Ενόψει της φύσης της εγγύησης ως ιδιαίτερα κινδυνώδους συναλλαγής και του χαρακτήρα της ως ετεροβαρούς σύμβασης απασχολεί από καιρό τη θεωρία και τη νομολογία το ζήτημα, κατά πόσο μπορεί να γεννηθούν στο πρόσωπο του δανειστή, με βάση την αρχή της καλής πίστης, υποχρεώσεις πρόνοιας, όπως διαφώτισης και ενημέρωσης του εγγυητή, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, μετά την κατάρτιση της σύμβασης εγγύησης και ιδίως κατά την επιδίωξη είσπραξης της κύριας οφειλής. Την προβληματική αυτή έχει ως αντικείμενο η μελέτη.
Δείτε περισσότερα εδώ.