Το δικαίωμα άρνησης της μητέρας να συνασκεί τη γονική μέριμνα ο πατέρας που αντιδίκησε κατά την αναγνώριση

Στα τέκνα που γεννήθηκαν χωρίς γάμο των γονέων τους, για την απόκτηση δικαιώματος άσκησης της γονικής μέριμνας και από τον πατέρα, ο νόμος διακρίνει μεταξύ αφενός των περιπτώσεων της εκούσιας αναγνώρισης και της δικαστικής στην οποία ο πατέρας υπήρξε ενάγων (ΑΚ 1515 § 1) και αφετέρου της δικαστικής αναγνώρισης στην οποία ο πατέρας αντιδίκησε, είχε δηλαδή τη θέση εναγομένου (ΑΚ 1515 § 3). Στη δεύτερη περίπτωση ο πατέρας δεν ασκεί γονική μέριμνα ούτε αναπληρώνει τη μητέρα στην άσκησή της, εκτός αν υπάρχει συμφωνία των γονέων. Η ρύθμιση αυτή του νόμου δημιουργεί σοβαρούς προβληματισμούς, διότι αφήνει στην απόλυτη διάθεση της μητέρας το θέμα αν θα επιτραπεί ή όχι στον πατέρα, που αντιδίκησε στη δικαστική αναγνώριση της πατρότητάς του, να συμμετάσχει στην άσκηση της γονικής μέριμνας του παιδιού. Το «δικαίωμα για βέτο» που παρέχεται με την ως άνω νομοθετική ρύθμιση στη μητέρα περιορίζει υπέρμετρα το δικαίωμα οικογενειακής ζωής του πατέρα, χωρίς τούτο να είναι αναγκαίο ούτε για την προστασία του αντίστοιχου δικαιώματος της μητέρας ούτε για λόγους προστασίας του παιδιού. Δικαιοπολιτικά ο συγγραφέας θεωρεί αναγκαία την τροποποίηση της διάταξης, ώστε στις περιπτώσεις δικαστικής αναγνώρισης με αντιδικία του πατέρα να παρέχεται η δυνατότητα στο δικαστήριο να αποφασίζει τη συνάσκηση της γονικής μέριμνας και από τον πατέρα, εφόσον τούτο επιβάλλεται από το συμφέρον του τέκνου. Μέχρι να επέλθει αυτή η νομοθετική τροποποίηση, ο συγγραφέας προτείνει de lege lata τρόπους προστασίας του δικαιώματος του πατέρα από την «αρνησικυρία» της μητέρας.

Δείτε περισσότερα εδώ.