Φύση και λειτουργία της εγγυοδοσίας κατά τον Αστικό Κώδικα
Η εγγυοδοσία είναι σε μεγάλο βαθμό ένας «άγνωστος» θεσμός του Αστικού Κώδικα. Μολονότι πολυάριθμες διατάξεις προβλέπουν την «παροχή ασφάλειας» από ορισμένο πρόσωπο (εγγυοδότη) προς εξασφάλιση ενός άλλου προσώπου (εγγυολήπτη) για την περίπτωση που δεν ικανοποιηθεί μία ουσιαστικού δικαίου αξίωση του τελευταίου, εν τούτοις η ρύθμισή της είναι ελλιπής και αποσπασματική. Και τούτο, διότι απουσιάζει τόσο ένα γενικό μέρος της εγγυοδοσίας, συστηματικά ενταγμένο στον Αστικό Κώδικα, όσο και ειδικές ρυθμίσεις για το περιεχόμενό της, ενώ οι επιμέρους διατάξεις της βρίσκονται διάσπαρτες σε όλη την έκταση του Αστικού Κώδικα και ρυθμίζουν ποικίλα βιοτικά πραγματικά. Οι διατάξεις των ΚΠολΔ 162-172 για τις δικονομικές εγγυοδοσίες προσφέρουν μεν έναν καταρχήν προσανατολισμό, η έκταση εφαρμογής τους όμως στις εγγυοδοσίες του ουσιαστικού δικαίου αμφισβητείται. Επίσης, λόγω του εξασφαλιστικού χαρακτήρα της υποχρέωσης εγγυοδοσίας και της συστηματικής ένταξής της στο μεταίχμιο μεταξύ της παροχής προσωρινής και κύριας δικαστικής προστασίας, ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το ζήτημα, εάν σε αυτή αντιστοιχεί μία γνήσια, ουσιαστικού δικαίου ενοχική αξίωση του εγγυολήπτη ή εάν αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση ασφαλιστικού μέτρου. Υπό το πρίσμα αυτό, σκοπός της μελέτης είναι να επιβεβαιωθούν οι «γνωστές» και να φωτιστούν οι «άγνωστες» πτυχές της φύσης και της λειτουργίας της εγγυοδοσίας κατά τον Αστικό Κώδικα.
Δείτε περισσότερα εδώ.