπτουσα συγκεκαλυμμένη αμνηστία, δεν αντίκειται στις διατάξεις του άρ. 47 παρ. 3 και 4 Συντ. Έννοια και όρια του “δικαστικού ελέγχου τήρησης της αρχής της ισότητας”. Ποιος είναι ο ρόλος των πιστωτικών ή χρηματοδοτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα στην εθνική οικονομία. Ποιοι είναι οι παράγοντες που συνεκτιμώνται για την λήψη αποφάσεων των στελεχών των εν λόγω ιδρυμάτων, σχετικά με την χορήγηση και την διαχείριση πιστώσεων. Με την επίμαχη πρόβλεψη δεν παραβιάζεται η αρχή του άρ. 4 παρ. 1 Συντ. Ποιο είναι το πεδίο εφαρμογής της ως άνω ρύθμισης. Για ποιον λόγο δεν θίγονται οι μικρομέτοχοι των τραπεζών με την εν λόγω πρόβλεψη. Το γεγονός ότι οι διοικήσεις των τραπεζικών ιδρυμάτων λειτουργούν σε ένα αυστηρό ελεγκτικό και εποπτικό θεσμικό πλαίσιο ελαχιστοποιεί το περιθώριο καταχρηστικής μη υποβολής εγκλήσεως για την συγκάλυψη αξιόποινων προσβολών της τραπεζικής περιουσίας. Η διάταξη του άρ. 405 παρ. 1 εδ. β΄ νΠΚ δεν αντίκειται στο άρ. 20 παρ. 1 Συντ. Πότε υπάρχει εσφαλμένη εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως. Ορθώς και άνευ υπερβάσεως εξουσίας α) έπαυσε οριστικώς η ποινική δίωξη εις βάρος των κατηγορουμένων για απιστία από κοινού και κατ’ εξακολούθησιν με περιουσιακή ζημία άνω των 120.000 ευρώ, ηθική αυτουργία στην πράξη και συνέργεια σε αυτήν, αφού δεν υπεβλήθη νομοτύπως έγκληση εντός της νόμιμης προθεσμίας, και β) δεν έγινε κατηγορία εις βάρος των κατηγορουμένων για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα κατ’ εξακολούθησιν, αφού εξέλιπε το βασικό αδίκημα της απιστίας.

Δείτε περισσότερα εδώ.