Η μελέτη επιχειρεί μια σύντομη αποτίμηση βασικών ζητημάτων της αστικής ιατρικής ευθύνης κατά την πρώτη φάση της πανδημίας Covid-19. Οι ιδιαίτερες συνθήκες της πανδημίας είχαν ως συνέπεια η χώρα μας να περάσει, με βίαια μάλιστα προσαρμογή, από την άσκηση της ιατρικής κατά την προσωπική άποψη του γιατρού στην ιατρική των γενικής ισχύος πρωτοκόλλων, με συγκεκριμένη μάλιστα προέλευση, από έναν εθνικό φορέα, τον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ). Η πανδημία έθεσε ζητήματα συνδεόμενα με ειδικές κατηγορίες ιατρικών σφαλμάτων, όπως το σφάλμα περί την ανάληψη του ασθενούς, το σφάλμα οργάνωσης και το διαγνωστικό σφάλμα. Ειδικά το τελευταίο εξετάζεται υπό το πρίσμα της επίμονης σύστασης προς τους ασθενείς με ήπια συμπτώματα να παραμένουν σπίτι, να συμβουλεύονται (κατά κανόνα τηλεφωνικά) το γιατρό τους και να μην προσέρχονται σε δημόσιες δομές υγείας. Διατυπώνεται συναφώς η άποψη ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ενδεχομένως να υπήρξε μη επιτρεπτή άρνηση παροχής ιατρικών υπηρεσιών. Διατυπώνεται περαιτέρω η άποψη ότι η πανδημία ενδεχομένως οδηγεί σε μια νέα έννοια του ιατρικού σφάλματος και της οφειλόμενης ιατρικής επιμέλειας.
Δείτε περισσότερα εδώ