ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥΣ

Τα ελαττωματικά ή μη πληρούντα τους όρους του νόμου αποδεικτικά μέσα, όπως αυτά καθιερώνονται πλέον στα άρθρα 340 παρ. 1 εδ. β’ και 469 παρ. 2 εδ. α’ του ΚΠολΔ, έχουν αποτελέσει διαχρονικά αντικείμενο θεωρητικής ενασχόλησης και νομολογιακής επεξεργασίας με σημαντικότατη πρακτική εφαρμογή. Με την παρούσα μελέτη επιδιώκεται πρωτίστως η εννοιολογική διήθηση των ελαττωματικών μέσων απόδειξης, καθώς και η αποκρυστάλλωση των μεθοδολογικών παραμέτρων, που συμβάλλουν στην οριοθέτηση της επιτρεπτής αξιοποίησής τους. Ακολούθως, πραγματοποιείται η εμπεριστατωμένη προσέγγιση των διατάξεων του ειδικού μέρους του δικαίου της απόδειξης, όπως αυτό ρυθμίζεται στον ΚΠολΔ, στη βάση των εκπονηθέντων μεθοδολογικών κριτηρίων. Δεν παραλείπεται, τέλος, η ενδεικτική αναφορά σε διατάξεις, οι οποίες, καίτοι ρυθμίζουν την έγερση της αποδεικτικής διαδικασίας, εντοπίζονται εκτός του 12ου Κεφαλαίου του ΚΠολΔ περί απόδειξης.