ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΧΗ

Η χρηματική ενοχή σε ξένο νόμισμα αναδύθηκε στο προσκήνιο της νομικής επικαιρότητας επ’ ευκαιρία της χορήγησης στεγαστικών δανείων εκ μέρους πιστωτικών ιδρυμάτων σε καταναλωτές. Οι ρήτρες αποπληρωμής αυτών των δανείων προκάλεσαν μια πλημμυρίδα αντιφατικών δικαστικών αποφάσεων τόσο στο πλαίσιο ατομικών, όσο και συλλογικών αγωγών στην ελληνική έννομη τάξη, ενώ απασχόλησαν έντονα και τη νομολογία του ΔΕΕ. Η παρούσα μονογραφία εστιάζει στο ζήτημα του κατά πόσον οι επίδικες ρήτρες αποπληρωμής των δανείων συνιστούν δηλωτικές ρήτρες που απηχούν το νομοθετικό πρότυπο της ΑΚ 291 και επομένως εξαιρούνται από τον έλεγχο καταχρηστικότητας στο πλαίσιο του άρθρου 2 του ν. 2251/1994. Αποτελεί ένα χρήσιμο βοήθημα για την πράξη και τη θεωρία, αποδεικνύοντας ότι το ζήτημα αυτό παραμένει ακόμη άλυτο και μετά την απόφαση της ΟλΑΠ 4/2019, η οποία εκδόθηκε επ’ ευκαιρία ατομικής αγωγής δανειολήπτη κατά πιστωτικού ιδρύματος.