Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ

Το έργο πραγματεύεται το ερώτημα πότε η πράξη που αποτελεί αντικείμενο της ποινικής δίκης διατηρείται η ίδια, οπότε αφενός απαγορεύεται η επανεκδίκασή της (ne bis in idem) και αφετέρου επιτρέπεται η μεταβολή επί μέρους στοιχείων της κατά την εξέταση της κατηγορίας. Η δικονομική πράξη ως κοινή συνισταμένη του δεδικασμένου και της μεταβολής της κατηγορίας λειτουργεί σε ένα πεδίο εντάσεως, εντός του οποίου διασταυρώνονται ποικίλες και συχνά αντίρροπες δικονομικές αρχές (κατηγορητική αρχή, διερευνητικό καθήκον, υπερασπιστικό δικαίωμα, οικονομία δίκης, δικαιολογητική βάση δεδικασμένου), οι οποίες σταθμίζονται και ιεραρχούνται, προκειμένου η δικονομική πράξη να αποκτήσει τις ενδεδειγμένες διαστάσεις. Η μελέτη επεξεργάζεται και αξιολογεί όλες τις απόψεις που έχουν υποστηριχθεί σε θεωρία και νομολογία και αναζητεί τα κριτήρια που μεγιστοποιούν τη λειτουργικότητα της δικονομικής πράξης. Αυτοτελώς εξετάζεται το ζήτημα των ατελών ποινικών αποφάσεων, εκείνων δηλαδή που δεν συλλαμβάνουν πλήρως την απαξία της κριθείσας εγκληματικής συμπεριφοράς και αξιολογούνται οι προτεινόμενες για τη θεραπεία τους λύσεις. Τέλος ιδιαίτερο κεφάλαιο αφιερώνεται στο ζήτημα της ταυτότητας της δικονομικής πράξης στη μεταβολή της κατηγορίας, το οποίο κατά την άποψη που υποστηρίζεται στη μελέτη κρίνεται κατ’ ανάγκην περιπτωσιολογικώς με οδηγό τις κρίσιμες για την εξατομίκευση της δικονομικής πράξης περιστάσεις.