Η συν[υπ]αιτιότητα του εξ αδικοπραξίας παθόντος

Η βασική θέση της μελέτης έγκειται στην αντιμετώπιση του άρθρου 300 ΑΚ ως μίας ακόμη έκφανσης της μερικώς θετικοποιημένης στο ισχύον δίκαιο γενικής ρήτρας της καλής πίστης. Πιο συγκεκριμένα, στην παραπάνω διάταξη περιέχεται κατ’ ουσίαν μια επιταγή για καλόπιστη εκτέλεση της αποζημιωτικής ενοχής. Η δε “διόρθωση” της υποχρέωσης του ζημιώσαντος για καταβολή πλήρους αποζημίωσης στον ζημιωθέντα, όπως κατ’ αρχήν επιτάσσει το αξίωμα του «όλα ή τίποτα», συντελείται εν προκειμένω όχι απολύτως ελεύθερα, όπως στο πλαίσιο της ρύθμισης του άρθρου 288 ΑΚ, αλλά με δεσμευτική προσφυγή του δικαστή προεχόντως στα κριτήρια της αιτιότητας και της υπαιτιότητας. Για τον λόγο αυτό, περαιτέρω, δεν είναι απαραίτητη η επίκληση του αυτοτελούς κανόνα του άρθρου 300 ΑΚ όταν, κατ’ απόκλιση από τα γενικώς ισχύοντα στο δίκαιο της αδικοπραξίας, η έκταση της αδικοπρακτικής ευθύνης δεν καθορίζεται μέσω της άκαμπτης εφαρμογής της αρχής του «όλα ή τίποτα», αλλά προσδιορίζεται στο εκάστοτε προσήκον μέτρο ήδη εντός του δικαιοαπονεμητικού κανόνα, του κανόνα δηλαδή που θεσπίζει την αποκαταστατική αξίωση του προσβληθέντος (όπως συμβαίνει, π.χ., επί ανόρθωσης μη περιουσιακής ζημίας κατά το άρθρο 932 ΑΚ ή επιδίκασης εύλογης αποζημίωσης σε βάρος προσώπου ανίκανου για καταλογισμό κατά το άρθρο 918 ΑΚ).

Δείτε περισσότερα εδώ.