Η περαιτέρω διάπλαση του δικαίου από τον δικαστή

Η Μεθοδολογία του Δικαίου διακρίνει σαφώς την ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου εκ μέρους του δικαστή από την περαιτέρω διάπλαση του δικαίου, στην οποία προβαίνει αυτός προκειμένου να καλύψει τα κενά που διαπιστώνονται είτε σε ένα ειδικότερο υποσύστημα διατάξεων είτε στην έννομη τάξη ως σύνολο. Η δικαστική δικαιοπλασία θεωρείται σήμερα αναπόφευκτη, δεδομένης της κοινότοπης πλέον παραδοχής ότι και ο επιμελέστερος νομοθέτης αδυνατεί να προβλέψει όλες τις πιθανές μορφές εξέλιξης της κοινωνικής ζωής και να προνοήσει για τη ρύθμισή τους με τους κατάλληλους νομικούς κανόνες. Από την άλλη μεριά όμως, η περαιτέρω διάπλαση του δικαίου από τον δικαστή εμφανίζεται κατ’ αρχήν ασυμβίβαστη προς σειρά συνταγματικών διατάξεων, από τις οποίες προκύπτει ότι αρμόδιος για τη θέσπιση νέων κανόνων δικαίου ή την τροποποίηση των ισχυόντων είναι πρωτίστως ο νομοθέτης. Γεννιέται, συνεπώς, θέμα προσδιορισμού των συνταγματικών ορίων της δικαστικής δικαιοπλασίας. Με άλλα λόγια, ο Νομικός τίθεται ενώπιον του προβλήματος πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις νομιμοποιείται ο δικαστής να προχωρήσει σε περαιτέρω διάπλαση του δικαίου χωρίς τον κίνδυνο να «κατηγορηθεί» ότι νοσφίζεται το έργο του νομοθέτη και οικειοποιείται εξουσία που δεν του ανήκει. Η μελέτη που ακολουθεί δεν είναι άλλο, παρά μια προσπάθεια, από πλευράς Αστικού Δικαίου, προσέγγισης του σημαντικού αυτού θέματος.

Δείτε περισσότερα εδώ.