Non reformatio in peius και αντικατάσταση των αιτιολογιών επί ενστάσεων

Στην πρώτη ενότητα της παρούσας μελέτης προσδιορίζεται η προβληματική που αποτελεί το αντικείμενο πραγμάτευσης. Η γνωστή δυσχέρεια του καθορισμού των πεδίων εφαρμογής των άρθρων 534 και 536 ΚΠολΔ και της μεταξύ των οριοθετήσεως επιτείνεται επί εφαρμογής των εν λόγω ρυθμίσεων στις προβαλλόμενες από τους διαδίκους ενστάσεις, αντενστάσεις, αρνήσεις κ.ο.κ.  Η δε σχετική προβληματική συνέχεται μερικώς με την αντίστοιχη της λειτουργίας του μεταβιβαστικού αποτελέσματος της εφέσεως, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις και με εκείνη του εννόμου συμφέροντος για την άσκηση του ένδικου αυτού μέσου. Η αποτίμηση των κάποτε αντικρουόμενων θέσεων θεωρίας και νομολογίας προϋποθέτει καταρχάς τη γενική θεώρηση των επιταγών των συζητούμενων ρυθμίσεων από την έποψη του δικαιολογικού λόγου, του περιεχομένου και της βασικής λειτουργίας τους, η οποία αναπτύσσεται στη δεύτερη ενότητα της μελέτης. Περαιτέρω, επιβάλλεται η έρευνα της δομής του δικανικού συλλογισμού, όταν αφενός η προβαλλόμενη ένσταση απορρίπτεται ως απαράδεκτη, ως νόμω ή ουσία αβάσιμη και αφετέρου όταν αυτή γίνεται δεκτή στην ουσία της ή δεν ερευνάται. Υπό το δεδομένο αυτό, στην τρίτη ενότητα της μελέτης, η σχετική περιπτωσιολογία διακρίνεται με κριτήριο την αντίστοιχη έκβαση της αγωγής στον πρώτο βαθμό και συγκεκριμένα: επί ευδοκιμήσεως της αγωγής και επί απορρίψεώς της στην ουσία ή ως απαράδεκτης ή ως νόμω αβάσιμης.

Δείτε περισσότερα εδώ.