Ουσιαστική εξουσία διάθεσης ως προϋπόθεση του κύρους της παραίτησης και της αποδοχής της αγωγής;

Κατά την κρατούσα γνώμη στην ελληνική δικονομική θεωρία οι διαδικαστικές πράξεις της παραίτησης από το αγωγικό δικαίωμα (ΚΠολΔ 296) και της αποδοχής της αγωγής (ΚΠολΔ 298) διενεργούνται εγκύρως, μόνο αν ο παραιτούμενος ή ο αποδεχόμενος διάδικος έχουν κατά το ουσιαστικό δίκαιο την εξουσία να διαθέτουν το επίδικο δικαίωμα. Η (υποκειμενική) εξουσία διάθεσης –μια έννοια ειλημμένη από το ουσιαστικό δίκαιο– αντιμετωπίζεται έτσι ως στοιχείο της νομοτυπικής μορφής δύο αμιγώς διαδικαστικών πράξεων, κοινό λειτουργικό γνώρισμα των οποίων είναι ότι δεσμεύουν το δικαστή και αποκόπτουν την έρευνα της νομικής και ουσιαστικής βασιμότητας της αγωγής. Με τον τρόπο αυτό, υποστηρίζεται, αμβλύνεται ο αυστηρός διαχωρισμός μεταξύ ουσιαστικού και δικονομικού δικαίου και επιτυγχάνεται η συμφιλίωση των δύο δικαιϊκών κλάδων. Η προκείμενη μελέτη επιχειρεί να καταδείξει ότι παρά τις ευγενείς της προθέσεις η κρατούσα γνώμη είναι δογματικά ασυνεπής αλλά και δυνητικά επικίνδυνη για το ουσιαστικό δίκαιο. Διότι η επιζητούμενη συμφιλίωση ανάμεσα στο ουσιαστικό και το δικονομικό δίκαιο δεν είναι συμφιλίωση εννοιών αλλά συμφιλίωση αξιολογήσεων και συνεπώς οφείλει να επιδιώκεται σε επίπεδο όχι εννοιολογικό αλλά τελολογικό.

Δείτε περισσότερα εδώ