Η έλλειψη θεσπισμένης αντικειμενικής ευθύνης για ζημιές που προκαλούνται από σύγχρονες πηγές κινδύνων (π.χ. ζημιές που σχετίζονται με τις εγκαταστάσεις παραγωγής ή διανομής ηλεκτρικής ενέργειας) οδηγεί σε μη ανεκτή από το δίκαιο αξιολογική αντινομία. Το υπάρχον ρυθμιστικό κενό καλύπτεται είτε με θετικοποίηση συναγόμενης επαγωγικά προστατευτικής αρχής ή με αναλογική εφαρμογή των εν λόγω διατάξεων (αναλογία δικαίου).

Ο χρόνος κράτησης υπολογίζεται ευεργετικά, μεταξύ άλλων, σε κρατούμενο με ποσοστό αναπηρίας εξήντα επτά τοις εκατό (67%) και άνω, μόνον εφόσον το ποσοστό αυτό είναι αποτέλεσμα μίας και μόνης νόσου και όχι αθροίσματος περισσότερων παθήσεων. Κατά την γνώμη της μειοψηφίας η απόφαση για τον ευεργετικό υπολογισμό του χρόνου κράτησης αποτελεί επωφελή πράξη με την οποία χορηγούνται ορισμένα δικαιώματα στον κρατούμενο και δεν γίνεται να ανακληθεί για τον λόγο ότι δεν τηρήθηκε οίκοθεν η απαιτούμενη διαδικασία. Κατά την ίδια γνώμη δεν απαιτείται το προβλεπόμενο εκ του νόμου ποσοστό αναπηρίας να προέρχεται από μία μόνο πάθηση στο πρόσωπό του κρατουμένου.

Η online έκδοση του τεύχους Ιουνίου-Ιουλίου του περιοδικού ΧΡΟΝΙΚΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ είναι διαθέσιμη.

Στην παρούσα μελέτη αναδεικνύονται, εν πρώτοις, τα δικαιοφιλοσοφικά θεμέλια της ανάγκης προστασίας του ασθενέστερου μέρους, με αναγωγή στις κεντρικές έννοιες της ιδιωτικής αυτονομίας, της ελευθερίας των συμβάσεων και των εγγενών ορίων αυτής, καθώς επίσης και του νομικού πατερναλισμού. Διαπιστώνεται ότι η όλη συζήτηση περί την ηλεκτρισμένη σχέση μεταξύ ιδιωτικής αυτονομίας και πατερναλισμού καταλήγει, εν τέλει, στο ερώτημα μέχρι ποίου σημείου επιτρέπεται μία έννομη τάξη να περιορίζει την ιδιωτική αυτονομία προς το συμφέρον του ιδίου του ατόμου που αναπτύσσει μία βλαπτική ή, έστω, κινδυνώδη για το ίδιο δραστηριότητα. Η μελέτη κλείνει με κάποιες καταληκτικές παρατηρήσεις, οι οποίες αφορμώνται από την παραδοχή ότι η αρχή της ιδιωτικής αυτονομίας διατηρεί μεν σήμερα την πρωτοκαθεδρία της, παράλληλα όμως πρέπει να ανέχεται ετερόνομες διορθωτικές παρεμβάσεις στις περιπτώσεις ιδίως εκείνες που η συμβατική ελευθερία εμφανίζεται, κατά την κατάρτιση της συμβάσεως, σημαντικά διαβρωμένη.

Για την εφαρμογή της διάταξης του άρ. 463 παρ. 4 νΠΚ ενδιαφέρει αποκλειστικώς αν η μόνη προβλεπόμενη στερητική της ελευθερίας ποινή είναι αυτή της ισόβιας κάθειρξης και όχι διαζευκτικά και κάποια άλλη στερητική της ελευθερίας ποινή, ανεξαρτήτως του αν προβλέπεται και χρηματική ποινή. Για το έγκλημα της διακίνησης ναρκωτικών ουσιών κατ’ επάγγελμα με προσδοκώμενο όφελος του δράστη άνω των 75.000 ευρώ (άρ. 23 παρ. 2 εδ. α΄ του Ν. 4139/2013) απειλείται, μετά την εφαρμογή του άρ. 463 παρ. 4 νΠΚ, διαζευκτικώς, εκτός από την στερητική της ελευθερίας ποινή της ισόβιας κάθειρξης, ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης τουλάχιστον δέκα ετών.

Δικαίωμα παράστασης προς υποστήριξη της κατηγορίας έχει ο κατ’ άμεσο τρόπο παθών από την αξιόποινη πράξη, ο οποίος διατηρεί ενεργή αξίωση αποζημίωσης ή χρηματικής ικανοποίησης κατά του κατηγορουμένου κατά τον χρόνο που εισάγεται η υπόθεση ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου· τέτοιο δικαίωμα δεν υφίσταται σε περίπτωση που η σχετική αξίωση έχει υποπέσει σε παραγραφή. Όταν ο χρόνος παραγραφής του ποινικού αδικήματος είναι μακρύτερος από αυτόν της αξίωσης αποζημίωσης, τότε και η αστική αξίωση παραγράφεται στον μακρύτερο αυτόν χρόνο. Ο χρόνος παραγραφής των αδικημάτων διακόπτεται κατά την διάρκεια της ποινικής διαδικασίας, μόνον εφόσον γίνει νομότυπα δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής, διότι αυτή εξομοιώνεται τότε με την άσκηση αγωγής.