Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΔΙΑΡΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Στόχος της μελέτης είναι η διατύπωση κατευθυντήριων γραμμών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία για την κρίση περί της συνδρομής ή μη «σπουδαίου λόγου» καταγγελίας σε κάθε διαρκή σύμβαση. Προς το σκοπό αυτό ερευνήθηκαν τα πορίσματα της (ελληνικής και γερμανικής) νομολογίας και θεωρίας κυρίως ως προς τις συμβάσεις εργασίας, εταιρείας, εμπορικής αντιπροσωπείας-διανομής και δικαιόχρησης. Η κρίση για την ύπαρξη ή μη σπουδαίου λόγου αντιμετωπίζεται ως το αποτέλεσμα μιας προσεκτικής στάθμισης των συγκρουόμενων συμφερόντων των μερών και γίνεται απόπειρα προσδιορισμού της μεθόδου και των βασικών παραγόντων που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά τη στάθμιση αυτή. Στο πλαίσιο αυτό εξαίρεται ιδιαίτερα η σημασία των επιταγών της καλής πίστης ως βασικού μέσου εξειδίκευσης της αόριστης νομικής έννοιας «σπουδαίος λόγος», η ανάγκη αρνητικής πρόγνωσης για την ομαλή λειτουργία της σύμβασης στο μέλλον, καθώς και ο ρόλος της αρχής της αναλογικότητας, ιδίως της επιμέρους αρχής της αναγκαιότητας, ως σημαντικού κριτηρίου της επιβαλλόμενης στάθμισης συμφερόντων.