Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑΣ

Δεν θα ήταν υπερβολικό να λεχθεί ότι ο θεσμός της σχετικής ακυρότητας των δικαιοπραξιών συγκαταλέγεται στα δυσχερέστερα αλλά και λιγότερο επεξεργασμένα ζητήματα του δόγματος του αστικού δικαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σχεδόν δύο αιώνες μετά την εμφάνιση του τεχνικού όρου «σχετική ακυρότητα» στο πεδίο των ελαττωματικών δικαιοπραξιών, ο οικείος θεσμός δεν έχει αποτελέσει αντικείμενο αυτοτελούς θεωρητικής έρευνας στη χώρα μας ή σε αλλοδαπές πολιτείες στις οποίες εμφανίζεται με παρόμοια μορφή. Το σημαντικό αυτό κενό της εγχώριας και της διεθνούς βιβλιογραφίας καλύπτει η παρούσα μονογραφία.

Με στόχους τη θέση και την αποσαφήνιση των θεωρητικών θεμελίων της σχετικής ακυρότητας της δικαιοπραξίας και την ανάδειξη της λειτουργικής της σπουδαιότητας στο σύστημα του σύγχρονου ιδιωτικού δικαίου αναλύονται στο προκείμενο έργο, μεταξύ άλλων, η δογματική διαφοροποίηση ανάμεσα στην απόλυτη και τη σχετική ακυρότητα, τα επιμέρους δογματικά χαρακτηριστικά της ενέργειας της σχετικής ακυρότητας, οι περιπτώσεις «θεραπείας» αυτής και η σχέση της με τις λοιπές μορφές υποκειμενικώς προσανατολισμένου ανισχύρου. Θέση λαμβάνεται και ως προς ορισμένες αμφισβητούμενες περιπτώσεις σχετικής ακυρότητας στον Αστικό Κώδικα και ειδικούς αστικούς νόμους. Κατά τη διερεύνηση απάντων των προβλημάτων επιδιώχθηκε από τον συγγραφέα ο διαρκής και εξαντλητικός διάλογος με την ελληνική και τη διεθνή θεωρία και νομολογία.