Μεταμόσχευση οργάνου από συναισθηματικό δότη: Σύμβαση του Οβιέδο και εθνικό δίκαιο

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι στον χώρο των μεταμοσχεύσεων αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, συνταγματικής μάλιστα περιωπής (άρθρο 21 § 3 Σ.), η ικανοποίηση της επιτακτικής ανάγκης για ανεύρεση μοσχευμάτων, απαραίτητων για τη ζωή όχι μικρού αριθμού υποψηφίων ληπτών, δεδομένης της δυνατότητας πλέον της ιατρικής επιστήμης να υποστηρίξει τη μεταμόσχευσή τους. Περαιτέρω, στην ειδικότερη περίπτωση των «ex vivo» μεταμοσχεύσεων αποτελεί βασική υποχρέωση της Πολιτείας αφενός μεν η αποτελεσματική προστασία των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του δότη (σεβασμού, δηλαδή, της ζωής, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του) και αφετέρου η προστασία των ιδίων των μοσχευμάτων ως μέσων θεραπείας άλλων ανθρώπων. Προκειμένου να αντιμετωπίσει την προπεριγραφείσα σύγκρουση δικαιωμάτων, ο εθνικός νομοθέτης, με τον Ν. 4512/2018, διεύρυνε το πεδίο εφαρμογής των ex vivo μεταμοσχεύσεων και πέραν των στενών συγγενών, εισάγοντας τον θεσμό του «συναισθηματικού δότη». Αδικαιολόγητα, εν τούτοις, ενόψει και της Σύμβασης του Οβιέδο, περιόρισε τις περιπτώσεις που δύνανται να υπαχθούν εν τέλει στην κατηγορία αυτή των δοτών, καθόσον εισήγαγε παράλληλα το κριτήριο της «προσωπικής σχέσης» μεταξύ του δότη και λήπτη.

Δείτε περισσότερα εδώ.