Η αποκλείουσα τον καταλογισμό κατάσταση ανάγκης (άρ. 32) και η αδυναμία αποφυγής του αδίκου (άρ. 33) στον νέο Ποινικό Κώδικα

Η νεοπαγής διάταξη του άρθρου 33 ΠΚ περί αδυναμίας αποφυγής του αδίκου επιχειρεί να ρυθμίσει ρητά ένα σύνολο περιπτώσεων που αντιμετωπιζόταν από την θεωρία άλλοτε ως υπερθετικός λόγος άρσης του καταλογισμού, άλλοτε ως λόγος άρσης του αδίκου και άλλοτε στο πεδίο της επιμέτρησης της ποινής. Η θεωρία αντιμετώπισε ήδη επιφυλακτικά και επικριτικά την διάταξη, λόγω και της πολυμορφίας και της εξαιρετικότητας των σχετικών περιπτώσεων. Μετά από μια παρουσίαση των βασικών επιχειρημάτων του νομοθέτη και των κριτικών παρατηρήσεων της θεωρίας, στην παρούσα μελέτη επιχειρείται μια ουσιαστική ανάλυση της σχετικής θεματικής με βασικά σημεία αναφοράς τις κατηγορίες περιπτώσεων που έχουν απασχολήσει μέχρι σήμερα την θεωρία και την πράξη. Ακολούθως, αντιμετωπίζεται το ζήτημα υπό το πρίσμα των συνταγματικών διατάξεων, διαπιστώνεται η αδυναμία αξιοποίησης μιας γενικής διάκρισης μεταξύ θετικής ενέργειας και παράλειψης και αποτυπώνονται οι διαφορές γνωστικών και βουλητικών ελαττωμάτων. Επισημαίνεται ότι το κρίσιμο μέγεθος της διλημματικής κατάστασης δεν είναι συνεπές να υπαχθεί σε κριτήρια μιας αντικειμενικής κοινωνικοηθικής συμβατότητας. Το τελικό συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι η διάταξη, πέρα από τον αμφίβολης αξίας προγραμματικό, διακηρυκτικό χαρακτήρα της, σε ουσιαστικό επίπεδο λίγα θα προσφέρει, ενώ διαταράσσει και τις εσωτερικές ισορροπίες του συστήματος ποινικών κανόνων.

Δείτε περισσότερα εδώ.