Υφ’ όρον απόλυση. Ευεργετικός υπολογισμός χρόνου κράτησης για κρατούμενους με αναπηρία. Διαχρονικό δίκαιο.
Κατά τον πΠΚ η διακρίβωση του βαθμού αναπηρίας του κρατουμένου ως προϋπόθεση για τον ευεργετικό υπολογισμό του χρόνου κράτησής του γινόταν με ειδική πραγματογνωμοσύνη ή βεβαίωση από το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (άρ. 105 παρ. 7 και 110Α παρ. 4 πΠΚ), η δε ισχύουσα διάταξη ορίζει ότι η διακρίβωση του βαθμού αναπηρίας γίνεται με γνωμάτευση δύο ιατρών δημόσιου νοσοκομείου (άρ. 105Β παρ. 4 και 105 παρ. 2)· ωστόσο, οι προβλέψεις αυτές των δύο νόμων αποτελούν απλώς τμήματα των αντίστοιχων διατάξεων περί την υφ’ όρον απόλυση και, ως εκ τούτου, λόγω του αδιαίρετου χαρακτήρα τους, δεν τίθεται ζήτημα εφαρμογής της ηπιότερης διάταξης· εφαρμοστέα διάταξη για την χορήγηση της υφ’ όρον απόλυσης είναι αυτή του νΠΚ. Ο χρόνος κράτησης υπολογίζεται ευεργετικά, μεταξύ άλλων, σε κρατούμενο με ποσοστό αναπηρίας εξήντα επτά τοις εκατό (67%) και άνω, μόνον εφόσον το ποσοστό αυτό είναι αποτέλεσμα μίας και μόνης νόσου και όχι αθροίσματος περισσότερων παθήσεων. Κατά την γνώμη της μειοψηφίας η απόφαση για τον ευεργετικό υπολογισμό του χρόνου κράτησης αποτελεί επωφελή πράξη με την οποία χορηγούνται ορισμένα δικαιώματα στον κρατούμενο και δεν γίνεται να ανακληθεί εις βάρος του τελευταίου, παρά μόνον για τους περιοριστικά αναφερόμενους λόγους στο άρ. 46 ΣωφρΚ· ανάκληση της σχετικής απόφασης δεν χωρεί για τον λόγο ότι δεν τηρήθηκε οίκοθεν η απαιτούμενη διαδικασία, ήτοι η διακρίβωση του ποσοστού αναπηρίας με την γνωμάτευση δύο ιατρών δημόσιου νοσοκομείου. Κατά την ίδια γνώμη δεν απαιτείται το προβλεπόμενο εκ του νόμου ποσοστό αναπηρίας να προέρχεται από μία μόνο πάθηση στο πρόσωπό του κρατουμένου. Απορρίπτεται το αίτημα του κρατουμένου για τον ευεργετικό υπολογισμό του χρόνου κράτησής του, διότι α) το ποσοστό αναπηρίας του προερχόταν από περισσότερες διαφορετικές παθήσεις, και β) η διακρίβωση του ποσοστού αυτού έγινε με βεβαίωση από ΚΕ.Π.Α. και όχι με γνωμάτευση δύο ιατρών δημοσίου νοσοκομείου.
Δείτε περισσότερα εδώ.