ΣυμβΕφΠατρ 121/2017

Λόγοι ακυρότητας κλητηρίου θεσπίσματος (άρ. 321 ΚΠΔ)

Απορρίπτεται ο πρώτος λόγος της προσφυγής κατά του κλητηρίου θεσπίσματος (άρ. 322 παρ. 3 ΚΠΔ), με τον οποίο ο κατηγορούμενος για συκοφαντική δυσφήμηση διά του τύπου (δικηγόρος) ισχυρίζεται ότι δεν προσδιορίζονται με ακρίβεια οι αποδιδόμενες σε αυτόν πράξεις και δεν αναφέρονται οι παραβιασθείσες με την συμπεριφορά του ποινικές διατάξεις, αφού αρμόδιο να αποφανθεί για τις εν λόγω ελλείψεις είναι μόνο το δικαστήριο ενώπιον του οποίου θα εκδικασθεί η υπόθεση, και όχι το δικαστικό συμβούλιο. Απορρίπτεται ο δεύτερος λόγος της προσφυγής, με τον οποίο ο ως άνω κατηγορούμενος επικαλείται παραβίαση του άρ. 46 παρ. 4 ΚΠΔ εκ του γεγονότος ότι οι περιεχόμενες στην δικογραφία ένορκες μαρτυρικές καταθέσεις ελήφθησαν με παραγγελία του εισαγγελέως και όχι με πρωτοβουλία του εγκαλούντος, αφού αφενός μεν στην διάταξη του άρ. 46 παρ. 4 ΚΠΔ δεν προβλέπεται κύρωση για την παράλειψη της προσκόμισης αποδεικτικών μέσων από τον εγκαλούντα, αφετέρου δε στην ποινική δίκη ο εισαγγελεύς οφείλει να αναζητεί ο ίδιος την αλήθεια, ανεξαρτήτως των στοιχείων που επικαλούνται οι διάδικοι.

Δείτε περισσότερα εδώ.