Αλεξάνδρα Δ. Σάκκουλα (1940-2017)

Αποχαιρετούμε σήμερα, όλοι οι συνεργάτες του περιοδικού ΠΟΙΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, την Αλεξάνδρα Σάκκουλα, που έφυγε από κοντά μας, και θρηνούμε ειλικρινά, καθώς στερούμαστε οριστικά πια την γλυκιά παρουσία της. Δεν μπορούμε πλέον να ελπίζουμε ότι θα την δούμε να στέκεται καλοσυνάτη και χαμογελαστή, όπως πάντα, πίσω από τις προθήκες του εκδοτικού οίκου Π.Ν. Σάκκουλα, για να καλωσορίσει ή να ξεπροβοδίσει όλους όσους κατέφευγαν εκεί –Καθηγητές Πανεπιστημίου, Δικαστές, Δικηγόρους, απλούς αναγνώστες– αναζητώντας τα πολύτιμα βοηθήματα της δουλειάς τους.

Η Αλεξάνδρα νοιαζόταν –πέρα από τον αξέχαστο σύζυγό της Νίκο και τα παιδιά της– για όλους και για όλα: για το βιβλιοπωλείο, και όλως ιδιαιτέρως για το περιοδικό “Ποινικά Χρονικά”. Στα χέρια του Νίκου –αρχικά και των δύο αδελφών του– το περιοδικό μας, που έχω την τιμή να διευθύνω εδώ και 40 χρόνια, έζησε στιγμές ωραίες και στιγμές δύσκολες. Κατόρθωσε όμως να επιβιώσει, κρατώντας αλώβητο το κύρος του, τον αυστηρά επιστημονικό χαρακτήρα του και την ευρύτητα πληροφόρησης επί των ποινικών επιστημών, που εξασφάλιζε και συνεχίζει να το κάνει προς όλους τους αναγνώστες του. Και αυτά όλα αδιάλειπτα από την πρώτη κυκλοφορία του το έτος 1951, μαζί με τους νέους Ποινικούς Κώδικες, μέχρι σήμερα.

Όλα τα μεγάλα ονόματα των επιστημών μας, εκείνων που ίδρυσαν τα “Ποινικά Χρονικά” (Γαρδίκας, Γάφος, Ζαγκαρόλας, Μπουρόπουλος, Χωραφάς), ιδίως όμως εκείνοι που το πλαισιώνουν μέχρι σήμερα, έχουν ζήσει την Αλεξάνδρα στο πλευρό του Νίκου Σάκκουλα, και στα νεώτερα χρόνια στο πλευρό του γιου της Πάνου. Ήταν ο ακοίμητος φρουρός του εκδοτικού οίκου, παρακολουθούσε με μητρική αγάπη το περιοδικό και κατόρθωνε να καλύπτει και να εξομαλύνει δυσαρμονίες, που πάντα υπάρχουν στις συλλογικές προσπάθειες, με τρόπο συμβιβαστικό και μειλίχιο. Είτε απευθυνόταν στους συνεργάτες, είτε στους συνδρομητές και φίλους, δημιουργούσε με τον τρόπο της μιαν ατμόσφαιρα ειρήνης, γαληνεύοντας τα πνεύματα.

Σε εμάς τους παλαιότερους, και ιδίως σε εμένα που είχα –ίσως και λόγω φύλου– μια ιδιαίτερη εξοικείωση μαζί της, θα μας λείψει η ζεστασιά της Αλεξάνδρας, το πανέμορφο πρόσωπό της και ιδίως το μήνυμα που εξέπεμπε: ευγένεια, υπομονή, εργατικότητα. Αυτά όλα πιστεύω ότι θα συνεχισθούν ως παρακαταθήκη από τον Πάνο και την Τάνια και από όσους τους πλαισιώνουμε.

Αλεξάνδρα, θα είναι ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ.

Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 2017

Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη