Η ιατρική υποβοήθηση της αυτοπροαίρετης αυτοκτονίας

Στην παρούσα μελέτη ο συγγραφέας αναλύει την απόφαση που εξέδωσε το Ε΄ Τμήμα του γερμανικού Ακυρωτικού σχετικά με το ζήτημα της ποινικής ευθύνης του ιατρού ο οποίος παραλείπει να καλέσει τις πρώτες βοήθειες μετά την υλοποίηση της αυτοκτονικής απόφασης δύο ηλικιωμένων γυναικών με πολλά προβλήματα υγείας. Κεντρικό άξονα των εκτιθέμενων σκέψεων αποτελεί η θέση του εν λόγω Τμήματος ότι, ενόψει της αυξημένης βαρύτητας που έχει για τον κάθε πολίτη το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό, ακόμη κι όταν πρόκειται για αποφάσεις που αφορούν την ζωή του, ένας ιατρός που τελεί εν γνώσει των συγκεκριμένων περιστάσεων δεν μπορεί να υποχρεώνεται μέσω του Ποινικού Δικαίου να ενεργήσει ενάντια στην θέληση του αυτόχειρα. Η νέα αυτή θέση του Ακυρωτικού εξετάζεται σε αντιπαραβολή προς την παλαιότερη αντίθετη τοποθέτηση του Γ΄ Τμήματος του ίδιου δικαστηρίου στην περίφημη “υπόθεση Wittig”· σε αυτήν είχε γίνει δεκτό ότι, όταν ο ασθενής εκείνος ο οποίος υλοποιεί μια αυτοπροαίρετη απόφαση έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει ευρισκόμενος πλέον αναίσθητος, ο θεράπων ιατρός, ένεκα της εγγυητικής του θέσης, είναι κατ’ αρχήν υποχρεωμένος να εφαρμόσει τα απαραίτητα μέτρα για την σωτηρία της ζωής του αυτόχειρα, ενεργώντας ακόμη και παρά την ρητώς εκπεφρασμένη βούληση του τελευταίου, διαφορετικά υπέχει ποινική ευθύνη.

Δείτε περισσότερα εδώ.